แดนนิรมิตเทพ บทที่1329

จูเทียนเหลียงสีหน้าดูไม่จืด ตั้งแต่เขาเกิดมา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาออกปากเชื้อเชิญคนอื่น แต่กลับถูกปฏิเสธต่อหน้าผู้คน

เด็กลูกน้องที่ยืนข้างหลังจูเทียนเหลียงคนหนึ่งกระโดดออกมา ชี้หน้าเฉินโม่ตวาดใส่ไปว่า “ไอ้เด็กน้อย ขนาดนายน้อยตระกูลฉันยังกล้าปฏิเสธ ฉันว่าหัวสมองแกนี่ท่าจะโดนลาโง่กระทืบใส่แล้วมั้ง！”

ก็ขนาดลูกน้องของจูเทียนเหลียง ก็ยังรับไม่ได้กับพฤติกรรมของเฉินโม่

เฉินโม่ยืนเอามือไพล่หลัง มองไปที่ทุกคน แต่ในสายตาว่างเปล่า คนเหล่านี้ไม่มีทางจะเข้าไปอยู่ในสายตาเขาได้เลย

“ทำไมฉันจะปฏิเสธไม่ได้？” เฉินโม่ย้อนถามเสียงชืด ๆ

ใช่สิ ทำไมจะปฏิเสธไม่ได้？ไม่มีใครกำหนดว่าต้องไปเอาใจจูเทียนเหลียง การไร้ความอยากใคร่ย่อมแข็งกล้า นี่คงจะเป็นความคิดแบบเฉินโม่

“ไอ้สาม กลับมา！แค่พวกมดปลวก ทำไมจะต้องไปยุ่งกับมัน！” จูเทียนเหลียงพูดอย่างเหยียด ๆ ในน้ำเสียง เย้ยหยันไปสุด ๆ

ในเวลานั้นเอง มีคนโพกผ้าปิดหน้าแปดคนถลันเข้ามาในทันใด พวกนี้ยังมีปืนอยู่ในมือด้วย

พวกผู้หญิงตกใจกรีดร้องกันขึ้นมา พวกหล่อนยังไม่เคยเห็นการฆ่ากันมาก่อน

เฉินโม่ ก็ได้แต่ส่ายหัว คิดอยู่แต่ในใจว่า “ดูท่าแล้วที่เราเห็นคงเป็นภาพหลอน

ไม่เห็นเฉินโม่มีปฏิกิริยาใด ๆ มือข้างหนึ่งกลับล็อกอยู่ที่คอหอยของโจรคนนั้น ยกจนตัวลอยขึ้นสูง ก็เหมือนกับหิ้วไก่ขึ้นมา เบา ๆ

นี่มัน........

ทุกคนต่างตาโตปากอ้าค้าง

“เขา ทำได้ยังไงนั่น！”

“ปล่อยพี่น้องของกูลง！” หนึ่งในกลุ่มโจรพวกนั้นตะคอกมาเสียงลั่น อีกหลายคนต่างหันกระบอกปืนเล็งไปที่เฉินโม่ เตรียมพร้อมยิงได้ทันที

เฉินโม่กวาดสายตามองไปที่ทุกคน สุดท้ายลงหยุดที่จูเทียนเหลียง