บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 12 น้ำจื่อจิน

มันราวกับว่า บรรดาเส้นเชือกนับหมื่นนับพันเส้น ที่พันกันยุ่งเหยิงอยู่ข้างในใจของนางได้ถูกคลายปมออกไปได้ในที่สุด

อาการเจ็บปวดค่อยๆหายไป หรือจะพูดอีกอย่างก็คือ ไม่ใช่ว่าหายเจ็บ แต่เป็นอาการชาเสียมากกว่า

นางลืมตาขึ้น ก็เห็นลู่หยายืนอยู่หน้าเตียง กำลังมองนางด้วยอาการหน้านิ่วคิ้วขมวด

"พระชายา รู้สึกดีขึ้นบ้างแล้วหรือไม่เพคะ?" ลู่หยาเห็นนางลืมตาขึ้นมาแล้ว จึงรีบละล่ำละลักถาม

“ ไม่เจ็บแล้ว” หยวนชิงพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

แต่นางรู้สึกชาไปทั้งเนื้อทั้งตัวอย่างน่ากลัว นางพยายามเอื้อมมือขึ้นไปหยิกหน้าของตัวเอง

เจ้าสิ่งนี้ได้ผลดีเสียยิ่งกว่ายาชาอีก!

"เช่นนั้น ข้าน้อยจะพยุงท่านลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้านะเพคะ ไม่อย่างนั้นท่านอ๋องอาจจะโกรธขึ้นมาอีกก็เป็นได้ " ลู่หยายื่นมือเข้ามาช่วยพยุงนาง แม่นมฉีก็เดินจากข้างนอกเข้ามา พร้อมกับเสื้อผ้าชุดใหม่ในมือ เมื่อเห็นว่านางลุกขึ้นแล้ว ก็รีบพูดว่า "รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วเข้า ท่านอ๋องเร่งมาแล้ว"

หยวนชิงหลิงยืนตัวชาแข็งทื่อ ปล่อยให้ทั้งสองคนถอดและเปลี่ยนเสื้อผ้าบนร่าง ระหว่างการพันปิดบาดแผล นางไม่รู้สึกอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว

หลังเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็มานั่งอยู่ตรงหน้ากระจกทองแดง หยวนชิงหลิงมองจ้องเขม็งไปที่เงาคนในกระจก

เครื่องหน้าทั้งห้าล้วนงดงามลงตัว ผิวพรรณขาวละเอียด ขนตายาวโค้งงอนเป็นแพหนา บดบังเก็บซ่อนดวงตาที่ไร้ความรู้สึกคู่หนึ่งไว้

ริมฝีปากแห้งเป็นขุยซีดเซียว ดูไร้สีเลือดฝาดหล่อเลี้ยงโดยสิ้นเชิง ผมเผ้ายุ่งเหยิง หน้าผากกว้างถูกปรกไปเกือบมิด ผิวพรรณไม่หลงเหลือความเงางามชุ่มชื้นเลยแม้แต่น้อย

แต่ถึงอย่างนั้น ด้วยฝีไม้ลายมืออันเชี่ยวชาญของแม่นมฉีและลู่หยา หลังจากวุ่นวายมือเป็นระวิงอยู่บนใบหน้าของนางกันครู่หนึ่ง ก็เห็นว่าคนในกระจกแทบจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยทีเดียว คิ้วโก่งเรียวงามราวใบหลิว ริมฝีปากแดงระเรื่อ ฟันขาวเป็นประกาย ดวงตาเชิดดั่งพญาหงส์ทรงเสน่ห์ หากแค่นางเบิกตาให้กว้างขึ้นสักหน่อย จะเสริมให้ดูมีพลังอำนาจขึ้นอีกหลายเท่าอย่างแน่นอน

"น้ำจื่อจินคืออะไรรึ?" หยวนชิงหลิงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง