อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1097 คือเขา

บวกกับกู้ชูหน่วน ทั้งหมดมีหมอสิบเอ็ดคนเข้าไปในหอกระบี่

จักรพรรดินีไม่อยู่ในหอกระบี่ คนที่พาพวกเขาเข้ามาในหอกระบี่ เป็นสาวใช้ประจำตัวอายุสามสิบคนหนึ่งชื่อไป่หนิง

ไป่หนิงติดตามจักรพรรดินีมานานหลายปี จักรพรรดินีไว้วางใจอย่างมาก ลักษณะท่าทีของนางเยือกเย็นสุขุม ฉลาดและมีความสามารถ จักรพรรดินีมอบหมายงานให้นางจัดการอยู่ไม่น้อย ต่อให้เป็นขุนนางในราชสำนัก ก็ไม่กล้าที่จะล่วงเกินนาง

กู้ชูหน่วนกลับรู้จากฝีเท้าของนางว่า สาวใช้คนนี้มีวิทยายุทธอย่างไม่ด้อย อย่างน้อยก็ไม่ด้อยกว่านาง

“หากรักษาคุณชายเย่ได้ พวกเจ้าจะเจริญรุ่งเรืองและมั่งคั่งในอนาคต หากรักษาไม่ได้ ศีรษะบนคอของพวกเจ้าก็ไม่ต้องเอาแล้ว” ไป่หนิงพูดขึ้นมาอย่างเย็นชา

พวกหมอตอบรับอย่างสั่นเทา เกรงกลัวว่าจะทำตรงไหนได้ไม่ดี จนทำให้ถึงแก่ชีวิต

“คุณชายเย่อยู่ข้างใน พวกเจ้าเข้าไปรักษาทีละคน”

กู้ชูหน่วนเงยหน้ามองไปข้างใน

เห็นข้างในหอกระบี่ที่หรูหรา มีเตียงรูปทรงกลมอยู่หนึ่งเตียง ข้างเตียงมีผ้าม่านโปร่ง ลมพัดเข้ามาทางหน้าต่าง พัดปลิวชายผ้าม่าน ทั้งงดงามและโรแมนติก ราวกับอยู่ในดินแดนแห่งเทพ

สิ่งที่ทำให้กู้ชูหน่วนอึ้งไม่ใช่เตียงรูปทรงกลมเตียง

แต่เป็นคนที่นอนอยู่บนเตียงรูปทรงกลม

ผู้ชายคนหนึ่งที่ถูกล่ามด้วยโซ่เหล็ก ปากก็ถูกผ้าขาวยัดไว้

ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่เซียวหยู่เซวียน

แต่เป็นเย่จิ่งหาน ที่ยังไงนางก็คิดไม่ถึง

เย่จิ่งหาน……

เป็นเขาได้อย่างไร?

อยู่บนภูเขาหัวสุนัข เพื่อช่วยเหลือพวกเขา เขาต่อสู้อยู่กับศัตรูเพียงลำพัง

แล้วนางก็มาตกอยู่ในวังอย่างแปลกประหลาด พวกเซียวหยู่เซวียนก็ไร้ร่องรอย

หรือหลังจากที่พวกเขาไปแล้ว เขาก็หลงเข้าไปในค่ายกล มาถึงวังแคว้นน้ำแข็ง?

เมื่อมองดูเย่จิ่งหานอีกครั้ง เขายังคงสวมหน้ากากผี ตรงที่หน้ากากไม่ปกคลุมสามารถมองเห็นใบหน้าของเขาไร้เลือดฝาด ริมฝีปากขาวซีดจนแห้งแตก แม้แต่ดวงตาคู่นั้นก็ไม่สดใสเหมือนอย่างที่ผ่านมา

ลมหายใจจาง ๆ บนร่างกายของเขาบ่งบอกทุกอย่างว่า เขาบาดเจ็บสาหัสอย่างมาก

ถูไถจนกระดูกข้อมือโผล่ออกมา

เพียงแต่ไม่รุนแรงเท่าเลว่อิ่งแบบนั้น

“หากเจ้าก็รักษาไม่ได้ งั้นเจ้าก็ไปพบมัจจุราชพร้อมกับพวกเขา” ไป่หนิงพูดขึ้นมาด้วยเสียงเย็นชา

“รักษาได้ แต่บาดเจ็บสาหัสเกินไป ต้องการเวลาเสียหน่อย”

“นานเท่าไหร่?”

กู้ชูหน่วนครุ่นคิดอยู่สักพัก แล้วก็พูดขึ้นว่า “ให้สามารถลงจากเตียง อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาประมาณหนึ่งเดือน”

นางไม่ได้พูดโกหก

ด้วยอาการของเย่จิ่งหาน เวลาหนึ่งเดือนแล้วสามารถลงจากเตียงได้นั้นถือเป็นปาฏิหาริย์แล้ว

“นานเกินไป สามวัน สามวันเขาต้องลงจากเตียง”

“งั้นเจ้าก็ตัดศีรษะของข้าด้วยเถอะ” กู้ชูหน่วนยกมือ ไม่เกรงกลัวความตายเหมือนอย่างหมอคนอื่น

ขันทีที่อยู่ด้านข้างฟังแล้วก็เหงื่อแตกแทนนาง

ช่างเป็นลูกวัวเพิ่งเกิดไม่กลัวเสือจริงๆ

นี่อยู่ในวัง ใต้เท้าไป่หนิงพูดเพียงคำเดียวศีรษะของนางก็สามารถหลุดจากบ่า นางยังกล้าเหิมเกริมขนาดนี้

และแล้ว สายตาเยือกเย็นของไป่หนิงหรี่ลง พร้อมจ้องมองดูกู้ชูหน่วน

กู้ชูหน่วนให้นางจ้องมองอยู่อย่างเปิดเผย

“เจ้าควรคิดให้ดี ตัดหัวข้านั้นง่าย แต่เมื่อตัดหัวข้าแล้ว บอลโลกนี้ก็จะไม่มีใครช่วยชีวิตเขาได้”

“เจ็ดวัน”

“บอกว่าหนึ่งเดือนก็คือหนึ่งเดือน หากรอไม่ไหว ก็ไปเชิญคนอื่นเถอะ”

“บังอาจ หากมีคนสามารถรักษาได้ จักรพรรดินียังจะต้องป่าวประกาศหาหมอทั่วทั้งใต้หล้าหรือ?”

“รอหนึ่งเดือน จะคืนเขาที่ยังมีชีวิตอยู่ให้กับเจ้า หรือไม่ก็รอให้เขาตาย”