บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 133 ดับไฟแก่ท่านอ๋อง

กู้ซือเปิดผ้าม่านให้กับนาง “พระชายาโปรดระวัง”

“ขอบใจ！” หยวนชิงหลิงพอขึ้นไปบนรถม้า ก็เอามือยันผ้าม่านเอาไว้แล้วมองไปยังกู้ซือ

“ขอบใจใต้เท้ากู้ที่มารับส่งทั้งเช้าเย็น”

“คำสั่งฝ่าบาทมิพ้นเกล้า！” กู้ซือตอบกลับอย่างเรียบง่าย

หยวนชิงหลิงปล่อยผ้าม่านลง พลางหลับตา พยายามขับเรื่องกระวนกระวายใจทั้งหมดให้ออกไปจากหัว

คืนนี้หยู่เหวินเห้ากลับมาเช้ากว่าหยวนชิงหลิง เดิมทีเขาอยากจะไปรับหยวนชิงหลิง แต่เมื่อคิดถึงคำปฏิเสธของนาง แล้วกลับมาคิดถึงความใจร้อนของตนเองเมื่อวานแล้ว จึงได้รู้สึกว่าทุกสิ่งมันหักเหไปจากสิ่งที่คาดหวังไว้ เขาจึงจำต้องทำความเข้าใจความต้องการของตัวเองให้ชัดเจนเสียก่อน

ดังนั้น ถึงเขาจะรู้ดีว่าหยวนชิงหลิงยังไม่กลับมา ก็ไม่คิดที่จะไปยังจวนอ๋องหวย

“ท่านอ๋อง ท่านกลับมาแล้วงั้นหรือ ！” สวีอียิ้มต้อนรับอยู่หน้าประตู รอยยิ้มกว้าง เห็นได้อย่างชัดเจน

วันนี้สวีอีไปยังที่ทำการปกครองเมืองหลวงพร้อมกับเขา แต่พอใกล้พลบค่ำ ก็บอกว่ามีธุระขอตัวกลับก่อน

หยู่เหวินเห้าที่มองเห็นขอบตาดำทั้งสองข้างของเขาก็หงุดหงิดขึ้นมา จึงไขว้มือทั้งสองไว้ด้านหลังแล้วเดินเข้าไปด้านในอย่างไม่แยแส

สวีอีกลืนน้ำไลลงไปทีหนึ่ง ภายใต้ความขมขื่นพลางแฝงไปด้วยรอยยิ้ม การปรนนิบัติท่านอ๋องช่างไม่ง่ายดายเลยจริงๆ

ใบหน้าของเขาแสดงออกถึงสีหน้าที่ยิ้มแย้ม แค่เพียงไม่นาน ท่านอ๋องก็จะต้องชื่นชมเขา

เมื่อหยู่เหวินเห้ากลับมาถึงตำหนักเซี่ยวเยว่ ฉี่หลอก็ยืนรออยู่หนาประตูแล้วด้วยสีหน้าประหม่าเล็กน้อย

“ท่านอ๋อง กลับมาแล้วหรือ ทานอาหารหรือยังเจ้าคะ?”

“ยัง！” หยู่เหวินเห้าเดินขึ้นบันไดหินขึ้นไป พลางตอบกลับอย่างเฉยเมย

“เช่นนั้น……พอดีเลยเจ้าค่ะ ด้านในมีการจัดเตรียมอาหารไว้แล้ว” ฉี่หลอหันไปมองยังสวีอีที่เดินตามมา ภายในแววตาแฝงด้วยความกังวล ทำเช่นนี้ มันเหมาะสมแล้วจริงๆ หรือ?ท่านอ๋องจะไม่โกรธเคืองงั้นหรือ?

นางรู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก สวีอีบอกว่าใต้เท้าทังก็เห็นด้วยเช่นกัน

ใต้เท้าทังนั้นไม่เคยทำการผิดพลาด นางถึงจะสงสัยสวีอี แต่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องไปสงสัยใต้เท้าทัง

แต่ทว่าหลังจากช่วงพลบค่ำใต้เท้าทังก็ไม่อยู่เสียแล้ว ทั้งยังไม่รู้ด้วยว่าไปยังแห่งใดแล้วด้วย

ช่างทำให้เป็นห่วงเสียจริง

เมื่อหยู่เหวินเห้าเข้าไปยังตำหนักเซี่ยวเยว่ ก็ได้กลิ่นของผงแป้งตลบอบอวลอยู่ภายในห้อง เขาขมวดคิ้วหนัก กำลังจะอ้าปากเรียกฉี่หลอ กลับได้เห็นสองหญิงสาวสวยทรงเสน่ห์ที่สวมชุดสีชมพูเดินออกมาจากแผ่นกั้นทั้งด้านซ้ายและขวา เสื้อของพวกนางนั้นเปิดออก คอเสื้อตกไปถึงบริเวณหน้าอก จนสามารถมองเห็นร่องอก และบนผิวเนินอกอันบอบบางมีลายดอกกุหลาบสีแดงประทับอยู่

พวกนางเดินก้าวมาด้านหน้าพลางบิดตัวไปมา กลิ่นหอมหยาบๆ ค่อยๆ ลอยเข้ามา เขาที่ยังไม่ทันตั้งตัว พวกนางทั้งสองก็ได้เข้าไปโอบคอของเขาเสียแล้ว แล้วทั้งสองก็ประทับรอยจูบบนแก้มทั้งสองข้างของเขาทันที

“ท่านอ๋องเจ้าค่ะ ข้าน้อยสองคนมาให้การปรนนิบัติแก่ท่านเจ้าค่ะ！” เสียงออดอ้อนอ้อล้อดังขึ้นข้างหู

หน้าอกอันกลมโตนั้นถูไถไปมาตามร่างกายของเขา โดยที่พวกนางคอยเกาะแกะบนตัวเขา

ในตอนนั้น หยู่เหวินเห้ารู้สึกเพียงว่าพลังพุ่งมาจากทั่วทุกสารทิศกำลังหลั่งไหลเข้ามาในร่างกายและพุ่งตรงไปยังสมองของเขา ก่อนที่เขาจะตะโกนออกมาด้วยความโกรธราวฟ้าผ่า “สวีอี！”

สวีอีที่กำลังรอดูผลสำเร็จที่หน้าประตูอย่างมีความสุข จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงตะโกนของท่านอ๋อง เดิมคิดว่าเป็นเสียงฟ้าร้องจึงรีบแหงนหน้ามองฟ้า

ฉี่หลอที่ยืนอยู่ข้างๆ กลับหน้าเสียขึ้นมา จึงรีบเดินเข้าไปทันที

สวีอีที่เพิ่งจะรู้สึกตัว รีบเดินตามเข้าไปทันที เกิดเหตุอันใดขึ้น?อัปลักษณ์เกินไปงั้นหรือ?ท่านอ๋องไม่ชื่นชอบ?แต่แม่เล้าบอกว่าพวกนางสองคนเป็นถึงระดับโออิรันเลยเชียวนะ

เขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ท่านอ๋องได้รับสิ่งที่ดีที่สุดเชียว

หลังจากเกิดพายุฝนหนักภายในจวน สวีอีเดินออกมาพร้อมสองสาวทรงเสน่ห์จากหอนางโลมออกมาด้วยสีหน้าที่บูดบึ้ง