บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 146 คดีไร้ความคืบหน้า

หยวนชิงหลิงยิ้มออกมาทันที “รีบไปเถอะ หากมัวแต่ชักช้า ก็ไม่รู้ว่าจะชักช้าไปถึงเมื่อไหร่ ท่านอยู่ที่นี่ข้าก็ไม่อาจพักผ่อนได้อย่างเต็มที่อยู่ดี เพราะข้าเอาแต่อยากจะพูดคุยกับท่าน”

“เช่นนั้นพวกเรามาพูดคุยกันดีกว่า！” หยู่เหวินโน้มลงพลางพูดออดอ้อน

หยวนชิงหลิงผลักเขาออก “รีบไปเร็วเข้า รีบไปจัดการงานให้เรียบร้อยแล้วรีบกลับมาก็ไม่ต่างกันหรือไร ？”

ก่อนจะลุกขึ้นด้วยรอยยิ้มหยาดเยิ้ม ： “ก็ได้ เช่นนั้นข้าไปแล้ว วันนี้ข้าจะกลับมาให้เร็ว

หยวนชิงหลิงหลับตาลงแล้วพูดอย่างให้ความร่วมมือ： “รู้แล้ว ข้าจะหลับแล้ว”

ถึงอย่างนั้นหยู่เหวินเห้าก็ออกไปด้วยใจที่อาวรณ์

เป็นความจริงที่ตอนนี้มีคดีฆาตกรรมสองคดีเกิดขึ้น ซึ่งสองวันมานี้เขาใช้โอกาสหลังจากที่หยวนชิงหลิงนอนหลับไปเรียกตัวเหล่าผู้ช่วยเจ้ากรมมายังจวนอ๋องเพื่อปรึกษาหารือเรื่องคดี คดีนี้นั้นมีความคืบหน้าที่ช้ามาก และนั่นก็ทำให้เขาลำบากใจเป็นอย่างมาก

ฆาตกรเหมือนจะไม่ทิ้งเบาะแสใดๆ ไว้ทั้งสิ้น และทั้งสองคดีนี้ล้วนมีพยาน แต่ทว่าพยานกลับเป็นเพียงเด็กทารกที่ยังพูดไม่ได้เท่านั้น

ในเวลานี้คดีนี้กลายเป็นจุดสนใจของเหล่าราษฎรเป็นอย่างมาก เสด็จพ่อเองก็เคยกล่าวถึงเรื่องคดีนี้เช่นกัน แต่ถึงแม้ว่าจะยังไม่มีคำสั่งกำหนดวันไขคดี แต่เขาเข้าใจดีว่าเสด็จพ่อกำลังได้รับแรงกดดันจากทุกฝ่าย ฉะนั้นจึงต้องเร่งรีบคลี่คลายคดีนี้เสีย

ทันทีที่กลับมายังที่ทำการกรมปกครองเมืองหลวง แล้วได้ทราบว่าฝ่ายสืบสวนยังไม่ได้เบาะแสเพิ่มเติม เขาก็อดไม่ได้ที่จะอารมณ์เสีย

“ได้สอบถามราษฎรทุกคนที่อยู่บริเวณโดยรอบที่เกิดเหตุแล้วงั้นหรือ？ในตอนที่เกิดเรื่องไม่ใช่ช่วงมืดค่ำมาก จะต้องมีใครเดินผ่านบ้างเป็นแน่ แล้วไม่มีผู้ใดพบเห็นผู้ต้องสงสัยเข้าออกเลยหรือ ？”

： “มีชายบ้าคนหนึ่งอยู่ตรงทางเข้าหมู่บ้าน บอกว่าเห็นชายสวมชุดดำพร้อมมือถือดาบเข้าออกที่นั่น แต่ว่าเขาคนนี้เป็นบ้า

“คนบ้านั้นมีเพียงสมองที่ไม่รู้ความ ดวงตาไม่ได้บอดด้วย เขาบอกว่ามีคนบางคนไปที่นั่น เหตุใดพวกเจ้าถึงไม่ไถ่ถามต่อไปเล่า

หัวหน้าพลตระเวนจึงรีบแจ้งทันที ： “กระหม่อมจะกลับไปถามทันที”

หยู่เหวินเห้าอารมณ์เสียเป็นอย่างมากจนต้องขมวดคิ้วแน่น นานแค่ไหนแล้วที่เมืองหลวงไม่ได้มีคดีใหญ่เช่นนี้? แล้วเหตุใดถึงมีสองคดีติดต่อกันในตอนที่เขาเป็นผู้ดูแลคดีด้วย? เขารู้สึกตงิดใจจริงๆ ว่าฆาตกรกำลังหมายหัวเขาอยู่

อย่างน้อยหากเขาไม่สามารถไขคดีนี้ได้ เขาจะต้องเป็นคนแรกที่ถูกสอบสวนเป็นแน่

หัวหน้าพลตระเวนยังคงไม่สามารถได้ความสิ่งใดจากการถาม จึงได้นำตัวคนบ้ากลับมาด้วย

คนบ้าเป็นชายอายุราวสามสิบกว่า สวมเสื้อผ้าฉีกขาดพร้อมรองเท้าขาดๆ ที่สานจากหญ้า ผมยุ่งเหยิงพันกันไปหมดทั้งยังมีเหาคลานยั้วเยี้ยเต็มไปหมด

รองผู้ช่วยกรมที่เห็นเหตุการณ์ก็รีบถามหัวหน้าพลตระเวนทันที ： “เหตุใดเจ้าถึงพาเขามาที่นี่？ประเดี๋ยวก็ทำให้ท่านอ๋องตกใจหรอก”

หยู่เหวินเห้ามองไปยังคนบ้าอย่างพินิจพิเคราะห์ ความบ้าของเขานั้นไม่นับว่าร้ายแรงนัก เพราะอย่างน้อยเขายังรู้ที่จะคุกเข่าลง

ขาทั้งสองข้างของเขากระแทกลงกับพื้นจนเกิดเสียงดัง หยู่เหวินเห้าเกือบคิดว่ากระดูกเข่าของเขาคงแตกหมดแล้ว

เขาหมอบลงไปกับพื้นพร้อมกล่าวคำนับ “กระหม่อมขอถวายบังคมท่านอ๋อง！”

หยู่เหวินเห้าที่ได้ยินก็รู้ได้ทันทีเลยว่าหัวหน้าพลตระเวนได้ทำการสอนให้เขาคำนับมาก่อน จึงตวาดสายตาไปยังหัวหน้าพลตระเวนด้วยตาถลึงกว้าง หัวหน้าพลตระเวนก็ได้แต่ก้มหน้าลงไม่พูดกล่าวสิ่งใด

หยู่เหวินเห้ามองไปยังคนบ้าแล้วพยายามกล่าวด้วยความอ่อนโยนและเป็นมิตร “เจ้ามีนามว่าอะไร？”

“ส่าเอ๋อ！” คนบ้ายิ้มกว้าง มองตรงยังหยู่เหวินเห้า

หยู่เหวินเห้าพยักหน้าก่อนจะเปิดบันทึกเอกสารออกมา ： “เจ้ารู้จักบ้านหนิวจื่อหยางหรือไม่？”

ส่าเอ๋อพยักหนาพลางใช้มือวาดวงกลมอันใหญ่ แล้วกัดปากแน่นด้วยความหวาดกลัว： “รู้จัก ตายกันหมดแล้ว เลือดเยอะมาก”