อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1145 หวั่นเกรง

ทั้งยังเมินสนิท เอ่ยโดยตรง

“เวินฉู่ไม่เคยดื่ม”

“พูดอย่างนี้ เจ้าบ้านเวินคิดจะช่วยมันจริงแล้วใช่หรือไม่”

“ทุกท่านจะให้เกียรติ มอบสองคนนี้ให้ข้าน้อยได้หรือไม่”

คนอื่นกลัวพลังของเวินเส้าหยี

แต่ผู้เฒ่าหนิงกลับไม่กลัว เขาออกมาโต้เป็นคนแรก “ไม่ได้อยู่แล้ว บรรพชนสั่งเอาไว้ ใครก็ตามที่มีดวงตาต่างสี ต้องฆ่าไม่ละเว้น นังหนูนั่นพวกเราไม่เก็บใส่ใจ แต่เขา ไม่ได้เด็ดขาด”

“เจ้าบ้านเวิน เจ้าคือผู้นำของสี่ตระกูลใหญ่ บรรพชนของเจ้าก็น่าจะสั่งเอาไว้เหมือนกันกระมัง หรือว่าเจ้าจะขัดคำสั่งของบรรพชนหรือ”

ไม่รอให้เวินเส้าหยีตอบ เจ้าบ้านไป๋หลี่ก็ฉวยโอกาสพูด “เจ้าบ้านเวิน คำพูดของเจ้าเมื่อกี้ พวกเราจะทำเป็นไม่ได้ยิน หนนี้พวกเราไม่ต้องการให้ตระกูลเวินพวกเจ้าช่วย แต่หวังว่าตระกูลเวินของพวกเจ้าจะไม่ยื่นมือมาสอดแทรก เพราะถึงอย่างไร...เขาก็คือตัวอัปมงคล”

เจ้าบ้านไป๋หลี่มองเจ้าบ้านซ่างกวน รอให้เขาเอ่ยปาก

ในสี่ตระกูลใหญ่ ขอเพียงมีสามตระกูลอยู่ฝั่งเดียวกัน ต่อให้ตระกูลเวินจะเก่งกาจอย่างไรก็ทำอะไรไม่ได้

ทว่าเจ้าบ้านซ่างกวนกลับเมินเขาเสียอย่างนั้น

ไม่ช่วยใครทั้งสิ้น เป็นผู้ชมที่แทะเม็ดแตงดูเรื่องสนุก ทำจนเจ้าบ้านไป๋หลี่หัวฟัดหัวเหวี่ยง

กู้ชูหน่วนกลอกตา

“ตัวอัปมงคล ตัวอัปมงคล ข้าว่าเจ้านั่นแหละที่เป็นตัวอัปมงคล เขาไม่ฆ่าคนบริสุทธิ์ และไม่เคยก่อกรรมทำเข็ญด้วย แต่พวกเจ้าตระกูลไป๋หลี่สิ เรื่องชั่วช้าทำสิ้น ฆ่าคนยังจะน้อยอีกหรือ”

“นังหนู เจ้าเบื่อโลกแล้วใช่หรือไม่”

เจ้าบ้านไป๋หลี่อยากฆ่านางเสียเดี๋ยวนี้

เวินเส้าหยีแวบกายดุจกระแสไฟ แล้วไม่รู้ว่าเขาเคลื่อนไหวอย่างไร ยืนอยู่ตรงหน้ากู้ชูหน่วนแล้ว

เจ้าบ้านไป๋หลี่เอ่ยเสียงเย็น “เจ้าบ้านเวิน เจ้าคงจะไม่บอกข้าว่านางก็เป็นสหายเก่าหลายปีของเจ้าหรอกนะ”

เวินเส้าหยีหันหน้ามองกู้ชูหน่วน แม้เขาจะยิ้มอย่างนุ่มนวล ทว่าถ้อยคำที่เปล่งออกมากลับทำให้คนกลัว

“สหายเก่า? นับว่าเป็นสหายเก่ากระมัง”