บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 147 กำหนดการคลี่คลายคดี

“เล่าให้ข้าฟังเถอะ เผื่อว่าบางทีข้าอาจจะช่วยท่านได้”

หยู่เหวินเห้าจิ้มริมฝีปากของนางก่อนจะพูด ： “สองคดีนี้ล้วนไม่มีเบาะแสใดหลงเหลือเลย กระทั่งฆาตกรใช้อาวุธอะไรก็ยังไม่ทราบ ราวกับว่าเป็นแค่การหยิบเอามีดทื่อทั่วไปมาไล่ทำร้ายผู้อื่นเท่านั้น”

“เป็นฝีมือคนไร้สติงั้นหรือ？” หยวนชิงหลิงถาม

เพราะว่ามันม่เหลือหลักฐานหรือเบาะแสใดๆ ไว้เลย ทั้งอาวุธสังหาร พยานผู้เห็นเหตุการณ์......ช่างเถอะ อย่าว่าแต่พยานผู้รู้เห็นเลย

หยวนชิงหลิงรู้สึกแปลกใจอย่างมาก “บ้านเรือนของประชาชนอยู่ห่างกันหรือไม่？ถ้าบอกว่าเป็นการสังหารหมู่ ไม่มีทางที่จะไม่ส่งเสียงเลย”

“นี่จึงถือว่าเป็นเรื่องที่น่าประหลาดที่สุด บ้านเรือนของประชาชนอยู่ใกล้กันมาก ทั้งระยะเวลาในการลงมือสังหารก็ไม่น้อย แต่ผู้ถูกทำร้ายกลับไม่ส่งเสียงร้องเลยสักนิด”

“นอกเสียจากว่าจะหมดสติไปก่อนแล้ว” หยวนชิงหลิงกล่าว

เพราะทั้งสองคดีนี้ มีเด็กทารกที่ยังชีวิตอยู่ ทั้งเด็กน้อยยังตื่นอยู่

“เช่นนั้นก็น่าแปลกเกินไปแล้ว” หยวนชิงหลิงครุ่นคิด “หรือฆาตกรจะลงมือสังหารภายในมีดเดียว？แต่คนเยอะขนาดนี้ต่อให้จะเป็นการสังหารภายในมีดเดียว ก็ไม่สามารถที่จะสังหารคนจำนวนมากในเวลาเดียวกันได้อยู่ดี”

หยู่เหวินเห้าที่ไม่อยากพูดคุยเรื่องโหดเหี้ยมเช่นนี้กับนางในเวลากลางดึกเช่นนี้ เขาจึงเอื้อมมือไปลูบดวงตาของนางเบาๆ “เอาล่ะ ไม่พูดแล้วดีกว่า

“อ๋อ” หยวนชิงหลิงค่อยๆ หลับตาลงก่อนจะถามขึ้นมาอย่างกะทันหัน ： “แล้วท่านเคยเห็นศพหรือยัง？”

“ข้าไม่เคยเห็น แต่ว่าทั้งฝ่ายนิติเวชและฝ่ายชันสูตรศพ ต่างมีผลสรุปออกมาเช่นเดียวกัน”

หยวนชิงหลิงไม่มีความเข้าใจเรื่องการสืบสวนคดี และเมื่อเห็นว่าตัวเองไม่อาจช่วงสิ่งใดได้ จึงไม่ไถ่ถามต่อความอีก อีกทั้งเพื่อหลีกเลี่ยงที่จะทำเขานอนไม่หลับอีกด้วย

ชายหนุ่มที่เข้าไปว่าราชกิจที่ท้องพระโรงล้วนเป็นผู้มีความกล้าหาญทั้งนั้น

เพราะไม่ว่าผ้าห่มจะอุ่นเพียงใด หญิงสาวใต้ผ้าห่มนั้นจะอ่อนโยนเพียงใด ในเวลาตีสามก็ต้องตื่นขึ้นมาเตรียมตัว

หยู่เหวินเห้าได้มีการสั่งให้คนนำชุดเสื้อผ้ามาจัดเตรียมเอาไว้ยังห้องข้างๆ ตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว เพื่อไม่ให้รบกวน พอเขาตื่นจึงมุ่งตรงไปยังอีกห้องหนึ่งเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า พลางล้างหน้าทำความสะอาดต่างๆ

เป็นเพราะฤทธิ์จากยาที่หยวนชิงหลิงกินลงไป จึงทำให้นางหลับลึก แม้ในตอนที่เขาลุกออกไปนางก็ไม่รับรู้เรื่องใดๆ ทั้งสิ้น

ก่อนที่หยู่เหวินเห้าจะออกเดินทางก็ได้เข้าสั่งการกับฉี่หลอ “เจ้าจงไปสั่งการในครัวให้ทำการเคี่ยวรังนก ในตอนที่พระชายาตื่นนอนให้นางทานจะดีที่สุด และจงจำไว้นมแพะที่ใช้ในการเคี่ยวจะต้องสดใหม่ที่สุด พระชายาไม่ชื่นชอบการทานอาหารรสหวาน ฉะนั้นพยายามใส่น้ำตาลให้น้อยที่สุด”

ฉี่หลอยิ้มรับเบาๆ “รับทราบเจ้าค่ะ ท่านอ๋องช่างเอาใจใส่จริงๆ”

เพราะอะไรเมื่อก่อนนางถึงไม่เคยรู้มาก่อนว่าท่านอ๋องจะมีความใส่ใจถึงเพียงนี้？

หยู่เหวินเห้าเลิกคิ้ว หากเขาไม่ใส่ใจก็คงจะไม่ได้ แม้ว่านางจะเป็นคนเหมือนจะเข้าใจทุกอย่าง แต่แท้จริงแล้วนางมักจะมีความสะเพร่าบ่อยครั้ง หากเขาไม่สนใจเรื่องพวกนี้บ้าง นางก็คงจะคิดเองไม่ได้

หลังจากที่ได้ผ่านเหตุการณ์ทุกข์ทรมานที่เกือบจะต้องสูญเสียนางไป หยู่เหวินเห้าก็ได้ถึงเข้าใจคำว่ารักและทะนุถนอมเป็นอย่างดี

ณ ท้องพระโรง เหล่าขุนและขุนนางต่างตั้งแถวแยกกันอย่างชัดเจน

ฮ้องเต้หมิงหยวนเสด็จขึ้นท้องพระโรงแล้วประทับลงยังบัลลังค์มังกร โดยที่ทุกคนต่างพากันกล่าวถวายพระพร ในขณะที่เขากวาดตามองไปรอบๆ

“จงลุกขึ้น แล้วแจ้งราชกิจมาเถอะ！”

โสวฝู่ฉู่ลุกขึ้นมาเป็นคนแรกแล้วกล่าวรายงาน ： “ทูลฝ่าบาท สำหรับเรื่องการฆาตกรรมสังหารหมู่ในเมืองหลวงที่เกิดขึ้นไม่นานมานี้ สร้างความสนใจในหมู่ราษฎรเป็นอย่างมาก หากว่าฆาตกรยังไม่ถูกลงโทษประหาร ราษฎรต่างก็จะเกิดความไม่วางใจ และหากยิ่งนานไปอาจทำให้ผู้คนหวาดกลัวได้พ่ะย่ะค่ะ ！”