บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 122 ถูกภรรยาทุบตี

หยู่เหวินเห้าเข้าพยุงอ๋องหวย พระชายาจี้ก็รีบชิงพูดขึ้นอย่างรวดเร็วว่า "น้องห้า ถ้าเจ้ากลัวว่าจะติดโรค ก็สั่งให้บ่าวรับใช้ทำแทนเถอะ"

คำพูดนี้ ออกจะมากเกินไปจริงๆ

หยวนชิงหลิงเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว นางแขวนสายหูฟังไว้ที่หู แล้วหันกลับมาพูดกับพระชายาจี้ด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "พระชายาจี้ หากเจ้าอยู่ที่นี่แล้วช่วยอะไรไม่ได้ นอกจากการพูดจายั่วยุให้เกิดความโกลาหลแล้วล่ะก็ ไม่สู้เจ้าก็ออกไปจิบชาแล้วพูดเรื่องถูกทำนองคลองธรรมเสียเต็มประดา ที่เจ้าแสนจะเชี่ยวชาญเหล่านั้นดีกว่าหรือไม่"

พระชายาจี้คิดไม่ถึงว่าหยวนชิงหลิงจะพูดอย่างนี้ นางตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหันไปมองหลู่เฟยด้วยท่าทางที่แสดงว่ารู้สึกผิด "ท่านแม่หลู่ หม่อมฉันขออภัยด้วยเพคะ ที่ไม่อาจช่วยอะไรได้เลยจริงๆ"

หลู่เฟยไม่ชอบใจในคำพูดแบบตัดบัวไม่เหลือไยของหยวนชิงหลิง จึงพูดอย่างเย็นชาว่า "เจ้าอาศัยอะไรมาไล่ให้นางออกไป หากไม่ใช่เพราะพระชายาจี้เป็นคนที่คอยสร้างขวัญกำลังใจให้คนในจวน จนทุกคนรู้สึกมั่นคงได้ดั่งทุกวันนี้ จวนแห่งนี้ก็คงวุ่นวายไม่เหลือดีไปเสียนานแล้ว ยังไม่รู้ชัดด้วยซ้ำว่าเจ้าจะมีความสามารถหรือไม่ ยังกล้าดูถูกเหยียดหยามผู้อื่นถึงเพียงนี้เชียวรึ"

หยวนชิงหลิงโกรธจัดจริงๆ แล้วในตอนนี้ "พระสนมหลู่เฟย ที่นอนอยู่บนเตียงนั่นคือลูกชายของท่าน และข้ามาที่นี่ตามพระบัญชาเพื่อช่วยชีวิตเขา ไม่ใช่มาทำร้ายเขา ข้าได้บอกท่านเกี่ยวกับการสวมหน้ากากแล้ว ข้าได้อธิบายกับท่านไปแล้วว่า โรคของอ๋องหวยนั้นเป็นโรคที่สามารถติดต่อได้ การสวมหน้ากาก ก็เพื่อป้องกันการติดเชื้อ หากท่านคิดว่านั่นคือความรังเกียจแล้วล่ะก็ นั่นก็สุดแล้วแต่ท่านจะคิด แต่ข้าไม่สามารถให้พระชายาจี้มาส่งผลกระทบด้านลบต่อการรักษาของข้าได้ ข้าไม่รู้ว่านางมีแผนการอะไร แต่นางก็คงไม่ได้รักและห่วงใย คิดอยากปกป้องลูกชายท่านไปกว่าท่านแน่ และในเวลานี้ ข้าอยู่ในฐานะหมอ ข้าสมควรยืนอยู่ข้างเดียวกันกับผู้ป่วย รวมถึงครอบครัวของผู้ป่วยด้วย หากท่านมีสติไตร่ตรองเหตุและผล ท่านควรจะฟังข้า เพราะถึงอย่างไร เรื่องทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับการรักษาอ๋องหวยนั้น แม้กระทั่งเสด็จพ่อก็ยังเชื่อฟังข้า"

"พระชายาฉู่ ข้าไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมเจ้าถึงบอกว่าข้ามีแผนการในใจ ข้าจะมีแผนการอะไรได้ ข้ารับคำสบประมาทนี้ของเจ้าไม่ไหวหรอกนะ" พระชายาจี้ไม่รอให้หลู่เฟยเอ่ยปาก นางก็ชิงร้องขอความเป็นธรรมก่อนทันที

"พระชายาจี้ ข้าจะไม่เสียเวลาปะทะคารมกับเจ้า อยู่ในเป็นเล่นให้ฉลาดหน่อย ทางที่ดีเจ้าก็จงยืนดูเงียบๆ หรือไม่ก็ออกไปซะ" หยวนชิงหลิงพูดจาตรงๆ แบบขวานผ่าซาก

หลู่เฟยกำลังจะพูดบ้างพอดี หยวนชิงปรายตามองขวับ "หลู่เฟย ก่อนท่านจะพูดอะไร ได้โปรดคิดให้รอบคอบนะเพคะ!"

หลู่เฟยคิดอย่างถ้วนถี่อีกครั้ง จากนั้นจึงหันไปหาพระชายาจี้ พูดว่า "ช่างเถอะ อย่าไปต่อความยาวสาวความยืดกับนางเลย"

พระชายาจี้ถอนหายใจเฮือก "เพคะ เช่นนั้นหม่อมฉันจะเงียบแล้ว"

หยู่เหวินเห้าอดส่งสายตาชื่นชมไปให้ไม่ได้ เวลาที่ผู้หญิงทะเลาะกัน เขาเองก็ไม่สะดวกที่จะสอดปาก เขายังคิดด้วยซ้ำว่า ครั้งนี้หยวนชิงหลิงคงจะโดนหลู่เฟยโกรธจนกระทืบเท้าใส่เร่าๆ เป็นแน่ กลับคิดไม่ถึงว่าแค่พูดย้อนใส่ไปแค่สักสองสามประโยค ก็จัดการทุกอย่างได้ลงตัวแจ่มแจ้ง กระทั่งชี้เป้าไปยังที่พระชายาจี้ เรื่องที่ว่านางมีแผนการในใจออกไปตรงๆ ทำให้นางไม่มีโอกาสหาวิธีลอบกัดใดๆ ได้อีก

หยวนชิงหลิงก็ออกไปด้วย หยู่เหวินเห้าอยากอยู่ในห้องต่อเพื่อคุยกับน้องชาย แต่ถูกหยวนชิงหลิงลากตัวออกไป "คนครอบครัวเดียวกันแท้ๆ ออกไปซะ อย่ารบกวนเวลาพักผ่อนของผู้ป่วย"

"เจ้าจะดึงจะทึ่งอะไรมากมาย" หยู่เหวินเห้าเดินตามนางออกไปอย่างไม่เต็มใจนัก ต่อให้ปากไม่พูดแต่ในใจเขาก็คิดอยู่ตลอดว่า หลังนางได้รับคทามา นางก็ทั้งเบ่งทั้งกร่าง ทั้งวางอำนาจไม่หยุดไม่หย่อนจริงๆ

ที่ด้านนอก มีคนยืนออกันอยู่มากมาย แม้แต่อ๋องฉีกับฉู่หมิงชุ่ยที่ตอนแรกยังไม่ได้มา ก็ยังมาถึงแล้วในตอนนี้

เมื่ออ๋องฉีเห็นหยู่เหวินเห้า ก็ก้าวเข้าไปหาแล้วดึงตัวเขาออกไปอีกด้านทันที

หยู่เหวินเห้าถึงกับพูดไม่ออก ทำไมคนเดี๋ยวนี้ถึงได้ชอบดึงแขนเสื้อกันนักนะล่ะ

อ๋องฉีและภรรยามาถึงที่นี่ได้ระยะหนึ่งแล้ว ได้ยินว่าหยวนชิงหลิงกำลังทำการรักษาอยู่ข้างใน ดังนั้นพวกเขาจึงต้องมายืนรอรวมกับคนอื่นๆ

แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า เขาลืมเรื่องที่ฉู่หมิงชุ่ยตกน้ำไปแล้ว

เขาดึงตัวหยู่เหวินเห้าออกไป แล้วถามว่า "พี่ห้า เรื่องก็ผ่านไปตั้งหลายวันแล้ว ถึงอย่างไรเรื่องนี้ก็ควรมีคำอธิบายดีๆ ให้กับชุ่ยเอ๋อสักหน่อยหรือไม่"

หยู่เหวินเห้าหันไปมองเขา ใจบังเกิดความรู้สึกอยากตบบ้องหูเขาให้มันโล่งขึ้นสักทีซะจริงๆ

"น้องเจ็ด เจ้าต้องการคำอธิบายอะไรหรือ"

อ๋องฉีเบิกตากว้าง "แน่นอนว่าก็ต้องให้นางมาขอโทษชุ่ยเอ๋ออยู่แล้วสิ ไม่อย่างนั้น ข้าจะไปร้องเรียนต่อเสด็จพ่อ"