บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 140 มีคนวางยาพิษ

ก่อนที่หยวนชิงหลิงจะออกไปด้านนอกก็ได้พูดกับหลู่เฟย

“ตอนนี้เท่าที่เห็นอาการป่วยของท่านอ๋องนั้นดีขึ้นเกือบหมดแล้ว ดังนั้นจึงจำเป็นที่จะต้องระมัดระวังเรื่องอาหารของเขาเป็นอย่างมาก อย่าให้ผู้ใดเข้าไปทำการผิดแปลกเด็ดขาดเจ้าค่ะ”

“เจ้ายังรู้สึกว่าจะมีคนเข้ามาลงมือทำร้ายเขาอีกงั้นหรือ?” หลู่เฟยถาม

หยวนชิงหลิงไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง: “ก็ยากที่จะกล่าว แต่ระวังเอาไว้ดีที่สุดเจ้าค่ะ”

วันนี้ที่นางได้ยินหลู่เฟยบอกว่าเมื่อวานนี้พระชายาจี้ล้มป่วย อยู่ๆ ก็เกิดความไม่วางใจเกิดขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ

อ๋องจี้สองสามีภรรยาเป็นคนจำพวกใจคิดร้ายแม้จะไม่มีปารป่าวประกาศ แต่ผู้คนต่างรู้เห็น

ในเวลานี้หยู่เหวินเห้าได้ขึ้นครองตำแหน่งเจ้ากรมการพระนคร มีหรือที่พวกเขาสองสามีภรรยาจะยืนดูนางรักษาอ๋องหวยจนหายดีอีก?

ดังนั้นพวกเขาจะต้องคิดหาวิธีการที่จะมาจัดการอ๋องหวยเป็นแน่ ซึ่งวิธีการที่ดีที่สุดคืออ๋องหวยสิ้นพระชนม์ด้วยยาพิษ แล้วค่อยให้การใส่ร้ายว่ายาของนางมียาพิษ เช่นนั้นหมอผู้ให้การรักษาอย่างนางก็ไร้ซึ่งหนทางปฏิเสธแล้ว

ตอนนี้หลู่เฟยนับว่าเชื่อมั่นในตัวของหยวนชิงหลิงเป็นอย่างมาก เมื่อได้ยินนาพูดเช่นนี้จึงเร่งสั่งการให้คนตรวจตราสอดส่องดูแลขั้นตอนการปรุงอาหารของอ๋องหวยอย่างเข้มงวด

ทว่าในช่วงบ่ายของวันอ๋องหวยกลับมีอาการปวดท้องอย่างหนัก อาเจียน และเวียนศีรษะ ซึ่งมีผลมาจากอาหารเป็นพิษ

ถึงอย่างนั้นยังนับว่าโชคดีที่กล่องยาให้การช่วยเหลือ ทำให้มีน้ำเกลือสำหรับล้างกระเพาะ หลังจากที่ทำการล้างพิษในกระเพาะเรียบร้อย ตอนนี้อาการของอ๋องหวยนับว่าไม่มีปัญหาที่น่าเป็นห่วงแล้ว แต่เหตุการณ์ครั้งนี้อ๋องหวยราวกับเกือบจะกระโดดเข้าสู่ความตายเสียอย่างนั้น

หลู่เฟยโมโหเป็นอย่างมาก จึงรีบสั่งการให้คนไปตรวจสอบทันที

แต่เรื่องอาหารล้วนเป็นคนสนิทของหลู่เฟยที่เป็นผู้จัดการดูแล จึงทำให้หลู่เฟยเชื่อใจพวกนางเป็นอย่างมาก ท้ายที่สุดขุนนางในจวนจึงได้กล่าวขึ้น

： “บางทีครั้งนี้อาจเป็นการวางยาในส่วนผสมของอาหารพ่ะย่ะค่ะ ส่วนประกอบอาหารทั้งหมดถูกซื้อเข้ามาจากภายนอกทุกวัน ถ้าหากเป็นผู้ที่จงใจสังเกตอย่างดี มีความเป็นไปได้ที่จะลงมือในตอนนั้น”

หลู่เฟยจึงรีบสั่งให้คนไปตรวจสอบส่วนประกอบอาหารที่นำเข้ามาวันนี้ ส่วนผสมอื่นๆ ไม่มีปัญหาใดๆ แต่ว่ากลับมีเนื้อชิ้นหนึ่งที่มีกลิ่นของมันเปลี่ยนไป

ซึ่งวันนี้อากาศจะว่าหนาวก็ไม่ใช่ จะร้อนก็ไม่ใช่ หากกล่าวตามจริงไม่มีทางที่เนื้อจะส่งกลิ่นเร็วขนาดนี้ได้

และแน่นอนว่าจะต้องมีใครบางคนเข้ามาทำการบางอย่างเป็นแน่

อ๋องซุนส่ายหน้า “ข้าก็ไม่ทราบ ความคิดของเสด็จพ่อผู้ใดจะคาดเดาได้กันเล่า?ถึงอย่างไรสำหรับข้าแล้วการที่ไม่ถูกเสด็จพ่อตำหนิต่อว่าก็ต้องขอบคุณฟ้าดินแล้ว”

นั่นก็จริง ในฐานะผู้มีความสามารถด้านการกินและอ้วนทวนในราชวงศ์ อ๋องซุนนับว่าเป็นคนที่ไม่ได้มีบทบาทสำคัญเลย

อ๋องซุนจ้องมองไปยังขาหมูพะโล้ชิ้นสุดท้าย หยวนชิงหลิงเพิ่งทานไปเพียงชิ้นเดียว นอกนั้นก็เป็นเขาที่เขมือบไปจนหมด

“ทานเถอะ ข้าไม่ทานแล้ว” หยวนชิงหลิงรู้ว่าเขาอยากจะกินจึงกล่าวออกมา

อ๋องซุนมองไปด้วยสายตาที่แข็งกระด้าง ก่อนจะค่อยๆ วางตะเกียบลง “ข้าไม่ทานแล้ว ลดน้ำหนัก”

“ไม่ทานแล้วจริงหรือ?” หยวนชิงหลิงถามด้วยรอยยิ้ม

อ๋องซุนมองไปยังมันอีกรอบก่อนจะส่ายหน้าอย่างซื่อบื้อ “ไม่ทานแล้ว ข้าจะต้องมีความแน่วแน่”

เขาสั่งให้คนเข้ามานำอาหารออกไป เพื่อที่จะเลี่ยงไม่ให้เห็นอีกเพราะอาจจะทำให้อดใจไม่ได้

เขาจะต้องควบคุมความอยากอาหารของตัวเอง ถ้าหากสามารถที่จะควบคุมความอยากของตัวเองได้ ก็จะสามารถควบคุมได้ทุกอย่าง

หลังจากทานอาหารเสร็จ หยวนชิงหลิงก็เดินเล่นอยู่ในลานสักพัก แต่ก็ยังไม่เห็นหยู่เหวินเห้ามารับสักที

กู้ซือก็ยังไม่มา ถึงอย่างนั้นวันนี้กู้ซือก็คงจะไม่มาแล้ว เพราะในตอนเช้าได้แจ้งเอาไว้แล้ว

สวีอีก็ปรากฏตัวขึ้น พอเขาได้เห็นหยวนชิงหลิงก็แทบจะรอไม่ได้ที่จะเข้าไปคุกเข่าคำนับหยวนชิงหลิง เพื่อเป็นการขอบคุณที่หยวนชิงหลิงเข้าไปร้องขอกับท่านอ๋อง เขาถึงได้กลับมาอยู่ข้างกายท่านอ๋องอีกครั้ง (ยามห้าย ช่วงเวลา

แต่หยวนชิงหลิงกลับขัดคำเขาเสียก่อน “แล้วท่านอ๋องเล่า?”

“ท่านอ๋องยังไม่สามารถรีบกลับจวนได้ จึงให้หม่อมฉันมารับพระชายาไปส่งที่จวนก่อนพ่ะย่ะค่ะ” สวีอีแจง

“เขายุ่งขนาดนี้เชียวรึ” หยวนชิงหลิงจึงอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ “แล้วเขาทานอาหารหรือยัง?”

“ทานอาหาร?จะเอาตอนไหนไปทานอาหารพ่ะย่ะค่ะ?วันนี้อาหารกลางวันยังไม่ได้ทานเลยพ่ะย่ะค่ะ วันนี้ที่กรมพระยามีคดีใหญ่ที่เป็นคดีฆาตกรรมยกครัวอีกแล้ว” สวีอีพูดอย่างไม่สบายใจ