บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 144 บางทีอาจจะมีหนอนบ่อนไส้

ทันทีที่นำเอายาเม็ดจื่อจินกลับมาได้ หยู่เหวินเห้าก็รีเอามาบดละเอียดแล้วให้หยวนชิงหลิงกินลงไปทันที

ยาเม็ดจื่อจินนี้มีประสิทธิภาพอย่างแท้จริง เพราะทันทีที่กินไปได้โดยยังไม่หมดธูปหนึ่งดอก อาการกระตุกของหยวนชิงหลิงก็หยุดชะงักลง อีกทั้งความเจ็บปวดก็ค่อยๆ ลดลงไป

แต่ทว่าหลังความเจ็บปวด มันทำให้นางเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก ไม่สามารถแม้แต่จะลืมตาขึ้นมาได้อีก จึงได้เพียงนอนหลับไปเสียอย่างนั้น ภายในความฝันนางเห็นลูกธนูอันแหลมคมกำลังพุ่งตรงเข้ามาหานาง ทำให้นางสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ

หยู่เหวินเห้ายังคงคอยดูแลอยู่ข้างกายนาง พร้อมกับคิ้วที่ขมวดแน่นอยู่ตลอดเวลา เขาได้เห็นบาดแผลนั้นกับตาตัวเอง ในตอนที่ดึงลูกธนูออกมาเลือดก็พุ่งออกมาพร้อมกับตรงหัวธนูมีเนื้อที่ติดออกมาด้วย จนสามารถมองเห็นรอยแผลในกระดูก

เมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้นในของเขาก็เต้นแรง พร้อมกับกระสับกระส่าย

“เหตุใดไม่นอนแล้วเล่า？ยังเจ็บอยู่หรือไม่？” เมื่อเห็นหยวนชิงหลิงลืมตาตื่น เขาจึงรีบโน้มตัวลงไปพร้อมถามด้วยเสียงที่อ่อนโยน

หยวนชิงหลิงจ้องมองเขา ก่อนจะเอื้อมมือข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บขึ้นไปลูบหน้าผากของเขา “ข้าไม่เป็นอันใด ไม่เจ็บแล้วล่ะ ท่านอย่าเป็นกังวลไปเลย มีเรื่องใดต้องจัดการก็รีบไปทำเถอะ”

หยู่เหวินเห้าที่ได้ยินนางพูดว่าไม่เจ็บแล้ว ก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธ ： “ข้าไม่มีธุระใดต้องจัดการ ข้าจะอยู่ดูแลเจ้านี่แหละ”

หยวนชิงหลิงมองออกไปด้านนอก “ตอนนี้กี่ยามแล้ว？”

หยู่เหวินเห้าเองก็ไม่ทราบเช่นกัน จึงหันหลังไปมองทังหยาง แล้วทังหยางจึงรีบแจ้งทันที ： “ตอนนี้ใกล้จะยามบ่ายแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

หยวนชิงหลิงกดมือเขาลงพยายามที่จะลุกขึ้น ， “ข้าจะต้องไปที่จวนอ๋องหวย”

“ไม่ วันนี้ไม่ต้องไป” เขาพูดอย่างเด็ดเดี่ยว “รอให้เจ้าหายดีก่อนแล้วค่อยไป อย่างมากก็แค่ส่งยาไปให้เขาก็เพียงพอแล้ว”

แล้วลงมายังน่องขา แผลตรงนี้ไม่ได้สาหัสมากนัก เพราะไม่ได้แทงทะลุไปยังกระดูก ลูกธนูเพียงแทงเข้าไปตรงเนื้อเท่านั้น

ขอเพียงไม่ติดเชื้อ ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอันใด

ซึ่งเมื่อเทียบกับอ๋องซุนแล้วบาดแผลของหยวนชิงหลิงยังนับว่าไม่ได้สาหัสมากนัก

โชคดีที่อ๋องซุนมีความอ้วนท้วน ดังนั้นลูกธนูจึงไม่ได้ทำลายอวัยวะภายในและปอดของเขา หยวนชิงหลิงที่ได้ยินหยู่เหวินเห้าพูดเช่นนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้

“นับว่าเป็นบุญอันประเสิรฐของคนอ้วนท้วนจริงๆ”

กลัวเลือดไหล ครั้งนี้ทำเอาเขาหวาดกลัวไม่น้อย” หยู่เหวินเห้ารู้สึกตื้นตันใจกับการกระทำของอ๋องซุนเป็นอย่างมาก หากไม่ใช่เพราะเขา หยวนชิงหลิงก็คงไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว

เมื่อหยวนชิงหลิงนึกถึงเหตุการณ์ขับขานนั้น นับว่าโชคดีที่อ๋องซุนเข้ามาช่วยเหลือ ถ้าเกิดอ๋องซุนเป็นอันใดไป ถึงนางจะมีชีวิตรอด แต่ชาตินี้นางก็คงจะอยู่อย่างไม่สุขใจ

ในตอนที่เขาล้มลงไปนั้นยังมีความเสียดายที่ไม่ได้ทานขาหมูพะโล้ชิ้นนั้น หยวนชิงหลิงจึงตัดสินใจว่ารอให้เขาหายดีแล้ว จะทำแผนการลดน้ำหนักให้กับเขา และให้เขาได้กินอย่างเต็มอิ่มเสียที

หลู่เฟยนั้นคาดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าหยวนชิงหลิงจะมาที่นี่เพื่อฉีดยาให้กับอ๋องหวยในขณะที่กำลังบาดเจ็บอยู่

นั่นทำให้นางยิ่งรู้สึกละอายใจขึ้นมาทันใด

โดยเฉพาะในตอนที่นางเห็นหยวนชิงหลิงยกมือขึ้นด้วยความอ่อนแรง และร่างกายของนางแทบล้มลงไปบนเก้าอี้ ก่อนที่ตัวเองจะถอนหายใจออกมา ： “ที่จริงวันนี้พระชายาฉู่ไม่จำเป็นต้องมาก็ได้”

： “สองวันนี้ถือว่าเป็นช่วงเวลาสำคัญที่สุด ไม่อาจจะละเลยได้ ท่านหญิง