บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 171 อ๋องฉีถูกรอบทำร้าย

หยู่เหวินเห้าร้องฮัมเพลง กลับมายังตำหนักเซี่ยวเยว่

หยวนชิงหลิงนั่งอ่านหนังสืออยู่ภายใต้แสงไฟ เห็นเขาเดินยิ้มเข้ามาอย่างมีความสุข จึงเงยหน้าขึ้นมาถามว่า “น้องชายของเจ้าไปแล้วหรือ?”

“ไปแล้ว” หยู่เหวินเห้าเดินเข้ามามองดูหนังสือในมือของนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “จดหมายเหตุเจ็ดก๊ก? เจ้าดูพวกนี้ทำไม?”

หยวนชิงหลิงวางตำราไว้ด้านข้าง พร้อมพูดขึ้นว่า “อยากดูว่านอกจากเป่ยถังแล้ว ยังมีประเทศอะไรอีก”

นางลุกขึ้นมา ช่วยหยู่เหวินเห้าถอดเสื้อคลุมตัวนอนออก พร้อมถามว่า “น้องชายของเจ้า.....สบายดีไหม?”

“นั่นต้องดูว่า หากเป็นอาการบาดเจ็บ ก็ไม่หนักหนา แต่ด้านจิตใจ คาดว่าอาการหนักอยู่ไม่น้อย”หยู่เหวินเห้ายอมให้นางถอดเสื้อคลุมตัวนอกออก โยนไปด้านข้าง แล้วดึงนางลงมานั่ง

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “ข้ารั้งมือไว้ไม่ไหว เลยตีเขาไปหนึ่งยก”

“ตีได้ดี เขาควรที่จะถูกคนตีแรงๆสักครั้ง อย่าคิดมาก”หยู่เหวินเห้าพูดปลอบ

“ไม่ได้คิดมาก ข้าไม่เสียใจ เพียงแค่รู้สึกว่าเขาจะคิดยังไงกันแน่? เหมือนคนสมองพิการ พูดถึงขนาดนี้แล้วก็ยังไม่เข้าใจ”

หยวนชิงหลิงพูดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองดูเขา

หยู่เหวินเห้าถูกนางจ้องมองจนขนลุก จึงถามขึ้นว่า “ทำไมหรือ?”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “เกือบลืมไปแล้ว เดิมเจ้ากับอ๋องฉีไม่มีอะไรแตกต่างกันเลย”

หยู่เหวินเห้าพูดอธิบายว่า “ข้าไม่เหมือนกับเขา?”

“ไม่เหมือนกันยังไง?เจ้าก็เคยคลั่งไคล้นาง”หยวนชิงหลิงพูดออกมาอย่างเน้นย้ำ ในใจรู้สึกแปลก

หยู่เหวินเห้าจับใบหน้าของนางไว้ พร้อมพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า “พูดได้เพียงว่าข้าเคยถูกปิดหูปิดตาไว้ แต่เมื่อมองดูอย่างชัดเจนแล้ว ข้ายิ่งรู้แก่ใจดี ตอนเป็นวัยรุ่น ใครไม่เคยกระทำเรื่องโง่ๆบ้าง?”

“เจ้าเห็นชัดเจนตั้งแต่เมื่อไหร่?” หยวนชิงหลิงถามขึ้นอย่างแปลกใจว่า “ตอนที่ตกน้ำในจวนอ๋องหวยครั้งนั้นหรือ?”

“ถูกลอบทำร้าย?” หยู่เหวินเห้าเบิกตาโต พร้อมพูดขึ้นว่า “สถานการณ์เป็นยังไง?”

“อาการบาดเจ็บไม่ค่อยสาหัส ได้รีบส่งกลับไปยังจวนอ๋องฉีแล้ว”สวีอีพูดขึ้น

“คนร้ายจับตัวได้หรือยัง?” หยู่เหวินเห้าหยิบเสื้อคลุมขึ้นมาสวม พร้อมสั่งว่า “เตรียมม้า”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “ข้าไปกับเจ้า”

“ไม่ ดึกมากแล้ว เจ้าอย่าเหนื่อย สวีอีบอกว่าอาการไม่เป็นไรมาก ข้าไปดูเดี๋ยวก็กลับ”หยู่เหวินเห้าจูบบนหน้าผากของนาง แล้วก็รีบออกไป

อ๋องฉีเพิ่งออกไปจากจวนอ๋องไม่นานก็ถูกลอบทำร้ายแล้ว

คนร้ายมีเพียงคนเดียว ตอนนั้นอ๋องฉีมาพร้อมกับมหาดเล็กคนหนึ่งกับคนขับรถม้า ดีที่มหาดเล็กมีความสามารถในการต่อสู้ จนคนร้ายหลบหนีไป แต่อ๋องฉีได้รับบาดเจ็บ รถม้าก็เสียหาย

คนขับรถม้ากลับมายังจวนอ๋องฉู่เพื่อขอยืมรถม้า ทังหยางกับสวีอีค่อยรู้ว่าอ๋องฉีถูกลอบทำร้าย จึงรีบไปดูสถานการณ์ ทังหยางห้ามเลือดให้กับอ๋องฉีก่อน จากนั้นก็ส่งกลับจวนอ๋อง สวีอีกลับมารายงาน

หยู่เหวินเห้าควบม้าขี่ไปยังจวนอ๋องฉี

ได้รู้ว่าอาการบาดเจ็บของอ๋องฉี ไม่ได้เป็นอะไรมาก ในใจเขาก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่า คนร้ายเลือกลงมือใกล้ๆจวนอ๋องฉู่ แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าต้องการตั้งใจใส่ร้ายเขา

ภายในสามเดือน อ๋องสามคนพระชายาหนึ่งคนถูกลอบทำร้ายอย่างติดต่อกัน ตอนนั้นตอนที่เขาถูกลอบทำร้าย เสด็จพ่อเคยสงสัยว่าเขาทำร้ายตนเอง

ครั้งนี้......

หรือว่าอ๋องจี้? หยู่เหวินเห้ากลับรู้สึกว่าไม่เหมือน ตอนนี้อ๋องจี้ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องลงมือกับเจ้าเจ็ดเลย เขาไม่มีทางเป็นศัตรูกับตระกูลฉู่ที่เป็นเสาหลักของตนเร็วขนาดนี้แน่

งั้น จะเป็นใคร?

ควบขี่ม้ามาถึงจวนอ๋องฉี คนในจวนต่างมาต้อนรับ

ตอนที่ทังหยางส่งอ๋องฉีกลับมา ก็ได้หาหมอระหว่างทางพากลับมาด้วย