แดนนิรมิตเทพ บทที่1201

เครื่องบินบินผ่านเมฆสีขาวบนท้องฟ้า หมู่บ้านที่อยู่ด้านล่างก็กลายเป็นจุดสีดำเล็กๆ และเสียงคำรามก็ดังก้องอยู่ในหู

เจียงเหอซานได้พาเฉินโม่ทั้งเจ็ดคน นั่งเครื่องไปยังสมรภูมิห้าประเทศ

“โส่วจ่าง ดูเหมือนว่าตอนนี้จะอยู่เหนือมหาสมุทรแปซิฟิกใช่มั้ย น้ำมันของเครื่องบินลำนี้เพียงพอมั้ย? อย่าตกกลางคันล่ะ！” ชายวัยกลางคนที่มีใบหน้าขาว เริ่มบ่นพึมพำ

จีอู๋หยากลอกตาใส่ขาว พูดอย่างดุดัน “เหลยจ้าน หุบปากหมาๆของนายเสีย！”

เจียงเหอซานเหลือบมองเหลยจ้านไปแวบหนึ่ง เขาเข้าใจผู้ร่วมทีมคนนี้ดี รู้ว่าเขาเป็นคนที่ขี้บ่น ก็เลยหัวเราะแล้วพูด “วางใจเถอะ ด้านหน้ามีกองกำลังของเรา ไม่มีทางที่น้ำมันจะหมดแน่！”

จีอู๋หยาถลึงตาใส่เหลยจ้าน “โส่วจ่าง คุณไม่ต้องสนใจเขา ไม่พูดไม่มีใครจะว่าเขาเป็นใบ้！”

เหลยจ้านหัวเราะแฮ่ๆ “ไม่ใช่ครับ ผมว่านะหัวหน้าจี ตลอดทางหากไม่พูดเลย คุณไม่รู้สึกถึงความน่าเบื่อเหรอ?”

เจียงเหอซานขมวดคิ้ว เขานั้นเข้าใจเฉินโม่ รู้ว่าเฉินโม่ก็เป็นแบบนี้ แต่สหายในทีมไม่ได้รู้จักเขา ไม่แปลกที่จะเข้าใจผิด

อย่างไรก็ตาม เจียงเหอซานก็ไม่กล้าที่จะเปิดประเด็นพูดอีก ก็มีแต่สวรรค์ที่รู้ว่าคนแปลกอย่างเฉินโม่จะพูดอะไร?

เมื่อถึงเวลานั้นไม่เพียงแต่ไม่ได้คลายความตึงเครียด กลับทำให้มันยิ่งรุนแรงมากขึ้น มันก็จะเสียมากกว่าได้

“เอาล่ะ ไปพักผ่อนเถอะ เก็บพลังให้เพียงพอ!” เจียงเหอซานดุไปหนึ่งคำ ก็หลับตาพักผ่อน

จางเจิ้นที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “นี่……..”

ประโยชน์สุดท้าย จางเจิ้นไม่ได้พูดออกมา หากพูดออกมามันก็จะยิ่งไปกันใหญ่

แต่จางเจิ้นก็พูดอยู่ในใจ “เห็นได้ชัดว่าลำเอียง！”