บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 118 เหล้าบาดคอยิ่งนัก

ไม้เถี่ยฮั่วหรือเบิร์ชเหล็ก น่าจะเป็นไม้ที่นับว่าแข็งที่สุดในโลกแล้วใช่ไหมนะ เรียกว่ามีความแข็งเป็นสองเท่าของเหล็กทั่วไปเลยก็ว่าได้

ในยุคปัจจุบัน เบิร์ชเหล็กถือเป็นพันธุ์ไม้ที่ใกล้สูญพันธุ์ ผู้คนเคยใช้เบิร์ชเหล็กแทนโลหะกันอย่างแพร่หลาย มีการใช้เป็นส่วนประกอบแทนโลหะ เพื่อทำเป็นเครื่องประดับ รวมไปถึงผลิตเป็นของเล่นอีกด้วย เพียงแต่ราคาก็จะค่อนข้างแพงไปตามคุณภาพ

แต่อย่างไรก็ตาม วันนี้นางได้เห็นชัดๆ กับตาว่า ไท่ซ่างหวงใช้เลื่อยตัดไม้นี้ให้สั้น อีกทั้งการแกะสลักไม้เนื้อแข็งขนาดนี้ น่าจะเป็นเรื่องยากมากๆ เลยไม่ใช่หรือ พระองค์คงไม่ได้ใช้มีดที่ทำจากเพชรแกะสลักหรอกนะ

"ไท่ซ่างหวงเป็นผู้แกะสลักด้วยองค์เองเลยนะ นี่ไม่น่าจะใช่ไม้เถี่ยฮั่วหรอก" หยวนชิงหลิงไม่เชื่อ

แม่นมสี่ยกยิ้มพลางพูดว่า "นี่ถึงเป็นไม้ที่มีเพียงไท่ซ่างหวงเท่านั้น ที่สามารถแกะสลักได้จริงๆ เพคะ หากเป็นทหารองครักษ์ธรรมดา ล้วนไม่สามารถทำได้"

"ไท่ซ่างหวงทรงประชวรอยู่ แค่แรงจะเดินยังแทบไม่มี พระองค์จะทรงแกะสลักไม้เนื้อแข็งขนาดนี้ได้อย่างไรกัน?" หยวนชิงหลิงถามอย่างสงสัย ฟังๆ แล้ว ดูเหมือนว่าไท่ซ่างหวงจะเป็นราชนิกุลที่ทรงพลังมากจริงๆ

"ที่ไร้แรงจะเดินนั่นเพราะพระองค์ประชวรเพคะ เมื่อครั้งที่ไท่ซ่างหวงยังหนุ่ม ท่านเป็นนักสู้ที่ถนัดในศาสตร์การต่อสู้ ซึ่งเรียกว่าเป็นระดับสูงสุดของประเทศเป่ยถังเรา พระองค์ทรงฝึกฝนทั้งร่างกายและจิตใจ มายามนี้พระองค์มีชันษาที่มากขึ้นบวกกับประชวร แต่ยังคงมีกำลังภายในเหลืออยู่ มากพอที่จะทำการแกะสลักไม้ชนิดนี้ได้เพคะ"

"มันมีสิ่งที่เรียกว่ากำลังภายในอยู่จริงๆ หรือนี่" หยวนชิงหลิงยิ่งอยากรู้อยากเห็นมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว ในนิยายประเภทศิลปะป้องกันตัว ก็มีเขียนไว้ว่าเมื่อพลังภายในสูงถึงระดับหนึ่ง จะสามารถเด็ดใบไม้หรือกระทั่งกลีบดอกไม้ธรรมดาๆ ออกมา แล้วซัดออกไปโจมตีคนได้เลยทีเดียว

แม่นมสี่กำลังจะอธิบายเพิ่ม ก็พลันเห็นเงาร่างหนึ่งวูบไหวอยู่ที่ประตู นางเพ่งมองเขม็งแล้วพูดขึ้นว่า "โอ๊ย ท่านอ๋อง วันนี้มาเสียค่ำเชียวเพคะ"

หยู่เหวินเห้าได้ยินว่าของรางวัลจากในวังส่งมาถึงแล้ว เดิมทีก็คิดว่าจะมาแอบดูที่หน้าประตูเสียหน่อย แต่ในเมื่อถูกแม่นมสี่พบเข้าแล้ว จึงเดินเข้ามาอย่างผ่าเผย เหลือบสายตาไปมองดูเจ้าคทาในมือของหยวนชิงหลิงแวบหนึ่ง "นี่น่ะรึ ของรางวัลที่เสด็จปู่มอบให้เจ้าหรือ"

"ใช่แล้ว ช่างแกะสลักได้อย่างวิจิตรงดงามมาก ท่านอ๋องดูสิ" หยวนชิงหลิงยื่นไม้ออกไป

หยู่เหวินเห้าคิดไม่ถึงว่านางจะใจกว้างขนาดนี้ จึงแอบประหลาดใจเล็กน้อย เขารับมันขึ้นมา แล้วลองลูบคลำอย่างระมัดระวัง ไล่สัมผัสลายมังกรด้วยปลายนิ้ว ไม้ให้สัมผัสที่ทั้งเย็นเยียบและขรุขระในที "การแกะสลักนั้นวิจิตรงดงามมากจริงๆ เป็นของที่ดีมาก นับว่าเป็นสมบัติล้ำค่าโดยแท้ เจ้าควรต้องหาที่เก็บซ่อนไว้ให้ดี อย่าเอามันออกมาใช้โดยพร่ำเพรื่อ อย่างน้อย เจ้าก็ไม่ควรนำมาใช้ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่เกิดวิกฤติ หากว่ามันหายไป จะถือได้ว่าเป็นความผิดร้ายแรง ดังนั้นแล้ว ข้าจะช่วยเก็บมันไว้ให้เจ้าเอง "

"ไม่ต้อง ข้าเก็บเอง ข้าจะพกติดตัวไปด้วย" หยวนชิงหลิงดึงกลับมาด้วยมือข้างหนึ่ง เขาจะเก็บให้หรือ นั่นไม่เท่ากับสูญเสียความหมายของ "คทา" คำนี้ไปหรอกหรือ

หยวนชิงหลิงรินเหล้าให้เขา จากนั้นจึงเติมแก้วของตัวเองจนเต็ม หนึ่งแก้วเล็กๆ นี้เทียบได้กับเหล้าหนึ่งอึก มีสีใสกระจ่างทั้งส่งกลิ่นหอมยั่วจมูก

รู้สึกว่าตัวเองเริ่มเมาไปแล้วสามส่วน หัวเราะอย่างมีความสุข "ใช่เลย เขาเป็นคนนิสัยไม่เลวเลยนะ

"นิดหน่อยหรือ" หยู่เหวินเห้าแค่นเสียงเยาะเย้ยขึ้นจมูก

จึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง "จริงๆ แล้วมันก็ไม่ใช่นิดหน่อยหรอก แต่ตะกละเป็นพิเศษต่างหาก ทั้งยังชอบพูดว่าจะลดน้ำหนักๆ

"หากเขาไม่พร่ำบ่นแต่เรื่องจะลดน้ำหนักๆ ละก็ เขาจะกินอย่างบ้าคลั่งกว่านั้นอีก"

บ่นๆ ว่าอยากลดน้ำหนัก แค่ไม่เห็นก็ไม่ต้องกินแล้วแท้ๆ

หยู่เหวินเห้าไม่ชอบที่นางเอาแต่พูดถึงพี่รอง "เขาชอบกินก็ปล่อยให้เขากินไปสิ เจ้าจะต้องสนใจอะไรมากมายหรือ อะไรที่เจ้าควรสนใจ ข้าไม่เห็นว่าเจ้าจะสนใจสักอย่าง"

ข้ามีอะไรต้องใส่ใจด้วยรึ หยวนชิงหลิงดมเหล้าอีกครั้ง ค่อยๆ รวบรวมความกล้าที่จะดื่มเหล้าจอกนี้ลงไป

หยู่เหวินเห้าพูดอย่างไม่สบอารมณ์ "ทำไมจะไม่มีล่ะ จวนใหญ่เช่นนี้ ไม่ว่าเรื่องน้อยใหญ่อะไรก็ล้วนแต่ต้องพึ่งพาทังหยางไปเสียหมด ในฐานะนายหญิงของจวน เจ้าไม่รู้สึกละอายแก่ใจบ้างเลยหรือ"

หยวนชิงหลิงพูดอย่างประชดประชันว่า "ข้าจำได้นะว่า เจ้าเป็นคนบอกแม่นมสี่เอง ว่าให้เลี้ยงข้าเหมือนเลี้ยงหมาเพิ่มขึ้นมาตัวหนึ่งก็พอ"

หยู่เหวินเห้าอับอายจนพาลกลายเป็นโกรธ "นี่เจ้ามีความสามารถพิเศษ ในการโต้เถียงกับข้าเรื่องนี้โดยเฉพาะใช่หรือไม่"

"ก็เคยพูดหรือไม่ล่ะ" หยวนชิงหลิงแลบลิ้นปลิ้นตา กวนประสาทเขาไม่หยุด