แดนนิรมิตเทพ บทที่1196

เจียงเหอซานพูดต่อ “ใช่แล้ว ลืมบอกนายไป การแข่งขันครั้งนี้ไม่ใช่มีเพียงแค่อันดับของประดับ ในเวลาเดียวกันมันก็มีการจัดอันดับของตัวบุคคลด้วย ถ้าหากได้ที่หนึ่งของการแข่งขัน ก็จะได้รับรางวัลใหญ่！”

เฉินโม่ถามอย่างสงสัย “ผมอยากรู้ว่าการแข่งขันครั้งนี้เขาแข่งอะไร? พลังการต่อสู้? คงไม่ง่ายขนาดนั้นมั้ง?”

เจียงเหอซานกล่าว “ไม่ใช่แค่พลังการต่อสู้ แต่ก็ขาดการต่อสู้ไม่ได้ เพราะอยู่ในสมรภูมิห้าประเทศ เราสามารถทำอะไรก็ได้”

หลังพูดจบ จู่ๆความเศร้าโศกที่อยู่ลึกๆในใจได้ปรากฏขึ้นในดวงตาของเจียเหอซาน

เฉินโม่ไม่ได้ถาม เขาพอจะเดาได้ว่าทำไมเจียงเหอซานถึงได้เศร้าใจ

เจียงเหอซานก็ได้เล่าด้วยตัวเอง “ในปีนั้นมีอยู่ครั้งหนึ่ง หัวเซี่ยของเราเคยส่งทหารออกไปเจ็ดนาย เกือบจะตายยกกลุ่ม มีคนหนึ่งที่รอดออกมาได้ แต่คนที่หนีออกมาได้ สุดท้ายก็ฆ่าตัวตายเพราะความรู้สึกผิด”

“เพราะว่า เขานั้นรอดมาได้ด้วยการเสียสละของเพื่อนร่วมทีม เพื่อให้เขาสามารถหนีออกมาส่งข่าว”

ในห้องประชุมขนาดเล็ก ผู้บังคับบัญชานั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างสบายอารมณ์ ดื่มชาอย่างเงียบๆ ข้างกาย ยืนอยู่ด้วยชายวัยกลางที่มีขมับผมสีเทา

ชายวัยกลางคนนี้ดูแล้วแก่มาก แต่จริงๆแล้วอายุไม่เยอะ

ใบหน้าของเขากำลังครุ่นคิด ราวกับว่ากำลังคิดเรื่องอะไรอยู่

“เฉินไต้ซือที่ท่านพูดถึง เราจะสามารถมอบภารกิจที่ใหญ่หลวงนี้ให้กับเขาจริงเหรอ?”

ผู้บังคับบัญชาจิบชาไปหนึ่งคำ หัวเราะแล้วกล่าว “วางใจเถอะ น่าจะได้”

ชายวัยกลางคนขมวดคิ้ว “ผมยังคงมีความรู้สึกที่กังวลอยู่บ้าง อย่างไรเสียการเดิมพันครั้งนี้มันใหญ่มาก ทุกประเทศต้องส่งคนที่เก่งที่สุดมาแข่งขัน เราไม่สามารถที่จะเสี่ยงได้！”