บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 11 ไท่ซ่างหวงประชวรหนัก

สบเข้ากับดวงตาที่โกรธเกรี้ยวของเขา ใบหน้าอันเย็นชาห่างเหินเจือแววดูถูก รวมถึงความเกลียดชังที่ไม่คิดจะปิดบังเลยแม้แต่น้อย "ข้าขอเตือนเจ้านะ ไม่ต้องคิดจะเล่นลูกไม้ตื้นๆอะไรของเจ้าอีก ต่อให้องค์ไทเฮาอยู่ตรงหน้า แล้วเจ้าพูดจาเลื่อนเปื้อนไร้สาระอะไรอีกล่ะก็ ข้าก็จะฆ่าเจ้าให้ตาย

หยวนชิงหลิงโกรธสุดขีด ในสายตาของพวกเขา ชีวิตคนมันไร้ค่าขนาดนี้เลยเชียวเหรอ? นางได้รับบาดเจ็บหนักถึงขั้นนี้แล้ว ยังจะไม่ยอมปล่อยนางไปอีก

คว้าจับปอยผมของเขาขยุ้มหนึ่ง แล้วดึงลงมา ใช้เข่าทรงตัวแล้วกระแทกศีรษะเข้าใส่หน้าของเขาจัง ๆ แบบเต็มแรง การเคลื่อนไหวครั้งนี้ นางตัดสินใจจะเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือแล้ว นางยอมใช้แรงเฮือกสุดท้ายที่มี

ไม่คาดคิดมาก่อนว่านางจะกล้าสู้กลับ อีกทั้งยังเป็นการใช้หัวตัวเองโขกใส่หน้าเขาอีกด้วย จึงไม่ได้หลบใดๆทั้งสิ้น ส่งผลให้เขาถูกโขกเข้าใส่เต็มๆจนถึงกับหน้ามืด

แต่ก็ยังฝืนกัดฟันใช้ลมหายใจที่เหลืออีกเฮือก อาศัยจังหวะที่เขายังไม่ฟื้นคืนสติดี คุกเข่าลงทับเข้าบนหลังมือเขาอีกหนึ่งที เลือดสดๆที่ไหลกบปากหยดลงบนหน้าเขาไม่หยุด ผมยาวแผ่สยาย กระเซอะกระเซิงราวคนบ้าที่เกิดคลุ้มคลั่งจนเกินการควบคุมก็ไม่ปาน "เกิดมาเป็นคนทั้งที มันจะต้องบีบคั้นกันให้เหลือแค่ทางตายเลยหรือไร ทำไมต้องรังแกกันขนาดนี้ด้วยหา!?

ฝ่ามือหนึ่งตบเข้าที่ใบหน้าของนางเต็มๆ

หน้านางสะบัดวูบ ภาพตรงหน้าพลันมืดสนิท ในห้วงภวังค์อันสับสนคลุมเครือ นางได้ยินเพียงเสียงของแม่นมฉีที่เร่งฝีเท้าเข้ามาหาเร็วรี่ "ท่านอ๋อง โปรดเมตตาด้วย!"

อ๋องฉู่ไม่ได้แสดงความเมตตาใดๆทั้งสิ้น เงื้ออีกฝ่ามือตบซ้ำลงไปอีก หลังจากระบายความโกรธออกไป ก็เหลือบเห็นรอยเลือดบนแผ่นหลังของหยวนชิงหลิง จึงสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "จัดการกับบาดแผลของนางซะ เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย พันปิดบาดแผลให้แน่น กรอกน้ำจื่อจินไปชามหนึ่งให้นางอยู่ได้สักครึ่งวัน "

หยวนชิงหลิงเห็นเพียงปลายรองเท้าผ้าสีดำ ซึ่งปักด้วยด้ายสีทอง ก้าวเดินห่างออกไปทีละก้าวๆจากลานสายตาของนาง ค่อยๆคลายความตึงเครียด ฝืนสูดลมหายใจต่อไปจนสุดชีวิต

แม่นมฉีกับลู่หยารีบก้าวมาข้างหน้าเพื่อช่วยพยุงนาง พวกนางไม่ได้พูดอะไรออกมา แค่ช่วยพยุงนางไปที่เตียงให้นอนลง เมื่อพวกนางตัดเสื้อผ้าของนางออก ทั้งคู่ก็ถึงกับต้องผวาอ้าปากค้าง

ลู่หยาพูดด้วยน้ำเสียงติดสะอื้น "ทัณฑ์โบยสามสิบไม้ พวกเขาช่างไร้ความปรานีเหลือเกินแล้ว พวกเขาโบยเต็มแรงจริงๆ"