บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 159 ไปเดินซื้อของ

ไม่เป็นธรรมเลยจริงๆ

“ใช่ ข้าไม่ให้เขาสู่ขอ”

พระชายาอ๋องซุนอึ้ง มองดูนางพร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้ากล้าทำเช่นนี้ได้อย่างไร?”

หยวนชิงหลิงคิดถึงก่อนหน้านี้เคยได้ยินว่าพระชายาอ๋องซุน จัดการช่วยตามสนมให้กับอ๋องซุน จึงพูดขึ้นว่า “ก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ใครจะอยากแบ่งสามีให้กับผู้หญิงคนอื่น?”

“ล้วนเป็นแบบนี้กันอยู่แล้ว”พระชายาอ๋องซุนพูดพึมพำ

“แต่ข้าไม่ยินยอม”

พระชายาอ๋องซุนมองดูนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าไม่ยินยอมแล้วมีประโยชน์อะไร? เจ้าไม่ยินยอม ก็จะมีคนช่วยหาให้กับเขา ตนเองหาให้ด้วยตนเองไม่ดีกว่าหรือ”

หยวนชิงหลิงมองดูนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “ดังนั้น เจ้าจะตามสนมให้กับท่านพี่รองหรือ?”

พระชายาอ๋องซุนพยักหัวยอมรับ พร้อมพูดขึ้นว่า “กำลังมองหาดูอยู่”

นางถอนหายใจขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าอภิเษกเข้าจวนอ๋องซุนมาตั้งนานหลายปีขนาดนี้ ถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีลูกชาย หากเป็นคนอื่น คงมีสนมให้กอดซ้ายโอบขวาสามสี่คนแล้ว”

หยวนชิงหลิงจำได้ว่าพระชายาอ๋องซุนมีเพียงลูกสาว

“ท่านพี่รองต้องการหรือ?”หยวนชิงหลิงถามขึ้น

พระชายาอ๋องซุนส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “เปล่า”

พร้อมพูดขึ้นว่า “ได้ยินมาว่า ตอนนี้ฮ่องเต้ดูว่าท่านอ๋องคนไหนมีลูกชายก่อนก็จะแต่งตั้งให้เป็นองค์ชายรัชทายาท ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรแน่ มีท่านอ๋องมากมายขนาดนี้

หยวนชิงหลิงคิดถึงคำพูดของฮ่องเต้ สิ่งที่พระชายาอ๋องซุนพูด น่าจะมีความเป็นไปได้ตามที่ฮ่องเต้คิดจริงๆ

เพียงแต่ไม่แต่งตั้งคนโต ไม่แต่งตั้งคนที่สืบสายเลือดโดยตรง ไม่แต่งตั้งบุตรที่เกิดจากสนม แต่จะดูเพียงว่าสามารถคลอดลูกชายได้หรือไม่?

ฮ่องเต้คงไม่คิดว่าพวกท่านอ๋องต่างก็ไม่สามารถมีลูกชายได้มั้ง

งั้นฮ่องเต้ พูดกับนางพวกนั้น หมายความว่าอย่างไร?

ความคิดอ่านของผู้ชายยากที่จะคาดเดานัก

นางพูดกับพระชายาอ๋องซุนว่า “หากไม่มีใครบังคับให้เจ้าตามสนมให้กับอ๋องซุน เจ้าก็ไม่จำเป็นต้องหาเรื่องทำให้เขาไม่สบายใจ ผู้ชายเป็นของตนเอง เมื่อมีพระชายารองแล้ว เจ้าคิดว่าเป็นการให้ไปแค่ครึ่งเดียวแค่นั้นหรือ? ไม่ใช่หรอก เป็นการให้ไปทั้งหมดไม่เหลืออะไรแล้ว หากไม่ใช่เพียงของเราคนเดียว ไม่เอา”

พระชายาอ๋องซุนจ้องมองดูนางเนิ่นนาน ค่อยพูดอย่างเชื่องช้าว่า “พูดตามความจริง เมื่อก่อนข้าไม่ชอบเจ้าเลย”

“ข้าก็ไม่ชอบตัวข้าที่เป็นคนก่อน”หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างจริงใจ

พระชายาอ๋องซุนหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “แต่ระยะนี้ข้าชอบเจ้ามาก สิ่งที่เจ้าพูดมีเหตุผลมาก ถึงแม้ข้าจะทำไม่ได้ แต่เมื่อฟังแล้วในใจก็สบายใจอย่างมาก”

หยวนชิงหลิงรู้ว่าไม่มีทางพูดโน้มน้าวนางได้ ความคิดบางอย่างถูกฝังไว้อย่างลึก ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้อย่างง่ายดาย

เมื่อส่งอ๋องซุนสองสามีภรรยากลับไปแล้ว หยู่เหวินเห้าพาหยวนชิงหลิงไปยังจวนอ๋องหวย

ตามปกติที่ผ่านมา จะต้องตรวจก่อนค่อยให้ยา พูดคุยอยู่สักพัก ก็จะกลับได้แล้ว

“เราไปเดินซื้อของกันไหม”หยวนชิงหลิงเห็นว่ายังเช้าอยู่ และเขาเองก็มีเวลาว่างอยู่กับตนเองแบบนี้น้อยมาก มาที่นี่ตั้งนานขนาดนี้ ผ่านถนนใหญ่อยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยได้ไปเดินเล่นเลย

หยู่เหวินเห้าเองก็อารมณ์ดีมาก ทั้งสองคนค่อยๆเดินไปพร้อมกัน

ลู่หยากับสวีอีตามอยู่ด้านหลัง เดินตามอยู่อย่างไม่เดือดไม่ร้อน

หยวนชิงหลิงรู้เรื่องเป่ยถังไม่มาก แต่เพียงแค่ดูความเจริญรุ่งเรืองภายในเมืองหลวงนี้ คิดว่าเป่ยถังร่ำรวยอยู่ไม่น้อย