อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1150 หลอม

กู้ชูหน่วนลูบแก้มของตัวเอง

วิชาแปลงโฉมของนางเผยช่องโหว่แล้วหรือ

กู้ชูหน่วนทำเป็นสับสนมองเวินเส้าหยี

ทว่าในสายตาคู่งามของเวินเส้าหยีปราศจากความสงสัย แต่เป็นความมั่นใจ

จะแก้ตัวอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์

“ถึงข้าคือมู่หน่วน แต่จุดประสงค์ที่พวกเจ้าต้องการฆ่าข้ายังไม่เหมือนกับสำนักอื่นอีกหรือ แค่เพื่อได้ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์เจ็ดสีกับวิชามารกลืนฟ้าเท่านั้น”

“ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์เจ็ดสีถูกเซียวหยู่เซวียนกินไปแล้วไม่ใช่หรือ สำหรับวิชามารกลืนฟ้า...วิชามารพรรค์นั้น ข้าเวินฉู่ไม่สนใจฝึกหรอก”

เขารู้ได้อย่างไรว่าเซียวหยู่เซวียนกินดอกบัวศักดิ์สิทธิ์เจ็ดสีไปแล้ว

กู้ชูหน่วนแววตาเปลี่ยนเล็กน้อย พ่นคำหนึ่งออกมาจากมุมปากด้วยความมั่นใจ “เจ้าคือเจ้าผีเสื้อ?”

หากนางพูดว่าเวินเส้าหยียังดี

กู้ชูหน่วนมองเวินเส้าหยี “ที่เจ้าจับเขามาก็เพื่อหลอมเขา ช่วยให้ตัวเองขึ้นระดับเจ็ด?”

“ไม่ได้หรือ”

“เจ้าจะไม่ทำเช่นนั้น”

“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าจะไม่ทำเช่นนั้น”

“เพราะข้าเคยได้ยินเสียงพิณที่เจ้าบรรเลง ถึงจะมีความแค้นอัดอั้นอยู่ในเพลงมากมาย แต่เสียงพิณของเจ้ากลับใสสะอาด เจ้าไม่ใช่คนที่ไม่เลือกวิธีเพื่อบรรลุเป้าหมาย”

“ข้าเคยเป็นคนใจดีมากเกินไป ดังนั้นก็เลยสูญเสียทุกสิ่ง แต่ตอนนี้...ขอเพียงถึงระดับเจ็ด ขอเพียงแก้แค้นด้วยตัวเองได้ แล้วยังมีอะไรที่ข้าทำไม่ได้อีก”

อีกอย่าง...

เขากับจอมมารก็ไม่มีมิตรภาพลึกซึ้งขนาดนั้น

“ข้าจะให้โอกาสเจ้าสักครั้ง ขอเพียงเจ้าบอกว่าทำไมวิญญาณของนางจึงเลือกฝังอยู่ในร่างของเจ้า แล้ววิญญาณที่เหลือ รวมถึงเย่จิ่งหานกับเซียวหยู่เซวียนอยู่ที่ไหน ข้าก็จะพิจารณาให้เจ้าได้ตายสบายหน่อย

“พูดไปพูดมาก็ยังไม่พ้นตาย เงื่อนไขนี้ไม่น่าสนใจ”