บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 135 เหตุใดต้องอธิบาย

เพียงครู่เดียวดวงตาของหยู่เหวินเห้าก็เบิกกว้างขึ้นมา กลมโตราวกับไข่มุกดำเม็ดโต

“เจ้าบอกว่า……เจ้ากับหยวนชิงหลิงเห็นสวีอีพาหญิงสาวสองคนออกไปงั้นหรือ?”

“ก็แน่นอนสิ พวกเราไม่ได้ตาบอดเสียหน่อย” กู้ซือตอบกลับอย่างไม่พอใจ

หยู่เหวินเห้าโพล่งคำว่า อ๋อ ออกมา “ดังนั้นนางเลยโกรธสินะ?”

แล้วทันใดนั้นความสุขก็ปรากฏขึ้นมาในแววตาของเขา

“ไม่ควรโกรธหรือไร?” กู้ซือกล่าวตักเตือนอีกครั้งด้วยความจริงจัง “ข้าจะบอกท่าน ที่จริงแล้วไม่ควรจะไปหาคนนอกสิ ฐานะของท่านเป็นถึงอะไร?สิ่งที่ต้องการในจวนไม่มีเลยหรือ?เหมาะแล้วหรือที่จะทำลายชื่อเสียงของตัวเองเช่นนี้?”

หยู่เหวินเห้าแสดงสีหน้าที่รับรู้ “ข้ารู้แล้ว จะไม่ให้มีคราวหน้าแน่นอน เจ้ากลับไปยังจวนอ๋องหวยก่อนเลย เย็นนี้ข้าจะไปรับนางด้วยตัวเอง”

“ใช่แล้ว ต้องไปรับ เมื่อวานนี้ตอนที่นางออกมาก็เอาแต่กวาดตามองไปรอบๆ แต่กลับไม่เห็นท่าน ไม่รู้ว่าจะผิดหวังขนาดไหน แล้วพอกลับถึงจวนก็เจอกับหญิงสาวสองคนนั้นอีก จะไม่ให้นางโกรธได้อย่างไร?”

หยู่เหวินเห้าอยู่ๆ ก็คิดว่าตัวเองสมควรตาย

ทั้งที่เมื่อวานเขาสามารถไปรับนาง แต่ก็เพราะทิฐิ

หลังจากที่กู้ซือให้คำเสนอแนะเสร็จแล้วก็เดินทางกลับทันที

เมื่อใกล้เวลาพลบค่ำ หยู่เหวินเห้าก็มาถึงจวนอ๋องหวยอย่างตรงเวลา

ในขณะที่หยวนชิงหลิงกำลังเพ่งมองอ๋องหวยทานยา อ๋องหวยให้ความร่วมมือ ยอมกินยาต่อหน้าหยวนชิงหลิง ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แดกดัน : “วางใจได้แล้วสินะ?”

หยวนชิงหลิงหลับตาลง ไม่คิดจะเอาเรื่องกับคนป่วย

พอลุกขึ้นยืน ก็เห็นหยู่เหวินเห้าที่เดินเข้ามาแล้ว นางจึงแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น แล้วยกถ้วยใบหนึ่งขึ้นหวังจะเดินออกไป

“ไม่ใช่ว่าใจของข้าคิดว่าท่านเป็นคนเช่นไร แต่เพราะข้าเห็นทุกอย่างกับตาตัวเอง” หยวนชิงหลิงตอบด้วยความเฉยชา

“เจ้าเห็นกับตาอะไรกัน?เจ้าก็เห็นเพียงแค่ในตอนที่สวีอีกำลังพาหญิงสองคนนั้นออกไป แล้วเรื่องก่อนหน้าที่สวีอีจะพาพวกนางไปเล่า?”

หยวนชิงหลิงหน้าซีดขาวทันที ก่อนจ้องเขา “ใช่สิ เรื่องก่อนหน้านั้นเล่า?แม้ข้าจะไม่ได้เห็นกับตา แต่ข้าก็ไม่ใช่คนโง่เขลา ข้าสามารถคิดเองได้”

“คิดอะไร?” เขาโน้มตัวเข้ามา ลมหายใจทั้งหมดรดลงไปข้างหน้า ราวกับว่าเขาต้องการที่จะกดนางลงไปบนพื้นรอง

ได้แต่โกรธไปเขินอายไป “ข้าไม่อยากพูดเรื่องนี้อีก พวกเราแค่ทำตัวให้เหมือนกับแต่ก่อน ทางที่ดีที่สุดคือไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น ท่านหาโอกาสหย่าร้างกับข้าเสีย พวกเราแยกย้ายไปมีความสุข

เดิมทีมันควรจะเป็นเช่นนี้ เรื่องที่เกิดขึ้นไม่กี่วันมานี้เป็นเพียงแค่เรื่องที่คาดไม่ถึงเท่านั้น พวกเขาอาจจะเป็นเพราะถูกบางอย่างทำให้เกิดความสับสนเท่านั้น

คนสองคนที่เคยเกลียดชังกัน คงต้องโดนมนต์สะกดถึงได้เป็นเช่นนี้ได้

มือของหยู่เหวินเห้าปล่อยนางอย่างช้าๆ “นี่คือสิ่งที่ใจต้องการจริงๆ เช่นนั้นหรือ?”

หยวนชิงหลิงไม่แต่จะมองเขาแล้วพูดด้วยคำพูดที่แทงใจ : “นี่คือสิ่งที่ใจจริงของข้าต้องการ เรื่องที่เกิดในสวนดอกไม้ เรื่องราวที่เกิดบนรถม้า พอกลับไปคิดแล้วก็ราวกับว่าโดนผีผลักเสียอย่างนั้น

เสียงเขาเริ่มเย็นชาลง “ข้อตกลงเดิมของพวกเราคืออะไร?”

“หาโอกาสให้ท่านหย่ากับข้า” นางตอกกลับ

เขาผิดหวังเป็นอย่างมาก ใจของเขาราวกับถูกน้ำเย็นราดใส่ ทั้งเยือกเย็นและเจ็บปวด

วันนี้ที่เขาดั้นด้นมาเพื่อที่จะอธิบายความจริง แต่ความจริงในใจของนางกลับคิดเช่นนี้ เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นที่สวนดอกไม้เป็นเพราะผีผลักงั้นหรือ?ช่างน่าขันยิ่งนัก

เขายอมละทิ้งซึ่งทิฐิที่สูงค้ำหัว ละทิ้งเกียรติ แต่แท้จริงแล้วนางไม่ได้ให้ความสำคัญอะไรเลย