แดนนิรมิตเทพ บทที่ 1217

“ทั้งหมดนี้ มันแปลกจริง ๆ!” เหลยจ้านอุทานด้วยความประหลาดใจ

“เฮ้อ แปลกมาก ทำไมผมถึงพูดแบบนั้น” จู่ ๆ เหลยจ้านก็กล่าวพึมพำกับตัวเองด้วยสีหน้าสงสัย

“เมื่อสักครู่เกิดอะไรขึ้น? ทำไมผมรู้สึกเหมือนลืมอะไรบางอย่าง!” เซี่ยไห่หลงกล่าวด้วยความสงสัย

ลี่เซี่ยวกล่าวว่า “พวกคุณรู้สึกเหมือนกันใช่ไหม? ผมก็รู้สึกเหมือนลืมอะไรบางอย่างเช่นกัน”

เฉินโม่มองพวกเขาอย่างเงียบ ๆ ด้วยสีหน้าราบเรียบ แต่ในใจของเขานั้นตกใจมาก

ความทรงจำเมื่อสักครู่ของทุกคน หายไปแล้ว

เฉินโม่พบว่าตอนนี้ตนเองก็กำลังลืมความทรงจำเมื่อสักครู่อย่างช้า ๆ

เฉินโม่ในฐานะผู้บำเพ็ญ เขาเข้าใจตำนานหัวเซี่ยโบราณดีกว่าใคร เขารู้ว่าเทพเจ้าที่คนธรรมดาพูดถึง ความจริงแล้วก็คือเหล่าผู้บำเพ็ญที่ทรงพลัง

เง็กเซียนฮ่องเต้ เจ้าแม่หวางหมู่ พระพุทธเจ้า ฯลฯ พลังที่พวกเขาเหล่านั้นแสดงออกมานั้นแตกต่างกัน นั่นเป็นเพราะการวิธีการบำเพ็ญแตกต่างกัน

สำหรับเฉินโม่แล้ว ที่เรียกว่านักบุญ มีพลังบำเพ็ญเพียงแค่ระดับเซียนแท้แดนสู่ธรรมะเท่านั้น

และที่เรียกว่าต้าโหลวเซียน ก็คือผู้บำเพ็ญแดนจิตปฐมเท่านั้น ถึงแม้จะเป็นสามมหาเทพ พลังของพวกเขาก็เท่ากับร่างเดิมของเฉินโม่ อยู่ที่แดนดั่งเทพเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม วัดต้าเหลยอินที่ปรากฏในดินแดนร้างแห่งนี้ ทำให้เฉินโม่ล้มล้างความรู้ความเข้าใจก่อนหน้านั้น

ถ้าเฉินโม่เดาไม่ผิด สถานที่แห่งนี้เหมือนเขาซูคง เป็นโลกที่ถูกทำลายจากพลังมหาศาล แต่เมื่อเทียบกับโลกใบเล็กของเขาซูคง โลกใบนี้ใหญ่กว่ามาก ทำให้ผู้คนรู้สึกว่ามันเป็นโลกใบใหญ่