บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 127 เจ้าคิดถึงข้าหรือไม่

"แน่นอนว่าต้องเป็นความจริงน่ะสิ อันที่จริงข้ายังไม่ได้เห็นอะไรเลย ท่านอ๋องก็โกรธซะแล้ว ช่วงนี้ท่านอ๋องยิ่งนับวันก็ยิ่งแปลกขึ้นทุกที เจ้าไม่รู้หรอกว่า วันนี้พอได้ยินผู้ช่วยเจ้ากรมรายงานเรื่องคดีที่เกิด เป็นคดีที่น่าอนาถมาก ชนิดที่ว่าคนถูกฆ่าตายเกือบยกครัว ท่านอ๋องกลับหัวเราะเสียอย่างนั้น

"จริงหรือ" ทังหยางครุ่นคิดอย่างหนัก

"จริงสิ ไม่ใช่แค่พระชายานะที่เปลี่ยนไป แต่ตอนนี้แม้แต่ท่านอ๋องก็เปลี่ยนไปด้วยแล้ว" สวีอีถอนหายใจ "แต่พระชายาเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น ส่วนท่านอ๋องเปลี่ยนไปในทางที่แย่ลง"

ทังหยางยื่นมือออกไปจิ้มหน้าผากเขา "ส่วนเจ้าก็เปลี่ยนเป็นคนโง่ไปแล้ว"

สวีอีจ้องเขาตาเขม็ง "เจ้าพูดอย่างนี้ไม่ถูกนะ ก่อนหน้านี้ข้าก็โง่อยู่แล้ว"

ทังหยางยิ้มอย่างอบอุ่น "ไปกันเถอะ คัดมารยาท ยุติธรรม ศีลธรรม

ทังหยางอารมณ์ดี สวีอีสับสน ที่จริงเขาไม่สับสนหรอก เขาก็รู้อยู่ว่าเกิดอะไรขึ้นในรถม้า

แต่ก็ไม่แน่ว่าจะเป็นเรื่องไม่ดี ยิ่งไม่ต้องพูดเลยว่า ด้วยนิสัยของพระชายาในตอนนี้ มีความเหมาะสมที่จะเป็นนายหญิงแห่งจวนอ๋องฉู่มากแค่ไหน

หยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิง ก็เข้าจวนไปแล้วเช่นกัน หยวนชิงหลิงกินมื้อเย็นที่จวนอ๋องหวยมาแล้ว แต่หยู่เหวินเห้ายังไม่ได้กินข้าว

เขาส่งนางกลับไปที่หอเฟิ่งหยี มีคนรับใช้มาเชิญให้เขากลับไปกินมื้อเย็นที่ตำหนักเซี่ยวเยว่

หยู่เหวินเห้าเหลือบมองหยวนชิงหลิงแวบหนึ่ง ถามว่า "เจ้ากินข้าวมาแล้วหรือไม่"

"กินแล้วเพคะ"

หยู่เหวินเห้าร้องอ๋อเสียงหนึ่ง "อยากกินอีกสักหน่อยหรือไม่"

กลับไปกินที่ตำหนักเซี่ยวเยว่ ดูเหมือนว่านางจะไม่เคยไปที่นั่นมาก่อน อีกทั้งแม่นมฉีก็บอกด้วยว่าเขาไม่มีเมียทาส ซึ่งที่จริงก็ฟังดูไม่น่าเชื่อเอามากๆ

"ก็ดีเพคะ ข้าเองก็กินจากที่จวนอ๋องหวยได้ไม่อิ่มเท่าไรพอดี " หยวนชิงหลิงตอบรับด้วยรอยยิ้ม

หยู่เหวินเห้ายื่นมือออกไปหานาง หยวนชิงหลิงยิ้มแล้วมองแม่นมฉีกับลู่หยา กระซิบเบาๆ ว่า "คนเยอะขนาดนี้ ไม่ค่อยดีกระมังเพคะ"

วันนี้เขาเปลี่ยนไปมากจริงๆ ทั้งเริ่มเป็นฝ่ายเข้าใกล้นางเอง ทั้งไม่กลัวว่าจะถูกคนอื่นเห็น

หยู่เหวินเห้าใช้มือข้างหนึ่งจับมือนางไว้ "คนเยอะแล้วอย่างไรล่ะ คนเยอะแล้วจับมือกันไม่ได้รึ"

หยวนชิงหลิงหน้าแดง เดินตามเขาไปอย่างเชื่อฟัง

นัยน์ตาของแม่นมฉีกับลู่หยาแทบจะถลนออกมาแล้ว วันนี้พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกหรืออย่างไรกัน ท่านอ๋องกับพระชายาถึงได้รักกันหวานชื่นเช่นนี้

เมื่อมาที่ตำหนักเซี่ยวเยว่ มีสาวใช้ราวสามถึงสี่คนรอรับใช้อยู่ที่นั่น ทุกคนสวมชุดสีน้ำเงิน

ดูไปแล้วน่าจะมีอายุระหว่างสิบห้า สิบหก ไปถึงสิบแปดสิบเก้าเห็นจะได้ รูปร่างหน้าตาแฉล้มแช่มช้อย มารยาทการวางตัวเรียบร้อยสำรวม มีคุณสมบัติเหมือนสาวใช้ของตระกูลใหญ่ทุกประการ

พวกนางทั้งหมดให้ความเคารพหยวนชิงหลิงมาก ทั้งยังพิถีพิถันในการเสิร์ฟน้ำ เสิร์ฟอาหารไม่มีขาดตกบกพร่อง

หยวนชิงหลิงตั้งใจสังเกต ท่าทีของพวกนางที่มีต่อหยู่เหวินเห้า ไม่มีความสนิทสนมหรือความใกล้ชิดเกินเลย มีเพียงความเคารพในลักษณะของสาวใช้และเจ้านายเท่านั้น

นางแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ไม่ว่าจะเป็นเมียทาสหรืออนุก็ตาม หยวนชิงหลิงรู้สึกว่า ตัวเองไม่สามารถแบ่งปันผู้ชายของตัวเองกับผู้หญิงคนอื่นได้จริงๆ หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่ได้

หยู่เหวินเห้าเห็นนางเข้ามาได้ ก็เอาแต่จ้องมองไปที่บรรดาสาวๆ ในห้องตาเขม็ง แววตาเปลี่ยนอารมณ์ไปมาไม่หยุด สุดท้ายได้ยินนางถอนหายใจอย่างโล่งอก หยู่เหวินเห้าก็อดยิ้มไม่ได้