บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 123 ใครคือคนโง่

เมื่อคิดถึงตรงนี้ อ๋องฉีก็รีบพูดปลอบเขาว่า "พี่ห้า เช่นนั้นก็ช่างมันเถอะ ท่านก็อย่าไปคิดเล็กคิดน้อยกับนางเลย แค่ผู้หญิงไม่มีเหตุผลคนหนึ่ง ใช่ว่าผู้หญิงทุกคนจะฉลาดรู้ความเหมือนชุ่ยเอ๋อกันหมดเสียเมื่อไรล่ะ"

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นว่า "ใช่ ชุ่ยเอ๋อฉลาดรู้ความ เจ้าไปบอกนางด้วยล่ะ ว่าเรื่องนี้ก็ให้จบสิ้นเลิกแล้วต่อกันไป หากว่าจากนี้ไปก่อกวนอะไรให้นางรำคาญใจขึ้นมาจริงๆ จนถึงขั้นลงไม้ฟาดหนักๆ เข้าไปสักที นี่จะไม่ใช่เคราะห์ซ้ำกรรมซัด แค่เพิ่งตกน้ำไปไม่พอ ยังจะต้องมาโดนไม้ฟาดเข้าไปอีกหนึ่งดอกหรอกหรือ ไม่คุ้มหรอก ต้องมาบาดหมางมีเรื่องเคืองใจกับผู้หญิงแบบนี้ ช่างไม่คุ้มเลยจริงๆ"

เขาพูดไป ดวงตาก็กลอกกลิ้งหลุกหลิก จุดรวมสายตากระจัดกระจายออกจากกันโดยไม่รู้ตัว

อ๋องฉีตะลึงงัน "พี่ห้า ทำไมข้าถึงรู้สึกว่า ท่านดูจะสนุกสนานเพลิดเพลินกับเรื่องนี้นักล่ะ"

หยู่เหวินเห้าเก็บสายตากลับทันที กลอกตามองบนใส่ "หรือจะให้ข้าร้องห่มร้องไห้หรือ คนตั้งมากมายเพียงนี้ จะให้ใครรู้ได้อย่างไรว่าข้าถูกภรรยาทุบตีน่ะ"

มีเหตุผล!

"เช่นนั้นเรื่องนี้ ก็จบกันเพียงเท่านี้เลยน่ะรึ"

"เห็นแก่สถานะของไม้ปราบผัว อดทนไว้ซะ" หยู่เหวินเห้าพูดจบ ก็กลับไปหาหยวนชิงหลิง

ช่วงนี้ เขาไม่สามารถปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้คลาดสายตาได้เลยจริงๆ ทั้งยังเอะอะก็โกรธก็เคืองคนอื่นอยู่เสมอๆ อีกด้วย

ยิ่งนานวันก็ยิ่งเป็นหนักขึ้นเรื่อยๆ แล้ว

หยวนชิงหลิงล่ะ อยู่ที่ไหน

หยู่เหวินเห้ากวาดสายตามองหานาง แต่ก็ไม่เห็นนาง นี่เขาแค่เดินห่างออกไปครู่เดียว นางก็หลงทางแล้วรึ

หยวนชิงหลิงถูกเจ้าหญิงชางผิง หยู่เหวินหลิง และเจ้าหญิงเหวินจิ้งพาตัวไปแล้ว

ครั้งหนึ่ง ฉู่หมิงชุ่ยปักปิ่นลายผีเสื้อหยกขาวด้ามหนึ่งเข้าวังมา หยู่เหวินหลิงได้เห็นเข้าก็ชอบมันมาก จึงไปเอ่ยปากขอยืมมาปักบ้างสักครั้ง ฉู่หมิงชุ่ยก็แสดงความใจกว้าง ด้วยการยกปิ่นให้หยู่เหวินหลิงไปตรงๆ

หยู่เหวินหลิงดีใจเกินจะได้เปรียบ นางถึงขั้นตรงดิ่งกลับไปที่ห้องตัวเองเพื่อลองปักปิ่น พยายามจับคู่กับเสื้อผ้าชุดที่เข้ากันที่สุด แล้วไปหาพี่สาวน้องสาวทั้งหลายเพื่ออวดปิ่นที่ได้รับมา

ผลสุดท้าย กลับไปได้ยินฉู่หมิงชุ่ยพูดกับสาวใช้ของนางในอุทยานหลวง

สาวใช้ถามนางว่า เพราะเหตุใดนางถึงยกปิ่นหยกขาวล้ำค่าด้ามนั้นให้กับเจ้าหญิงไป ฉู่หมิงชุ่ยกลับพูดด้วยท่าทางรังเกียจว่า เจ้าหญิงชางผิงนั่นโลภมาก อยากได้ของคนอื่น นางก็ถือเสียว่าทำบุญให้ขอทานไป

หยู่เหวินหลิงนับว่ายังไม่เป็นผู้ใหญ่พอ จึงพุ่งเข้าไปถามนางตรงๆ จนเกิดเป็นการทะเลาะกันจนบานปลาย ทั้งเสียนเฟยและหยู่เหวินเห้าต่างก็รู้เรื่องนี้กันหมด ฉู่หมิงชุ่ยกลับร้องห่มร้องไห้กล่าวหาว่าหยู่เหวินหลิงใส่ร้ายนาง นางไม่เคยพูดอะไรอย่างนั้นเลย และสาวใช้ของนางผู้นั้น

ด้วยเหตุนี้ หยู่เหวินหลิงจึงถูกเสียนเฟยลงโทษไปยกหนึ่ง ทั้งยังถูกหยู่เหวินเห้าดุด่าซะเละเทะไปอีกยกหนึ่ง

หยู่เหวินหลิงก็ยังคงโกรธไม่หาย "หากว่านางไม่เต็มใจให้ข้า ข้าก็ไม่มีทางไปบังคับเอามาอยู่แล้ว เสด็จพ่อทรงรักใคร่เอ็นดูข้าขนาดไหน ข้าต้องการอะไร มีหรือที่ท่านจะไม่หามาให้ ทำไมจะต้องไปอยากได้ปิ่นปักผมของนางด้วยล่ะ ต่อหน้ายกให้ข้าแล้ว พอลับหลังกลับเอาข้าไปว่าเสียๆ หายๆ แบบนั้น ข้าเป็นถึงเจ้าหญิง เป็นราชนิกุลสูงศักดิ์ แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นแค่ขอทานเพราะน้ำคำของนาง ที่เกลียดที่สุดคือนางกล้าทำไม่กล้ารับ ทำเป็นร้องห่มร้องไห้ต่อหน้าเสด็จแม่กับพี่ห้า บอกว่าข้าใส่ร้ายนาง ทำจนข้าถูกเสด็จแม่กับพี่ห้าลงโทษ ผู้หญิงคนนี้ ข้านับว่าได้เห็นธาตุแท้นางอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้วล่ะ ตอนนั้นข้าถึงกับพูดเลยว่า ให้พี่ห้าแต่งกับขอทานสักคน ก็ยังดีกว่าแต่งกับนาง

หยวนชิงหลิงกระแอมไอออกมาทีหนึ่ง นี่แสดงให้เห็นได้ชัดเจนเลยว่า ตอนนี้นางเป็นขอทานแล้วน่ะสิ

หยู่เหวินหลิงตระหนักว่าตัวเองพูดผิดไปซะแล้ว จึงรีบพูดทันทีว่า "ข้าไม่ได้หมายความว่าพี่สะใภ้เป็นขอทานหรอกนะ ข้าแค่ปากไวไปหน่อย พี่สะใภ้อย่าโกรธข้าเลยนะ"

หยวนชิงหลิงจะไปโกรธเคืองสาวน้อยที่น่ารักแบบนี้ได้อย่างไรกัน จึงพูดว่า "ไม่เป็นไรหรอก"

หยู่เหวินหลิงถอนหายใจด้วยท่าทางแบบผู้ใหญ่ แล้วพูดด้วยหน้าตาบูดบึ้ง "ท่านว่าพี่ห้าของข้าออกจะเป็นคนฉลาด ทำไมตอนแรก เขาถึงได้ถูกผู้หญิงคนนี้หลอกปั่นหัวเล่นได้ง่ายๆ เช่นนี้นะ?"

หยวนชิงหลิงปลอบใจ "อย่าตำหนิพี่ห้าของเจ้าเลยนะ เขาเป็นแค่คนโง่คนหนึ่ง ในหัวของเขามีแต่หญ้าเท่านั้นแหละ"