บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 143 ร้องขอเม็ดยาจื่อจิน

หยู่เหวินเห้าคุกเข่าอยู่ข้างหัวเตียง พลางยื่นออกไปโอบใบหน้าของนางพร้อมกับลูบหน้านางเบาๆ โดยที่ไม่สามารถกล่าวคำพูดปลอบใจใดๆ ได้เลย มีเพียงบางครั้งที่เขาจะโน้มริมฝีปากจูบลงบนใบหน้าของนางอย่างเบาบาง

หยวนชิงหลิงรับรู้ถึงความเจ็บปวดของเขา นางจึงพยายามที่จะอดทนเอาไว้ ไม่ให้ตัวเองร้องเจ็บปวดออกมา ทั้งที่ความเป็นจริงมันเจ็บปวดจนไม่อาจอดกลั้นเอาไว้ได้อีก นางอ้าปากกว้างสูดลมหายใจเข้า

และเป็นอยู่เช่นนี้ร่วมเวลาหนึ่งชั่วยาม และท้ายที่สุดหยวนชิงหลิงก็ไม่อาจอดทนต่อความเจ็บปวดได้อีก ร่างกายของนางกระตุกขึ้นมา และเพราะความเจ็บปวดที่ทำให้มีเหงื่อไหลออกมาจนท่วมตัว เหงื่อไหลลงมาเต็มหน้าผากพร้อมกับน้ำตาจากความเจ็บปวดที่ไม่อาจอดกลั้นเอ่อล้นออกมาพร้อมกัน

“ข้าเจ็บ……” นางกัดฟันสั่น ซึ่งตรงหัวไหลถือเป็นจุดที่เจ็บที่สุด เพราะลูกธนูไปแทงทะลุกระดูกลงไป และคาดว่าอาจเป็นเพราะกระดูกแตกจึงทำให้ความเจ็บแผ่ซ่านออกมา โดยที่ความเจ็บปวดนั้นค่อยๆ แผ่ออกมาเป็นระลอกๆ

หยู่เหวินเห้าเช็ดน้ำตาของนาง และเมื่อได้ยินนางพูดว่าเจ็บ หัวใจของเขาก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน ก่อนที่จะหันหน้ากลับไปตะคอกใส่หมอหลวง

： “ท่านเร่งวิธีเข้าสิ！”

“เม็ดยาจื่อจินพ่ะย่ะค่ะ” ตอนนี้หมอหลวงไร้ซึ่งหนทางแล้วจริงๆ พร้อมกับคุกเข่าลง ： “ท่านอ๋องยังมียาเม็ดจื่อจินหรือไม่？ ยาเม็ดจื่อจินสามารถระงับความเจ็บปวดได้ชั่วคราวพ่ะย่ะค่ะ”

“ข้าจะไปมียาเม็ดจื่อจินได้อย่างไรกัน？” หยู่เหวินเห้าคำรามออกมา ราวกับสิงโตที่กำลังเดือดดาล ทั้งยาเม็ดจื่อจินของอ๋องฉี และของอ๋องชินลุ่ยล้วนถูกเขากินไปหมดแล้ว

พี่น้องคนอื่น เขาก็ไม่คิดว่าจะมีผู้ใดยินยอมมอบให้อีก

“ข้าจะไปขอน้องหก！” ทันใดนั้นหยู่เหวินเห้าก็นึกถึงอ๋องหวยขึ้นมา เขากำลังจะลุกขึ้นยืน แต่กลับถูกหยวนชิงหลิงที่รวบรวมแรงทั้งหมดดึงนิ้วมือหนึ่งของเขาเอาไว้ พร้อมกับมองเขาด้วยสายตาที่หวาดกลัวและสิ้นหวัง “อย่า……ไป อย่าทิ้งข้าไว้！”

ทังหยางจึงรีบเข้าไปหาทันที ： “กระหม่อมไปเอง กระหม่อมจะไปร้องขอเองพ่ะย่ะค่ะ”

ทังหยางรีบวิ่งออกไปอย่างเร่งรีบ ยาเม็ดจื่อจินนี้เป็นยาช่วยชีวิต อ๋องหวยน่าจะยอมมอบให้ แต่หลู่เฟยก็อยู่ที่จวนด้วยเช่นกัน หลู่เฟยจะยินยอมงั้นหรือ?

หลู่เฟยยืนนิ่งด้วยความสับสน ก่อนจะเดินไปยังตู้นั้นด้วยความเฉื่อยชา แล้วดึงลิ้นชักออกมาแล้วนำกล่องสีทองใบหนึ่งออกมา

“ไม่ ไม่ได้ ถ้าหากแม้แต่พระชายาฉู่ยังถูกลอบสังหาร

อ๋องหวยร้อนใจ “เสด็จแม่ ถ้าหากไม่ใช่พี่สะใภ้ห้า หม่อมชั้นก็คงจะตายไปนานแล้ว และอีกประการหนึ่งหากครั้งนี้พี่สะใภ้ห้าเป็นอันใดไป ข้าก็คงจะไม่อาจมีชีวิตรอดไปได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

หลู่เฟยส่ายหน้าอย่างหนัก ในสมองตอนนี้มึนงงสับสนไปหมด เพราะถูกข่าวที่หยวนชิงหลิงถูกลอบสังหารทำให้สติกระเจิงไปจนหมด

“แต่ว่าเจ้าในตอนนี้ อาการดีกว่าเมื่อก่อนเป็นอย่างมากแล้ว เป็นไปได้ที่จะสามารถเชิญให้หมอหลวงมาให้การรักษาเจ้าต่อไป เจ้าจะต้องหายดีเป็นแน่”

อย่ามาโทษว่านางเห็นแก่ตัวเลย ไม่ว่าอะไรก็ไม่อาจเทียบได้กับชีวิตของลูกชายได้อีกแล้ว

ตอนนี้ทังหยางได้เพียงอ้อนวอนต่ออ๋องหวยเท่านั้นแล้ว “โปรดกระหม่อม เรื่องนี้หากกล่าวให้ชัดเจนแล้ว เดิมทีพระชายาจะไม่พบเจอกับเรื่องเช่นนี้ แต่เป็นเพราะต้องให้การรักษาแก่ท่านอ๋อง ถึงได้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นพ่ะย่ะค่ะ”

หลู่เฟยกล่าวอย่างโกรธเคือง ： “หุบปาก หุบปากของเจ้าเสีย นางเองก็ไม่ได้ให้การรักษาหวยเอ๋อด้วยความจริงใจเสียหน่อย นางเพียงต้องการสร้างผลงานเท่านั้น”

ในใจของพระชายาไม่เคยคิดที่จะสร้างผลงานใดๆ ทั้งสิ้น การที่พระนางทรงให้การรักษาไท่ซ่างหวงจนหายดี ก็นับว่ามีคุณงามความดีมากพอแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ทังหยางที่เห็นยาเม็ดจื่อจินในมือของหลู่เฟย

อ๋องหวยเองก็เดือดขึ้นมาเช่นกัน “เสด็จแม่ ถ้าหากท่านจะให้ข้าเป็นคนที่อกตัญญูต่อผู้มีพระคุณ แล้วเช่นนั้นข้าจะมีหน้าที่ไหนมาอยู่บนโลกนี้ต่อไปเล่าพ่ะย่ะค่ะ ？ให้ข้าตายเสียอย่างจะดีกว่า”

หลู่เฟยที่ได้ยินคำว่าตายเพียงคำเดียวก็ถึงกับสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว เงามืดแห่งความตายได้ตามหลอกหลอนนางมานานเหลือเกิน

สามปีมานี้นางจมอยู่กับความสิ้นหวัง