บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 111 ไปเยี่ยมเยียนอ๋องหวย

อ๋องซุนเดินเข้าไปในห้องช้าๆ พลางบ่นพึมพำ "เจ้าห้าก็คงรู้สึกไม่ดีเป็นแน่ในบรรดาอ๋องมากมาย ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับอ๋องหวยดูจะดีที่สุดแล้วล่ะ"

ยามพลบค่ำ หยู่เหวินเห้าก็ไปยังจวนอ๋องหวยรอบหนึ่ง กลับมาได้ก็เอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้องหนังสือไม่ยอมออกมากระทั่งข้าวเย็นก็ไม่ยอมกินด้วยซ้ำ

หยวนชิงหลิงเองก็ไม่ได้กินเช่นกัน เมื่อบ่ายได้กินพร้อมกับอ๋องซุนไปมื้อหนึ่ง จนถึงตอนนี้นางยังท้องอืดอยู่เลย

ช่วงนี้ความอยากอาหารของนางไม่ค่อยดีนัก อีกทั้งอาหารโบราณนั้น ก็เป็นอะไรที่ทำให้เลี่ยนง่ายจริงๆ

หยู่เหวินเห้ายังคงเก็บตัวอยู่ในห้องหนังสือ นางเองก็เก็บตัวอยู่ในห้องด้วยเช่นกัน นางเปิดกล่องยาและจัดเรียงยาในนั้นให้เป็นระเบียบ

กลุ่มยาปฏิชีวนะอันได้แก่ สเตรปโตมัยซิน ไรแฟมพิซิน เอทามบูทอล และไพราซินาไมด์ สี่ตัวนี้เป็นยาตัวใหม่

ในใจนางแอบรู้สึกลังเลไม่น้อย

การรักษาวัณโรคในระยะเริ่มต้น จำเป็นต้องใช้เวลาประมาณสามเดือนถึงครึ่งปีเป็นอย่างต่ำ แต่นางไม่รู้ว่าอ๋องหวยนั้นเริ่มป่วยมานานแค่ไหนแล้ว ทั้งยิ่งไม่รู้ว่าเชื้อวัณโรคนี้ มีการแพร่กระจายไปยังที่อื่นด้วยหรือไม่

ยาในกล่องยา มีพอให้เขาใช้ได้ราว ๆ สิบวัน แต่เมื่อไรก็ตามที่เริ่มใช้ยาปฏิชีวนะในการรักษา จะไม่สามารถหยุดให้ยากลางคันได้ เพราะหากหยุดยาไปกลางคัน ร่างกายจะเกิดการดื้อยาขึ้น เมื่อเป็นเช่นนั้น ต่อให้กลับมาเริ่มรับการรักษาอีกครั้ง โอกาสที่จะรักษาให้หายขาดได้ก็มีไม่สูงแล้ว

นางไม่อาจรับรองได้ว่า กล่องยาจะทำการเติมยาที่ใช้รักษาวัณโรคเข้ามาแบบสม่ำเสมอหรือไม่ เพราะกล่องยานั้นเป็นเอกเทศ นับเป็นสิ่งที่นางไม่อาจควบคุมได้ หากขาดยากลางคันขึ้นมา อ๋องหวยก็คงถึงคราวไร้หนทางช่วยเหลือได้แล้วเป็นแน่

ที่สำคัญที่สุดคือ ไม่รู้ว่าอ๋องหวยจะมีอาการแทรกซ้อนที่มาจากวัณโรคร่วมด้วยหรือไม่

หากอ๋องหวยไม่ได้รับการรักษาจากนาง แล้วปล่อยให้เวลาเดินถอยหลังไปทีละก้าวๆ ตามชะตาชีวิตของเขาที่เหลืออยู่ จนกระทั่งถึงช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต แน่นอนว่านั่นย่อมไม่เกี่ยวข้องอะไรกับนางทั้งสิ้น อย่างมากที่สุดเมื่อถึงเวลานั้น นางก็แค่มอบผ้าไหมทองสักผืน จุดธูปหอมเคารพหน้าป้ายวิญญาณสักดอก ร้องไห้ให้กับน้องชายสามีผู้นี้สักหน่อยก็จบเรื่องแล้ว

แต่ถ้านางมีส่วนร่วมในการรักษา สุดท้ายปรากฏว่าอ๋องหวยเกิดตายขึ้นมา เช่นนั้นแล้ว...

เรื่องที่เกี่ยวกับบรรดาราชวงศ์องค์เจ้าทั้งหลาย ล้วนเป็นสิ่งที่ไม่ควรเข้าไปแตะต้องข้องเกี่ยวง่ายๆ ตามอำเภอใจ หากรักษาไม่หาย คนที่ต้องหัวขาดก็คือหมอหลวง และถึงแม้นางอาจจะไม่ถึงขั้นหัวขาดตามไป แต่จุดจบก็คงเป็นอะไรที่ไม่สวยแน่ พอนึกย้อนกลับไปเมื่อครั้งที่รักษาอาการประชวรให้แก่ไท่ซ่างหวง ก็นึกเสียใจในความวู่วามอารมณ์ร้อนแบบเด็กๆ ของตัวเองเสียจริงเชียว!

เพียงแต่ หากนางปล่อยผ่านไปไม่สนใจไยดี ก็เท่ากับว่านางเห็นคนจะตายแต่ไม่ช่วย เช่นนั้นแล้วนางจะกำจัดความรู้สึกผิด ที่เกิดจากมโนธรรมในใจตัวเองไปได้อย่างนั้นหรือ?

ในตอนที่นางเดินเตร็ดเตร่อยู่ข้างนอกนั้นเอง ก็ได้พบกับฉู่หมิงชุ่ยที่เดินออกมาจากข้างใน ดวงตาทั้งสองข้างของนางล้วนเป็นสีแดงก่ำ

ฉู่หมิงชุ่ยปรายตามองนางเพียงแวบเดียว ก็หันหลังแล้วเดินจากไปทันที

เจ้าหญิงโล่ผิงกับเจ้าหญิงฉินผิง ต่างก็ทยอยออกมาพร้อมกับบรรดาราชบุตรเขย เจ้าหญิงทั้งสองเดินนำอยู่ด้านหน้าด้วยดวงตาสีแดงเรื่อ แต่ท่าทางของพวกนางยังคงเย่อหยิ่ง รักษาท่วงท่าอันงามสง่า คงศักดิ์ศรีและกิริยาของเจ้าหญิงไว้อย่างเหมาะสมทุกประการ

หยวนชิงหลิงก้าวถอยไปจนชิดทางเดินอีกด้านแล้ว ทั้งสี่คนเดินตรงดิ่งมาตามทางเดิน โดยไม่แม้แต่จะชายตามองนางแม้แต่หางตา

พระราชมารดาของอ๋องหวยเดินออกมา ใบหน้าของนางซีดเซียว ตาและจมูกล้วนแดงก่ำและบวมเป่งอย่างเห็นได้ชัด ดูคล้ายว่านางน่าจะผ่านการร้องไห้หนักๆ

ระหว่างที่เดินออกมา นางก็ยังคงร้องไห้ไม่หยุด "ลูกของข้า ลูกชายที่น่าสงสารของข้า!"

หยวนชิงหลิงรู้สึกทนไม่ได้ ที่ต้องเห็นคนผมขาวมาส่งคนผมดำจากไป ย้อนนึกถึงตัวเอง ถ้าแม่ได้รู้ว่านางตายไปแล้ว ไม่รู้ว่าแม่จะโศกเศร้ามากมายขนาดไหน

นางถอนหายใจเบาๆ

"ลู่หยา เราไปกันเถอะ!" หยวนชิงหลิงเอ่ยขึ้น

ลู่หยารีบถามว่า "พระชายาไม่เข้าไปหรือเพคะ?"

"ไม่ดีกว่า" นางกลัวว่าถ้าเข้าไปแล้ว ตัวเองอาจจะทำอะไรที่มันหุนหันพลันแล่นอีกก็เป็นได้

นางไม่สามารถอาศัยโชคช่วยไปได้ตลอด เพราะถ้ารักษาอ๋องหวยไม่ได้ขึ้นมาจริงๆ นางก็ไม่อาจแบกรับผลที่จะตามมาได้ไหว

ไม่เข้าไปดีกว่า

เพิ่งจะหันหลังไป ก็เห็นคนคนหนึ่งวิ่งออกมาจากข้างใน แล้วไปทรุดนั่งอยู่บนขั้นบันไดหิน ยกมือขึ้นปิดปากแล้วร้องไห้อย่างเป็นทุกข์