แดนนิรมิตเทพ บทที่ 1276

เพียงแต่ ตอนนั้นเฉินโม่เป็นเพลย์บอย เขาเห็นหญิงสาวล้มอยู่บนพื้น เฉินโม่ไม่เพียงไม่เห็นอกเห็นใจเธอ แต่กลับขับจักรยานผ่าน เขาผิวปากและทำให้น้ำโคลนสาดกระเด็น จนทำให้เสื้อสีขาวของเธอเปื้อนน้ำโคลนมากยิ่งขึ้น

หญิงสาวไม่ได้โกรธ เธอลุกขึ้นอย่างเงียบ ๆ เธอไม่ด่าแช่ง และไม่พูดอะไร กระทั่งไม่โกรธด้วยซ้ำ เพียงแค่มองเฉินโม่ด้วยสายตาที่น่าสงสารเท่านั้น

เพราะการจ้องมองแบบนั้น ทำให้เธอเดินเข้ามาอยู่ในใจของเฉินโม่

เธอยืนอยู่ท่ามกลางสายฝนโปรยปราย แววตาเฉยเมย ราวกับนางฟ้าที่ไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องทางโลก มองเด็กหนุ่มที่รอการช่วยเหลือ ด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าเสียใจ ราวกับภาพวาด

เฉินโม่มองภาพนี้ด้วยความตกตะลึง

นับตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นไป สายใยบางอย่างในหัวใจของเด็กหนุ่มที่ไม่ได้สัมผัสมานาน ถูกปลุกตื่นแล้ว

อย่างไรก็ตาม ตอนนั้นไม่รู้ว่าความชอบคืออะไร ความรักคืออะไร ช่วงเวลาไร้เดียงสานั้น แค่อยากคุยและอยากเห็นรอยยิ้มของเธอเท่านั้น ไม่มีความรู้สึกอื่นใด

หากความปรารถนานี้เป็นจริง บางทีมันอาจจะไม่ทิ้งความประทับใจที่ลึกซึ้งไว้ในใจของเฉินโม่ เพราะเมื่อเขาเติบโตขึ้นตามกาลเวลา เขาจะถือว่าการรู้จักกันในตอนนั้นเป็นจุดเริ่มต้นของวัยรุ่น

ถานชิวเซิงกวาดมองไปทั่วห้องและถามว่า “ทำไมไม่เห็นหูหยางหยู่ เธอเป็นคนเชิญพวกเรามา แต่เธอกลับมาสายเหรอ?”

เธอกลัวว่าห้องเดียวจะไม่พอ เธอจึงจองไว้สองห้อง ตอนนี้เธอกำลังทักทายเพื่อน ๆ

“อ้อ แบบนี้เอง! งั้นพวกเรานั่งกันก่อน!” ถานชิวเซิงกล่าวกับเฉินโม่

สวีจื่อหาวและเฉินโม่พยักหน้า แล้วนั่งตรงที่นั่งใกล้ ๆ

หลังจากนั้นไม่นาน ประตูห้องก็ถูกเปิดออก สาวสวยสวมชุดสเวตเตอร์สีขาว สวมถุงน่องสีดำ ผมลอนยาวเดินเข้ามา

เมื่อเห็นพวกเฉินโม่สามคน หูหยางหยู่ยิ้มและดวงตาเป็นประกาย

“ไม่เจอกันนาน!” เสียงของเธอไพเราะ สงบเยือกเย็น ซึ่งสอดคล้องกับบุคลิกของเธอ เผยให้เห็นความสง่างาม