อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1134 ซือโม่เฟย

สถานการณ์เงียบพลัน ทุกคนต่างมองกู้ชูหน่วนเป็นตาเดียว

ในแคว้นน้ำแข็งหรือกระทั่งทวีปปิงหลิง ขอเพียงมีดวงตาที่สีไม่เหมือนกัน นั่นก็คือเป้าหมายอันดับหนึ่งที่ผู้คนจะโจมตีทุกวิถีทาง

นับแต่โบราณกาล กฎของแคว้นน้ำแข็งก็คือ พอเห็นดวงตาผิดแผก ฆ่าเรียบไม่ละเว้น

แต่นางกลับกล้าช่วยตัวอัปมงคลผู้นี้ นางจะเป็นศัตรูกับคนใต้หล้าหรือ

ไป๋หลี่ป้ารู้สึกตัวขึ้นมาก่อนเป็นคนแรก เขาเอ่ยเสียงหนัก “เจ้ารู้ว่าเจ้ากำลังพูดอะไรอยู่หรือไม่”

“รู้”

กู้ชูหน่วนมองทุกคนด้วยสายตาหนักแน่น นัยน์ตาสีขาวตัดสีดำชัดคู่นั้น ฉายความมุ่งมั่นที่ไม่อาจอธิบายได้ด้วยวาจา

“ถ้าช่วยเขา ก็จะเป็นศัตรูกับแคว้นน้ำแข็งทั้งหมด” เจ้าบ้านไป๋หลี่เตือนอีกครั้ง

กู้ชูหน่วนหัวเราะเยาะ มีความดูแคลนอยู่ในสายตา “ต่อให้เป็นศัตรูกับใต้หล้าแล้วอย่างไร ข้าจะคุ้มครองผู้ชายคนนี้”

เมื่อได้ยินว่า ‘ข้าจะคุ้มครองผู้ชายคนนี้’ แล้ว หนุ่มน้อยก็เงยหน้าขึ้นพรึบ นัยน์ตาข้างหนึ่งสีฟ้า ข้างหนึ่งสีม่วงที่สับสนคู่นั้นมองกู้ชูหน่วนด้วยความตะลึง

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าแม้อัปลักษณ์ แต่หนุ่มน้อยกลับรู้สึกคุ้นเคยผิดปกติ

นางประคองศีรษะของเขา เอ่ยเสียงนุ่มนวล “คิดไม่ออกก็ไม่ต้องคิดแล้ว ต่อไปพี่สาวจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้า เจ้าจะไม่โดดเดี่ยวอีก”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตนเองก็สูญเสียความทรงจำ มีหัวอกเดียวกับเขาหรืออย่างไร นางจึงอยากปกป้องผู้ชายที่อยู่ตรงหน้ามากกว่าเดิม

ประเดี๋ยวก็น้ำตาไหลริน สุดท้ายก็แอบอิงอยู่กับตัวกู้ชูหน่วน ซบศีรษะน้อยๆ ของตัวเองกับหน้าอกของนาง

“พี่สาวของข้าจะปกป้องข้า ต่อไปอาโม่ไม่กลัวอะไรอีกแล้ว”

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว

ที่นางขมวดคิ้วไม่ใช่เพราะเขาซบนางด้วยเนื้อตัวสกปรก

และไม่ใช่เพราะเขาทำตัวสนิทสนมด้วย

แต่เป็นเพราะ...

หนุ่มน้อยตรงหน้ากลับเป็น...คนโง่งม...

จากความทรงจำในใจของนาง ผู้ชายอย่างนี้ไม่ควรเป็นคนโง่งม