บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 131 ท่านอ๋องไม่ให้ความร่วมมือ

หยวนชิง “หลิง” ยกมุมปากยิ้มจางๆ

ใครจะไปรู้เล่าว่าอ๋องหวยเองก็ได้ยินเสียงพูดคุยจากด้านนอก ไม่ได้เป็นเพราะทักษะการได้ยินเลิศเลออะไร แต่เสียงของพระชายาจี้ค่อนข้างจะเสียงดังไปเสียหน่อย

อ๋องหวยยิ้มออกมา พร้อมกล่าวออกมาโดยแอบแฝงความประชดประชันเอาไว้: “พี่สะใภ้ห้า ได้ยินนั่นหรือไม่?แท้จริงไม่ใช่ว่าข้านั้นท้อแท้หรอก เพราะแม้แต่คนข้างนอกเองต่างก็ไม่เชื่อเช่นกันว่าข้าจะสามารถหายป่วยได้”

“คนข้างนอกจะกล่าวสิ่งใดก็ไม่สำคัญทั้งนั้น สิ่งที่ข้ากล่าวนั้นถึงจะเป็นสิ่งสำคัญที่สุด เพราะข้าเป็นหมอรักษาเจ้า” หยวนชิงหลิงดึงเก้าอี้เข้ามานั่งข้างเตียง

อ๋องหวยมองไปยังนาง แล้วยิ้มออกมากว้างขึ้น “พี่สะใภ้ห้าสวมผ้าปิดปากเอาไว้แล้วพูดว่าสามารถที่จะรักษาข้าให้หายได้งั้นหรือ?ข้าว่าพี่สะใภ้ห้าเองก็คงจะไม่เชื่อเช่นกัน?”

หยวนชิงหลิงคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะยังถือสาเรื่องของผ้าปิดปากอีก “ผ้าปิดปากอันนี้ ทำให้ใจของท่านอ๋องทุกข์ใจหรือ?”

อ๋องหวยกล่าวตอบอย่างนิ่งเฉย : “ไม่ได้ทุกข์ใจ เพียงรู้สึกว่าข้าเป็นดั่งนักโทษรายหนึ่ง นักโทษที่ทำได้แต่เผยแพร่ความตายเท่านั้น”

หยวนชิงหลิงกล่าว: “ท่านไม่ใช่ต้นเหตุของเรื่องราวนี้ โรคนี้ต่างหากที่เป็น ท่านเป็นผู้ที่รับกรรม คือคนที่ได้รับความทุกข์ ส่วนเรื่องผ้าปิดปาก ที่จริงข้านั้นสามารถถอดออกได้ ข้าไม่มีทางติดโรคได้หรอก แต่ว่าข้าไม่อาจที่จะเสี่ยงได้ เพราะชีวิตนั้นมีค่าอย่างมากยิ่งนัก ข้าพยายามใช้ทุกวิถีทางเพื่อที่จะปกป้องตัวเองเอาไว้ ท่านอ๋องติดโรค ทำให้ไม่มีความสุข สามปีมานี้ก็คงจะทุกข์ทรมานไม่น้อย วันๆ ได้เพียงแต่นอนอยู่บนเตียง ไม่สามารถออกไปไหนได้ ขยับเพียงนิดเดียวก็ไอจนปอดแทบจะพัง ข้าเข้าใจความทุกข์ของท่านอ๋อง และข้าก็เข้าใจที่ท่านอ๋องไม่เชื่อในตัวหมอใดๆ ทั้งสิ้น ซึ่งคาดว่าเหมือนตอนนี้สถานการณ์กำลังจะดีขึ้น แต่เมื่อก่อนนี้ในตอนที่มีการทดลองเปลี่ยนยา ก็มักจะมีผลลัพธ์ออกมาบ้าง แต่พอผ่านไปได้ไม่กี่วัน อาการก็กำเริบอีกจนไม่สามารถสะกดเอาไว้ได้ จนทำให้อาการทรุดหนักลงทันที จนทำให้ท่านอ๋องนั้นหมดซึ่งความหวังแล้วสินะ?”

การพูดครั้งนี้หยวนชิงหลิงนั้น นางไม่ได้สนใจว่าจะมีผลกระทบสิ่งใดตามมาเลยแม้แต่น้อย จนทำให้ทุกคนที่อยู่ด้านนอกได้ยิน รวมถึงหลู่เฟยที่เพิ่งกลับไปนอนแต่ไม่อาจวางใจได้จึงกลับมาดู

ใบหน้าของพระชายาจี้ซีดเผือดดึงมือหยวนชิงหลิงเอาไว้ อย่างไม่สามารถอดกลั้นความโกรธที่ซ่อนเอาไว้ได้อีกแล้ว

: “พระชายาฉู่ เจ้าจงพูดมาให้ชัดเจน ข้าไปกล่าวหาว่าเขาจะไม่มีทางหายดีตั้งแต่เมื่อใดกัน?เจ้าอย่าได้มาพูดจาใส่ร้ายผู้อื่นเช่นนี้”

ก่อนจะด่าทอออกมาดั่งสายฟ้า “เจ้าหวังอยากจะให้เขาหายดีงั้นหรือ?เจ้าหวังอยากจะให้เขาหาย แล้วเหตุใดถึงไม่พิจารณาเสียหน่อยว่าสิ่งที่เจ้าพูดออกมานั้นมีแต่คำพูดแทงใจ?คนที่กำลังอยู่ในขั้นตอนการรักษา เจ้าก็ดันออกไปป่าวประกาศว่าอีกไม่นานก็จะมีต้องมีเรื่อง จงใจให้เขาได้ยินแล้วจะได้ทุกข์ใจใช่ไหมเล่า?และข้าก็กล้าท้าเช่นกันว่าเจ้าจะต้องเคยพูดต่อหน้าเขาอีกด้วยว่าเขาไม่มีทางหายป่วยเป็นแน่ แล้วให้เขาอย่าหลงต่อสะกดจิตของข้า จะได้ไม่ต้องเจ็บปวด

พระชายาจี้โกรธเป็นอย่างมากจนตัวสั่น ดวงตาทั้งสองกลอกไปมา จนเกือบจะหมดสติลงไป

หลู่เฟยกล่าวห้ามอย่างขุ่นเคือง: “ทุกคนเงียบเดี๋ยวนี้ จะมาทะเลาะอะไรกันตั้งแต่เช้าตรู่เช่นนี้?เกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่?”

จึงรีบกล่าวขึ้นมา : “ท่านแม่หลู่ เมื่อสักครู่นี้พี่สะใภ้ใหญ่ไปตะโกนในลานว่าท่านพี่หกไม่มีทางรักษาหาย จากนั้นไม่นาน พี่สะใภ้ห้าจึงอาละวาดอยู่ด้านใน

หยวนชิงหลิงสงบอารมณ์โกรธลงแล้วเดินเข้าไปโน้มตัวเคารพ “หลู่เฟย อ๋องหวยคายยาออกมาจนหมด ยาทั้งสองครั้งที่เมื่อวานได้ทานไปก็คายออกมาจนหมด หากเป็นเช่นนี้ข้าเองก็ไร้ซึ่งปัญญาที่จะรักษาเขาให้หายได้ ข้าคิดว่าข้าควรที่จะไปรายงานแก่เสด็จพ่อโดยเร็วจะดีกว่าเจ้าค่ะ”