บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 167 ไปลองไม้ปราบ

ยังไงอ๋องฉีก็ยังคงกลัวเกรงหยู่เหวินเห้า ถึงแม้จะยังไม่พอใจ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก

รออยู่ที่เรือนด้านข้างสักพัก แล้วก็เห็นฉู่หมิงชุ่ยพาหญิงคนใช้มา

บาดแผลตรงคางของนางถูกพันแผลไว้ กระโปรงทรงหลวม แต่ยิ่งดูยิ่งจับเอว เปราะบางและอ่อนโยน

หญิงคนใช้ประคองนางเข้ามา สีหน้าดูซีดเซียว ดวงตาแดงก่ำ

มองเห็นหยู่เหวินเห้า นางไม่พูดอะไร ดวงตาแดงขึ้นมาอีกครั้ง พูดขึ้นอย่างสะอึกสะอื้นว่า “พี่เห้ามาแล้วหรือ?”

หยู่เหวินเห้ามองดูนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “อาการบาดเจ็บดีขึ้นบ้างแล้วหรือยัง?”

ฉู่หมิงชุ่ยพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “ไม่เป็นอะไรมากแล้ว”

อ๋องฉี ลุกขึ้นมาประคองนางไปนั่งอย่างห่วงใย พร้อมพูดว่า “เจ้าวางใจ พี่ห้ามาในครั้งนี้

ฉู่หมิงชุ่ยพยักหัวเล็กน้อย นั่งลงแล้วก็รีบถามขึ้นว่า “ผู้บาดเจ็บพวกนั้นเป็นอย่างไรบ้าง? อะไรมากไหม?”

มีหมอให้การรักษาแล้ว ตอนนี้ คนที่อาการสาหัสที่สุดก็คือจวิ้นจู่หงเติง เสด็จลุงเชิญมาหลวงมาแล้ว โชคดีที่ห้ามเลือกไว้ได้ทัน

ฉู่หมิงชุ่ยน้ำตานอง พร้อมพูดขึ้นว่า “หากหงเติงเป็นอะไรไป ต่อให้ต้องตายข้าก็ยากที่จะชดใช้”

และก็มีคนเตรียมการไว้เสร็จเรียบร้อยแต่เช้าแล้ว ทำไมถึงยังชักช้า จนถึงเที่ยงแล้วก็ยังไม่แจก? และทำไมเสด็จป้ากับหงเติง

ฉู่หมิงชุ่ยสะอึกสะอื้น พร้อมพูดขึ้นว่า “เดิมจะแจกตั้งแต่แรกแล้ว แต่ข้ารู้สึกว่าหากเพียงแค่แจกโจ๊ก ก็ไม่สามารถทำให้อิ่มท้องได้ จึงสั่งคนไปสั่งซาลาเปามาเพิ่มหลายร้อยลูก ซาลาเปานี้ใช้เวลาทำค่อนข้างนาน เมื่อรอแล้วก็รอจนถึงเที่ยง ส่วนเสด็จป้ากับพวกฮูหยินเหลียง พอรู้ว่าข้าจะแจกโจ๊ก ก็เลยอยากตามมาดู พวกนางต่างก็มีจิตเมตตา อยากทำอะไรเพื่อประชาชนบ้าง กลับคิดไม่ถึงว่า.....”

ฉู่หมิงชุ่ยก้มหน้า แล้วก็ร้องไห้ขึ้นมา เสียงร้องไห้คร่ำครวญ ใครฟังแล้วก็เจ็บปวดไปด้วย

อ๋องฉีสงสารนางอย่างมาก อยากยื่นมือไปโอบกอดนาง แต่กลับติดตรงที่หยู่เหวินเห้ากับสวีอีก็อยู่ด้วย

หยู่เหวินเห้าไม่แสดงท่าทีอะไร เพียงแค่ฟังอยู่อย่างเงียบๆ รอนางร้องไห้ไปสักพัก แล้วค่อยพูดขึ้นว่า “แจกซาลาเปา เป็นการตัดสินใจกะทันหันหรือ?”

“ใช่ เพิ่งตัดสินใจเมื่อตอนเช้า”ฉู่หมิงชุ่ยร้องไห้ไปสักพัก ค่อยสงบสติแล้วพูดตอบ

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างไม่เข้าใจว่า “ในเมื่อเจ้ากำหนดแล้วว่าวันนี้จะแจกโจ๊ก แล้วทำไมถึงไม่วางแผนเรื่องซาลาเปาก่อนล่วงหน้าล่ะ? ต่อให้เป็นการตัดสินใจกะทันหัน หาคนขายหลายเจ้าหน่อย ซาลาเปาไม่กี่ร้อยลูกก็ไม่จำเป็นต้องใช้เวลาจนถึงเที่ยงวัน อีกอย่าง ข้าดูที่เกิดเหตุแล้ว มีซาลาเปาเพียงสิบชั้น ทั้งหมดหนึ่งร้อยห้าสิบลูก เพียงไม่กี่ชั่วโมงก็สามารถทำเสร็จแล้ว”

ฉู่หมิงชุ่ยอึ้งไปสักพัก น้ำตาคลอเบ้าอย่างอึ้งเล็กน้อย จ้องมองดูหยู่เหวินเห้าอย่างแน่นิ่ง

ภายในใจของนาง ปกคลุมไปด้วยความเจ็บปวดและโกรธเคือง

เขามา เป็นการสืบความ? หรือเป็นการมาเพื่อถามตามคำสั่งเพียงไม่กี่ประโยค?

หากเป็นอย่างหลัง ก็ไม่จำเป็นต้องถามอย่างละเอียดขนาดนี้