แดนนิรมิตเทพ บทที่ 1280

เฉินโม่เหลือบมองพวกเขาสองคน แล้วกล่าวเบา ๆ “เป็นแค่งานแลกเปลี่ยน ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ก็เลยไม่ได้บอกพวกนาย”

เมื่อได้ยินเฉินโม่ยอมรับด้วยตนเอง ถานชิวเซิงหัวเราะเสียงดังทันที แล้วมองจางจื่อเจี้ยนและผู้ชายที่เยาะเย้ยเฉินโม่เมื่อสักครู่ กล่าวด้วยความลำพองใจ “นักเรียนบางคนพูดถูก ทองคำไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็เปล่งประกาย ถึงแม้จะเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยชั้นสองอย่างมหาวิทยาลัยหัวหนาน ก็สามารถพลิกกระแสและบดขยี้นักศึกษาของมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงได้”

สีหน้าของจางจื่อเจี้ยนแย่มาก เขาพ่นลมออกมาอย่างเย็นชา แล้วหันหน้าไปทางอื่น เขาไม่เคยคิดฝันว่านักศึกษาที่เขาพูดเรื่อยเปื่อย จะเป็นเฉินโม่

เดิมทีเขาต้องการใช้นักศึกษาคนนั้นโจมตีเฉินโม่ แต่นึกไม่ถึงว่าเขาจะแกว่งเท้าหาเสี้ยนเอง ตอนนี้จางจื่อเจี้ยนรู้สึกเสียใจมาก

หลายคนที่อยู่ที่นี่เป็นนักศึกษาเหมือนกัน ดังนั้นพวกเขาจึงเคยได้ยินเกี่ยวกับงานแลกเปลี่ยนที่จัดขึ้นเป็นเวลาครึ่งปี และพวกเขาก็อยากรู้จักนักศึกษาคนนั้น ที่สามารถทำให้อาจารย์อาวุโสอย่างหยางจื่อหนิงกล่าวชื่นชมได้

พวกเขาไม่เคยมีโอกาสได้พบ แต่นึกไม่ถึงว่านักศึกษาปีหนึ่งที่พวกเขายกย่องให้เป็นไอดอล คือเฉินโม่เพื่อนนักเรียนสมัยมัธยมต้นของพวกเขา!

อาจารย์หยางรู้สึกตื่นเต้นมาก ที่ได้เห็นนักเรียนมากมายที่เขาเคยอบรมสั่งสอน และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เดี๋ยวก่อน พวกคุณหยุดพูดก่อน อาจารย์จะดูว่าสามารถเรียกชื่อพวกคุณถูกไหม?”

นักเรียนทุกคนมองอาจารย์หยางด้วยรอยยิ้ม พวกเขาอยากรู้เหมือนกันว่าหลังจากผ่านไปหลายปีแล้ว อาจารย์ยังสามารถจำชื่อของนักเรียนเลวของตนเองได้ไหม

อาจารย์หยางสอนหนังสือมาเป็นเวลาหลายสิบปีแล้ว มันเป็นเรื่องยากที่จะให้เขาจำชื่อนักเรียนทุกรุ่นได้ ถ้าเขาสามารถจำได้ นั่นหมายความว่านักเรียนคนนั้นมีสถานะที่ไม่ธรรมดาสำหรับอาจารย์

อาจารย์หยางชี้ผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ข้าง ๆ แล้วกล่าวว่า “คุณคือจ้าวไค!”

ผู้ชายคนนั้นตะโกนด้วยความตื่นเต้น “อาจารย์หยาง อาจารย์ยังจำผมได้!”