แดนนิรมิตเทพ บทที่ 1292

หูหยางหยู่กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เฉินโม่ นายแปลกมาก? ทำไมถึงได้ถามคำถามแปลก ๆ แบบนี้?”

เฉินโม่ไม่ตอบ ยืนขึ้นและกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ไม่มีอะไร เพียงแค่ถามเรื่อยเปื่อยเท่านั้น”

“เอาล่ะ คนกลับไปเกือบหมดแล้ว พวกเราก็กลับกันเถอะ!” เฉินโม่พูด ลุกขึ้นและเดินจากไป

หูหยางหยู่ยิ้มบาง ๆ “นายไม่รอให้ถานชิวเซิงและสวีจื่อหาวกลับมาเหรอ?”

เฉินโม่หันกลับมามองหูหยางหยู่ที่กำลังยิ้ม และกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ไม่รอแล้ว พวกเขาไม่หลงทางหรอก ลาก่อน!”

หูหยางหยู่พยักหน้าและกล่าวว่า “ลาก่อน!”

เฉินโม่เจอถานชิวเซิงและสวีจื่อหาวที่ด้านนอก KTV เมื่อพวกเขาสองคนเห็นเฉินโม่ พวกเรารู้สึกประหลาดใจทันที

“เมื่อได้ยินนายพูดแล้ว ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าท่าทางของหูหยางหยู่นั้นนิ่งเงียบเกินไปจริง ๆ แม้แต่ตอนสุดท้าย ตอนที่นายเอาชนะหลิ่วจื่อเฉิงด้วยกระบวนท่าเดียว เธอก็ไม่แสดงความแปลกใจแม้แต่น้อย

“ต้องรู้ว่าถึงแม้พวกเราจะรู้ความแข็งแกร่งของนายนานแล้ว แต่ตอนที่เห็นนายเอาชนะหลิ่วจื่อเฉิงด้วยการกระบวนเท่าเดียว พวกเราก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย! แต่หูหยางหยู่ไม่เคยเห็นความแข็งแกร่งของนาย และเธอก็ไม่ได้รู้สึกประหลาดใจแม้แต่น้อย นายคิดว่านี่ไม่ใช่เรื่องแปลกเหรอ?”

และกล่าวด้วยสีหน้าครุ่นคิด “เมื่อได้ยินสิ่งที่พวกนายพูดแล้ว ฉันก็รู้สึกว่าวันนี้หูหยางหยู่แปลกเล็กน้อย นอกจากนี้ พวกนายสองคนสังเกตเห็นหรือไม่ว่ารอยยิ้มของเธอนั้นเสแสร้งมาก!

บางทีช่วงหลายปีที่ผ่านมา หูหยางหยู่อาจจะไปร่วมงานเลี้ยงพบปะสังสรรค์มากมาย ดังนั้นเธอก็เลยสุขุมเยือกเย็น อย่างไรก็ตาม

“นี่คือจุดที่ฉันไม่เข้าใจได้ ถ้าเธอมีแผนชั่ว มันก็จะจัดการง่าย คนที่น่ากลัวก็คือคนที่ยากจะคาดเดาอย่างเธอ เพราะแม้แต่ฉันก็มองไม่ออก!” เฉินโม่กล่าวพร้อมขมวดคิ้ว

ก็อย่าไปคิดมาก เธอไม่ต้องการเงินและไม่ต้องการคน แล้วยังเสียเงินชวนเพื่อนนักเรียนมากมายมากมาดื่มกินอีกด้วย นายสงสัยเธอทำไม!”