บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 103

นางก็ขี้เกียจขยับ หากทำให้เขาตื่นก็คงถูกซักไซ้อีกรอบ นางก็ไม่อยากจะอธิบายแล้ว

นางหลับตาลง ย้อนคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในความฝัน ในฝันไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆล้วนทำให้นางหวงแหนทั้งหมด

ทำไมต้องตื่นขึ้นมาด้วยล่ะ?

ข้อมูลตัวเลขเหล่านั้นของพี่ลิง เมื่อก่อนก็เคยดูตั้งหลายรอบ จริงอยู่มันมีผลจากฤทธิ์ยาด้วย แม้ไม่ดูภาพเคลื่อนสมอง แค่ดูการเคลื่อนไหวประจำวัน ก็รู้ว่ามันฉลาดขึ้นมาก ไม่อย่างนั้นก็คงไม่หนีออกไป จนถูกรถชนตาย

ทันใดนั้นนางก็คิดอย่างสงสัย พี่ลิงถูกรถชนตายแล้ว จะเกิดปรากฏการณ์เรื่องการเคลื่อนย้ายวิญญาณแล้วมาอยู่ที่นี่อย่างบังเอิญหรือไม่?

เฮ้ย คิดในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้อีกแล้ว

หัวของใครบางคนนั้นหนักจริงๆ

นางเอียงหน้ามามองเขาอย่างละเอียด มีเพียงตอนเขาหลับเท่านั้นถึงจะกล้ามองเขา มันไม่ใช่เพราะนางมีความรู้สึก แต่เขานั้นเป็นคนหลงตัวเองมาก ถ้ามองเขามากกว่านี้ ก็จะคิดว่านางหลงรักเขา

พูดอย่างจริงจัง หน้าตาถือว่าไม่เลว

ลักษณะใบหน้าเกือบจะสมบูรณ์แบบ หากยืนกรานที่จะวิจารณ์ ก็คือใบหน้าค่อนข้างที่จะแข็งและเยือกเย็นเกินไป คนลักษณะนี้ต่อให้ยิ้ม ก็ทำให้คนรู้สึกเย็นชาได้

โดยเฉพาะตอนที่ลืมตาขึ้นมาทันที แสงเย็นชาในแววตาไม่จำเป็นต้องสร้างเลย กวาดมองมาราวกับสายฟ้าฟาด ก็เหมือนเช่นตอนนี้.........

นางตกใจจนสะดุ้ง “ท่าน.......ท่านตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่?”

หยู่เหวินเห้าแววตาเรียบเฉย “ก็ตอนที่เจ้าจ้องมองข้าอย่างกำเริบเสิบสาน”

“ลุกขึ้น ท่านทับแขนของเข้าเอาไว้ แขนชาจนขาดเลือดแล้ว” หยวนชิงหลิงตบหัวเขาอย่างละอายใจ

หยู่เหวินเห้ายกหัวขึ้นให้นางดึงแขนกลับ บนเตียงมีหมอนแค่ใบเดียว ถูกนางยึดไปแล้ว เขาทำได้เพียงหนุนแขนของนาง

ก็แค่หนุนแขนเท่านั้นใจ ต้องใจแคบขนาดนี้เลยเหรอ?

“เมื่อกี้เจ้ามองอะไร?” หยู่เหวินเห้าถาม

“แค่ดูว่าแผลของเจ้าสมานกันดีหรือยัง อย่าเข้าใจผิดนะ” หยวนชิงหลิงรีบอธิบายให้ชัดเจน

เขาไม่เข้าใจผิด ตื่นขึ้นมาแล้วก็เห็นนางจ้องมองตัวเอง มันต้องเป็นสายตาที่วิเคราะห์เท่านั้น และไม่ใช่สายตาที่เต็มไปด้วยความรัก

“เข้าใจผิดอะไร? เจ้าคิดว่าข้าบ้าเหรอ ในเมืองหลวงทุกคนต่างก็รู้ เจ้าทำไมต้องรีบปฏิเสธด้วย?”

หยวนชิงหลิงถอนหายใจ นี่มันเป็นเคราะห์กรรมเดิมของนางแท้ๆ

“จะจัดการเจ้าพระยาหุ้ยติ่งยังไง?” หยวนชิงหลิงถาม

เมื่อกี้หยู่เหวินเห้าก็คิดถึงปัญหานี้เหมือนกัน ตอนที่มองหยวนชิงหลิงหลับสนิทนั้น ความคิดของเขาได้เปลี่ยนไปเล็กน้อย

“ข้าจะทูลเสด็จพ่อว่า เจ้าพระยาหุ้ยติ่งลักพาตัวบัณฑิตคนหนึ่ง”

หยวนชิงหลิงตกใจ “ทำไมต้องพูดแบบนี้? ทหารในจวนและคนอื่นๆต่างคนรู้ว่าคนที่เขาลักพาตัวก็คือข้า พระชายาฉู่”

ลักพาตัวปัญญาชน งั้นก็เท่ากับให้โอกาสเจ้าพระยาหุ้ยติ่งหลบเลี่ยงความผิดเหรอ? ลักพาตัวพระชายาของราชวงศ์อีกทั้งยังคิดมิดีมิร้ายต่อพระชายา นั่นมันคือโทษหนัก

ลักพาตัวปัญญาชน เขาสามารถแก้ต่างว่าเป็นความแค้นส่วนตัว เพียงแค่สั่งสอนปัญญาชนเล็กน้อย มากสุดฮ่องเต้ก็แค่ตักเตือน

หยู่เหวินเห้ามองนาง “ข้าได้สั่งให้กรมการพระนครเก็บเป็นความลับ สำหรับเจ้าพระยาหุ้ยติ่ง นอกจากเขาบ้าถึงจะพูดมันออกไป”

“ไม่ได้ พวกเราอุตส่าห์ลำบากกัน ข้าเกือบจะถูกเขา.......ฆ่าแล้ว เจ้าทำไมถึงปล่อยเขาไปง่ายๆแบบนี้ หยวนชิงหลิงกล่าวอย่างโกรธเคือง เรื่องที่เกิดขึ้นในจวนเจ้าพระยา ตอนนี้นางนึกขึ้นมายังกลัวเลย คนชั่วช้าแบบนี้จะปล่อยไปง่ายๆได้ยังไง? อีกอย่าง นี่มันเป็นโอกาสที่หายากมากด้วย อนาคตหากต้องการจะจับตัวเขามันก็จะยากมากขึ้นไปอีก

หยู่เหวินเห้าลุกขึ้น เงาที่สูงโปร่งส่องอยู่บนพื้น “ข้าได้ตัดสินใจไปแล้ว ไม่ต้องพูดอีก”

“ข้าคัดค้าน!” หยวนชิงหลิงวิ่งไปจับแขนของเขาด้วยความโมโห “ข้าเกือบจะตายแล้ว ท่านกลับจะปล่อยเขา? ข้าไม่เห็นด้วย หากท่านไม่รายงานเสด็จพ่อตามจริง ข้าก็จะเข้าวังไปรายงานเสด็จพ่อด้วยตัวเอง”

“เด็กๆ!” หยู่เหวินเห้าตะโกนด้วยสีหน้าที่บึ้งตึง

แม่นมฉีได้เดินเข้ามาจากข้างนอก “เชิญท่านอ๋องรับสั่ง”

“จับตามองพระชายาเอาไว้ ห้ามให้นางออกไปนอกจวนแม้แต่ก้าวเดียว” หยู่เหวินเห้าสั่งการอย่างเย็นชา

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บัลลังก์หมอยาเซียน