บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 113 ความอ่อนโยนแบบฉับพลัน

หยวนชิงหลิงขดตัวพลางพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า "ถ้าเจ้าอยากจะด่าก็ด่ามาเลย แต่ห้ามทุบตีข้าเด็ดขาด ถ้าเจ้ากล้าทุบตีข้า ข้าจะขอสู้สุดชีวิตกับเจ้าเลย ข้าขอพูดไว้ตรงนี้นะ ว่าข้าไม่ได้ผลักนางตกน้ำ เป็นนางเองต่างหากที่เกิดประสาทขึ้นมาจนลากข้าตกลงไปในทะเลสาบ ทั้งยังกดหัวข้าไว้แรงๆ ไม่ให้เงยหน้าขึ้นได้ ข้าถึงต้องดึงปิ่นปักผมออกมาแทงนางจนได้รับบาดเจ็บ!"

นางสูดน้ำมูกถี่ๆ รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจอย่างสุดแสน ทำไมถึงโชคร้ายไปเจอผู้หญิงบ้าบอเสียสติแบบนั้นเข้าไปได้นะ?

"ข้ารู้ว่าเจ้าไม่มีทางเชื่อข้า เจ้าเกลียดชังข้า แค่ข้าหายใจยังผิดต่อเจ้าแล้ว เจ้าชอบนาง ต่อให้นางเท้าเหม็น เจ้าก็ยังรู้สึกว่ามันหอม..."

หยู่เหวินเห้าใช้มือข้างหนึ่งถลกเสื้อผ้าของนางขึ้น เตรียมจะถอดมันออกด้วยมือทั้งสองข้าง "หุบปาก!"

ดวงตาหยวนชิงหลิงแดงก่ำ พูดอย่างดุดันว่า "คิดจะทุบตีข้าอีกแล้วรึ เจ้าคิดจะทุบตีข้าอีกแล้วรึ ได้เลย ข้าจะขอสู้กับเจ้าให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลยคอยดู"

พูดจบ นางก็รัดเข้าที่ลำคออีกฝ่ายแล้วกัดลงไปจนจมเขี้ยว

"เจ้าเป็นบ้าไปแล้วรึ!" หยู่เหวินเห้าโกรธจัด เอื้อมมือไปแตะที่คอ พบว่ามีเลือดไหลออกมาจากคอของเขาจนชุ่ม เขาถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกแล้วโยนให้นาง "ข้าบอกเมื่อไรว่าคิดจะทุบตีเจ้า เสื้อผ้าเจ้าเปียกโชกจนเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ถอดออกแล้วใส่เสื้อคลุมของข้าซะ"

"เจ้าไม่มีทางใจดีแบบนี้แน่" หยวนชิงหลิงมองดูเสื้อคลุมที่เขาถอดออกมา แล้วพูดอย่างมั่นอกมั่นใจในความคิดตัวเองเต็มที่

"ใช่สิ ข้ายังคิดจะฆ่าเจ้าให้ตายอีกด้วยต่างหาก" หยู่เหวินเห้าโกรธสุดขีด ใบหน้าอันหล่อเหลาดูบิดเบี้ยวและดุร้ายขึ้นหลายส่วนเพราะความโกรธเกรี้ยว

หยวนชิงหลิงถูใบหน้าตัวเอง พลางพูดด้วยความเก้อเขินว่า "ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็พูดออกมาสิ ทำไมต้องฉีกเสื้อผ้าข้าด้วย เป็นใบ้หรืออย่างไร"

หยู่เหวินเห้าไม่สนใจนาง หันหน้าไปอีกด้าน

จมูกของหยวนชิงหลิงมีอาการคันยุบยิบ จนจามออกมาหลายครั้งติดต่อกัน มันหนาวมากจริงๆ นั่นแหละ

นางค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าออกอย่างช้าๆ "ห้ามมองข้าเด็กขาด"

"ผีเท่านั้นแหละที่จะมองเจ้า" หยู่เหวินเห้าพูดอย่างเย็นชา

หยวนชิงหลิงรีบสวมเสื้อคลุมทับบนร่างอย่างรวดเร็ว เอาเสื้อผ้าที่เปลี่ยนหลังจากห่อตัวเองออกมา เดินไปยกกล่องยาเข้ามา แล้วหยิบวิตามินซีขึ้นมาเม็ดหนึ่งกลืนมันลงท้องไป บิดเสื้อผ้าให้หมาด แล้วเช็ดผมเปียกโชกของตัวเอง "เป็นข้าผิดเองที่เข้าใจเจ้าผิดไป ก็ข้าคิดว่าเจ้าคงไม่เชื่อข้าน่ะสิ"

พอลองมาคิดๆ ดู เพื่อที่จะใส่ร้ายนางในครั้งนี้ ฉู่หมิงชุ่ยยอมเสียสละตัวเองอย่างมากจริง ๆ

หยู่เหวินเห้าตบไหล่นางเบาๆ "มาเถอะ มานอนหลับตา พักผ่อนตรงนี้สักครู่"

ความอ่อนโยนที่จู่ๆ ก็เกิดขึ้นมาแบบฉับพลันนี้ เป็นอะไรที่ทำให้หยวนชิงหลิงรู้สึกไม่คุ้นชินเอาเสียเลย

แต่บนรถม้าที่วิ่งโยกเยกแกว่งไกวเช่นนี้ การมีใครสักคนให้พักพิงอิงแอบได้ ก็เป็นอะไรที่ไม่เลวจริงๆ นั่นแหละ

นางยกยิ้มเต็มใบหน้า พูดด้วยความซาบซึ้งใจ "ขอบคุณ"

ในขณะที่กำลังจะแนบลงไปบนไหล่ของเขาอยู่แล้ว จู่ๆ เขาก็กลับขยับตัวหลบวูบออกไป หยวนชิงลอยคว้างกลางอากาศ ร่างกายเอียงล้มคะมำลงไป หัวไปกระแทกเข้ากับเสื่อแข็งๆ

หยู่เหวินเห้าพูดอย่างเย็นชา "ใครใช้ให้กัดข้าดีนัก"

หยวนชิงโกรธมาก ผุดลุกขึ้นนั่งตัวตรงแน่ว ลูบหัวตัวเองไม่หยุด "เจ้านี่ช่างใจแคบสิ้นดี"

ทำไมถึงได้มีคนเลวๆ แบบนี้อยู่ในโลกใบนี้กันนะ

"ตาต่อตา ฟันต่อฟัน"

"มีแค้นต้องชำระ" เดิมทีก่อนหน้านี้ นางก็ถูกฉู่หมิงชุ่ยกดหัวไว้ให้จมอยู่ใต้น้ำ มาตอนนี้เขายังจงใจให้นางล้มหัวกระแทกอีก ช่างไร้มโนธรรมไร้สามัญสำนึกสิ้นดี

เมื่อเห็นว่านางกุมหัวอยู่ตลอดเวลา หยู่เหวินเห้าถึงค่อยนึกถึงบาดแผลบนหัวของนางขึ้นมาได้ จึงไปดึงนางมา แล้วกดให้นอนแนบอยู่บนขาของตัวเอง "ขอดูบาดแผลของเจ้าหน่อยซิ"

หยวนชิงหลิงดิ้นรนอยู่ครู่หนึ่ง หยู่เหวินเห้าสกัดเบาๆ ลงไปบนกระดูกสันหลังของนาง "อย่าขยับ"

ใบหน้าของหยวนชิงหลิง ถูกฝังจมลงไปบริเวณกลางหว่างขาพอดิบพอดี ท่วงท่าแบบนี้ มันช่าง...