บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 162 ดูการแจกโจ๊ก

หยวนชิงผิงเห็นนางมีท่าทีเหมือนไม่รู้เรื่องอะไร จึงพูดอธิบายขึ้นว่า “เข้าใจ ฉู่หมิงชุ่ยจะเปิดโรงโจ๊กนอกเมือง บรรเทาทุกข์ขอทานในเมือง และสองวันก่อน พระชายาจี้ไปยังวัดชิงฮัวเพื่ออธิษฐาน ขอพรให้ประชาชนพ้นจากภัยน้ำท่วมทั้งที่ยังป่วยอยู่ โดยคุกเข่าอยู่ทั้งคืน”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “พระชายาจี้ไปขอพรทั้งที่ยังป่วยอยู่หรือ? คุกเข่าทั้งคืนแบบนี้ อาการป่วยคงแย่ยิ่งกว่าเดิมไหม?”

“ใช่ ได้ยินว่าอาการหนักขึ้น ฮ่องเต้ยังประทานยามาให้ด้วย” หยวนชิงผิงจู่ๆก็มองดูนางด้วยความประหลาดใจ พร้อมพูดว่า “ไม่ถูกนี่ เจ้าเป็นถึงพระชายาอ๋องฉู่กลับไม่รู้เรื่องพวกนี้หรือ? เรื่องพวกนี้แม้แต่ข้ายังรู้เลย”

หยวนชิงหลิงยิ้มพูดว่า “ข้าเป็นกบในกะลา”

แม้แต่เรื่องภัยน้ำท่วมนางก็ไม่รู้

อดทนไว้ แล้วนางก็ถามขึ้นว่า “น้ำท่วมที่ไหน?”

“ใครจะไปรู้ ได้ยินว่าเป็นเมืองเล็กเมืองหนึ่งแถวชายแดน”

“เดี๋ยวข้าค่อยไปถามหยู่เหวินเห้า”หยวนชิงหลิงพูดขึ้น

หยวนชิงผิงมองดูนาง พูดขึ้นด้วยคิ้วตาตกตะลึงว่า “นี่เจ้าเรียกชื่อท่านอ๋องแบบนี้เลยหรือ?”

“ไม่เช่นนั้นล่ะ?”หยวนชิงหลิงยังไม่รู้ตัว ในใจยังกำลังคิดว่าน้ำท่วมในเมืองเล็กๆที่ชายแดนไหน? หากเป็นเรื่องจริง หยู่เหวินเห้าน่าจะรู้สิ

“หากท่านพ่อได้ยิน เขาตีเจ้าตายแน่”หยวนชิงผิงพูดขึ้น

หยวนชิงหลิงยิ้มพูดขึ้นว่า “เขาไม่ได้ยิน และก็ไม่ได้เจอข้า”

“แต่ตอนนี้เขาก็ไม่ต้องตีเจ้าหรอก” หยวนชิงผิงยักไหล่ เม้นปาก พร้อมพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ช่วงนี้ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ชอบพาแขกกลับมาบ้าน แล้วก็เรียกข้าออกมา”

หากหยู่เหวินเห้าไม่ใช่ หรือไม่สนใจคิดที่จะนั่งตำแหน่งองค์ชายรัชทายาท งั้นตำแหน่งพระชายาองค์ชายรัชทายาทสำหรับนาง ก็ไม่มีอะไรน่าดึงดูดเลย

เช้าวันรุ่งขึ้น ทั้งสองพี่น้องออกไปพร้อมกัน ไปยังด้านนอกประตูเมือง

มีหม้อขนาดใหญ่สองสามใบตั้งอยู่ ไฟที่อยู่ข้างใต้นั้นแผดเผาอย่างเร่าร้อน ข้าวกำลังเดือดอยู่ในกระทะเหล็ก

ฉู่หมิงชุ่ยยังมาไม่ถึง ดังนั้น คนแจกโจ๊กจึงยังไม่เริ่มทำงาน

และก็มีคนมาอยู่อย่างต่อเนื่องไม่ขาดสาย หม้อเหล็กก็มีเพียงแค่ไม่กี่ใบนั่น ดูแล้วน่าจะสามารถพอทานแค่สิบกว่าคน

มีคนรอจนค่อนข้างหงุดหงิดแล้ว เดินไปถามคนที่ต้มโจ๊กว่า “ลุง เมื่อไหร่ถึงจะได้ทานโจ๊ก?”

คนต้มโจ๊กพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “จะรีบร้อนทำไม? ไม่เห็นหรือว่ากำลังต้มอยู่? อย่างน้อยก็ยังต้องรออีกสักหนึ่งชั่วโมง”

1 ชั่วโมงหรือ?” ทุกคนค่อนข้างที่จะหงุดหงิดและพูดขึ้นว่า “1 ชั่วโมงนี้

คนต้มโจ๊กก็ไม่พูดอะไรอีก ดึงฟื้นออกบ้าง ไฟลุกอ่อนลง โจ๊กก็ไม่เดือดกระเด็นมากแล้ว

หยวนชิงหลิงรู้สึกแปลก ดูโจ๊กก็น่าจะต้มเสร็จแล้ว ทำไมถึงยังไม่แจก?

ตอนนี้คนยิ่งอยู่ยิ่งเยอะ ถึงตอนนั้นการแจกโจ๊กก็จะยิ่งกดดันมากขึ้น คนต่อคิวจะไม่มีความอดทนอย่างที่สุด ก่อให้เกิดปัญหาได้ง่าย สถานการณ์ก็จะวุ่นวาย

ดังนั้นอาศัยตอนที่คนยังน้อย ค่อยๆแจกส่วนหนึ่งก่อน บรรเทาความเบียดเสียด ถือเป็นการเหมาะสมที่สุด

หากจะรออีก 1 ชั่วโมง งั้นจะต้องมีคนมาอีกมากมายมั้ง?