บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 121 โดนรังเกียจ

หยวนชิงหลิงอธิบายว่า "อาการป่วยของอ๋องหวยเป็นโรคที่สามารถติดต่อได้ ทุกคนที่เข้าออกจะต้องสวมหน้ากาก ข้าจะอธิบายเรื่องนี้ให้อ๋องหวยฟังจนกระจ่างแน่นอน จะไม่ให้เขามีบาดแผลทางใจเป็นอันขาด"

"เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้เลย" หลู่เฟยโกรธจัดจนไม่รู้จะพูดอะไรออกมาแล้ว เดิมทีนางออกจากวังมา ก็เพื่อจะมาจับตาดูหยวนชิงหลิง แต่ตอนนี้ยังไม่ทันได้เริ่มรักษา หยวนชิงหลิงก็พูดจากลับกลอกเล่นลิ้นใส่นางแล้ว

พระชายาจี้ยกยิ้มพลางพูดว่า "ไม่เป็นไรหรอก แค่ระวังสักหน่อยก็พอแล้ว ข้าเข้าๆ ออกๆ อยู่หลายวัน ทั้งยังไม่ได้สวม อะไรนะ.... หน้ากากใช่หรือไม่ น้องหกป่วยหนักขนาดนี้ พวกเรามาพยายามช่วยกันไม่ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจกันดีกว่านะ"

นางผลักหน้ากากกลับไปให้หยวนชิงหลิง แล้วหันหลังเดินเข้าไป

เพื่อแสดงให้เห็นว่านางไม่ได้รู้สึกรังเกียจเลยแม้แต่น้อย

หยวนชิงหลิงสั่งด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด "หยุดเดี๋ยวนี้"

พระชายาจี้หันมาพูดอย่างเย็นชา "เจ้าคิดจะมาเบ่งวางอำนาจอะไรอย่างนั้นรึ"

หยวนชิงหลิงกวาดสายตามองไปรอบๆ แล้วพูดว่า "ในเมื่อเสด็จพ่อรับสั่งให้ข้าเป็นคนรักษาอาการป่วยของอ๋องหวย นั่นหมายความว่าทุกคนล้วนต้องฟังคำสั่งของข้าทุกอย่าง วัณโรคเป็นโรคติดต่อได้ง่ายดายและรวดเร็วมาก ทั้งยังสามารถติดต่อได้จากการแค่ได้สัมผัสละอองน้ำลายเล็กๆ ที่อยู่ในปาก การสวมหน้ากากเป็นเพียงเรื่องพื้นฐาน หากใครไม่สวมหน้ากาก ก็ไม่มีสิทธิ์เข้าไปในห้องนี้"

นางหันกลับมามองกู้ซือ สั่งการด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ใต้เท้ากู้ ช่วยเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูให้ดี หากผู้ใดประสงค์จะเข้าไป ต้องสวมหน้ากากให้หมดทุกคน หากไม่ทำตามนี้ ไม่อนุญาตให้เข้าไปทุกกรณี รวมถึงพระชายาหลู่เฟยด้วย"

"พ่ะย่ะค่ะ" กู้ซือรับคำสั่ง ฝ่าบาททรงตรัสไว้ว่า ทุกสิ่งให้ฟังตามที่พระชายาฉู่สั่งทุกประการ เขาเองก็ไม่มีทางเลือก

แต่กู้ซือรู้สึกว่าวันนี้ พระชายาฉู่ดูจะขวัญกล้าบังอาจมากกว่าทุกวันที่ผ่านมา เมื่อมองไปที่อ๋องฉู่อีกครั้ง ก็เห็นใบหน้าของเขาสงบนิ่ง ราวกับว่าเขาเคยชินกับอะไรแบบนี้แล้ว ทั้งยังไม่เห็นท่าทีว่า เขาจะออกมาช่วยรับหน้าแทนพระชายาฉู่อีกด้วย

หลู่เฟยโกรธจัด "นี่กระทั่งข้า เจ้ายังกล้าขัดขวางอย่างนั้นรึ กู้ซือ ไสหัวของเจ้าไปให้พ้นหน้าข้าเดี๋ยวนี้"

หลู่เฟยดึงตัวพระชายาจี้ตรงๆ ทำท่าจะเข้าไปข้างใน หยวนชิงหลิงหยิบคทาของไท่ซ่างหวงออกมาจากแขนเสื้อ กดเปิดทีละส่วน ยกขึ้นมาขวางสกัดไว้ด้านหน้าพระชายาจี้กับหลู่เฟย "จะเข้าไปก็ได้ แต่ต้องใส่หน้ากากให้หมดทุกคน!"

"นี่เจ้า..." หลู่เฟยเหลือบมองอย่างละเอียดแวบหนึ่ง เห็นลายมังกรแกะสลักบนไม้เท้า ก็ตกใจจนผงะไปทันที "นี่เป็นของที่ไท่ซ่างหวงประทานให้เจ้าอย่างนั้นรึ?"

"รู้พ่ะย่ะค่ะ" หยู่เหวินเห้าพูด

หยวนชิงหลิงหยิบยาขึ้นมาหนึ่งกำมือ สั่งให้คนรับใช้หนุ่มนำน้ำเข้ามา แล้วพูดกับอ๋องหวยว่า "กินยาเม็ดเหล่านี้ลงไปนะ"

เขาล้วนให้ความร่วมมือในการรักษาเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเป็นการรักษาที่เป็นวิธีพิเศษพิสดารแค่ไหน ตามที่เสด็จแม่ไปสืบเสาะหามาให้ หรือแม้แต่น้ำมนต์ที่แม่มดหมอผี ผู้มีวิชาอาคมทั้งหลายปรุงมาให้

ดังนั้นกระทั่งแค่ถาม เขาก็ยังไม่ถามหยวนชิงหลิงด้วยซ้ำว่ามันคือยาอะไร เขากินมันเข้าไปโดยตรง พลันหน้านิ่วคิ้วขมวดขึ้นมาทันที

หยวนชิงหลิงตะลึง "นี่ไม่ใช่ให้เคี้ยว แต่ให้กลืนเข้าไปพร้อมน้ำต่างหาก"

"แต่การเคี้ยวนั้นให้ผลที่ดีกว่า" หยู่เหวินเห้าพูดเสริมเข้ามา เพื่อไม่ให้อ๋องหวยหน้าแตก

หยวนชิงหลิงสั่งให้คนรับใช้หนุ่มยกน้ำมา อ๋องหวยดื่มหมดแก้วใหญ่ในลมหายใจทีเดียว รสขมในปากก็ยังไม่จางหาย ยังคงมีความขมเฝื่อนในลำคอพุ่งขึ้นมาเป็นระยะๆ

ถ้ารู้สึกง่วงก็นอนหลับได้ ข้าให้ยาค่อนข้างแรง ในช่วงสองสามวันแรกเจ้าจะรู้สึกเซื่องซึม ง่วงนอน และเบื่ออาหาร นี่เป็นผลข้างเคียงปกติ

อ๋องหวยพยักหน้าพลางยิ้มให้นาง จากนั้นจึงมองไปที่หลู่เฟย "เสด็จแม่ โปรดต้อนรับขับสู้พี่สะใภ้ห้าให้ดีแทนข้าด้วย"

หลู่เฟยเข้าใจในความหมายของลูกชาย จึงพยักหน้าตอบรับอย่างขมขื่น "แม่รู้แล้ว ถ้าเจ้าเหนื่อยก็พักผ่อนเถอะนะ"

แม้ว่าหลู่เฟยจะมีอารมณ์รุนแรงชอบโวยวาย แต่เบื้องหลังของนางก็ไม่ใช่คนแข็งกร้าวขนาดนั้น

แท้ที่จริงแล้ว ในวังหลัง นางก็ใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังในฐานะคนคนหนึ่งมาโดยตลอด

เต๋อเฟย เสียนเฟย ฮองเฮา ฉินเฟย