บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 172 เจ้าสิสมองพิการ

หยู่เหวินเห้าขมวดคิ้วพูดขึ้นว่า “เจ้าจะพูดกับข้าพวกนี้หรือ? ข้าคิดว่าไม่มีอะไรน่าพูด”

เวลานี้หยู่เหวินเห้ารู้สึกว่า แกล้งแสร้งบ้างก็ดี ไม่ต้องฉีกหน้าให้เสียหน้า ทุเรศ

“หยวนชิงหลิงดึงดูดใจเจ้ายังไงกันแน่? เจ้าไม่คิดว่านางเป็นคนที่ต่ำทรามคนหนึ่งหรือ?”ฉู่หมิงชุ่ยถามขึ้น และก็ไม่สนใจว่าด้านนอกมีคนหรือไม่ ไม่ว่ายังไงคนในจวนอ๋องก็อยู่ในภายใต้กำมือของนาง

ส่วนสวีอี เขาไม่กล้าที่จะพูดแพ่งพายออกไปแล้ว

ถอนหายใจพร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่เพียงต่ำทรามเท่านั้น? ยังป่าเถื่อนมาก โหดเหี้ยม ดื้อรั้น ชั่วร้าย

ข้อเสียของหยวนชิงหลิง เขาสามารถนับได้เป็นร้อยไม่ซ้ำกันภายในหนึ่งลมหายใจ

ฉู่หมิงชุ่ยยิ้มเศร้าๆ พร้อมพูดว่า “คนแบบนี้ เจ้ากลับยังชอบ?”

หยู่เหวินเห้าโบกมือ พูดขึ้นอย่างจนใจว่า “จะให้ทำอย่างไรล่ะ? ใครใช้ให้นางเป็นพระชายาของข้า? จนใจจริงๆ”

ฉู่หมิงชุ่ยจ้องมองดูเขา ภายในใจทั้งเจ็บปวดทั้งสับสน เขาพูดได้อย่างน่าสงสารขนาดนั้น? แต่ตาคิ้วของเขากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ฉู่หมิงชุ่ยสูดหายใจเข้าลึกๆ ปรับเปลี่ยนเป็นท่าทีดูเย็นชา พร้อมพูดขึ้นว่า “ครั้งนี้อ๋องฉีถูกลอบฆ่าด้านนอกจวนอ๋องฉู่ เจ้าคิดว่าใครน่าสงสัยที่สุด?”

หยู่เหวินเห้ามองดูนาง หัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าไง”

ฉู่หมิงชุ่ยอึ้ง สีหน้าเปลี่ยนไป พูดขึ้นด้วยเสียงแหลมว่า “เจ้าพูดว่าอะไร?”

หยู่เหวินเห้ายังคงมองดูนาง พูดพร้อมรอยยิ้มที่ลึกซึ้งว่า “ดูสิเจ้าจะตื่นเต้นขนาดนี้ทำไม? ข้าแค่ล้อเจ้าเล่น บรรยากาศเมื่อกี้ไม่ดีเลย ดูเหมือนเราจะไม่เคยคุยกันจนสถานการณ์ตึงเครียดขนาดนี้มาก่อน”

สีหน้าย่ำแย่ของฉู่หมิงชุ่ยไม่ทันได้ปกปิด พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ใช่ พวกเรามาถึงวันนี้กันได้อย่างไร? เจ้าคิดว่าเป็นความผิดของข้าหรือ?”

“ความผิดของหยวนชิงหลิง” หยู่เหวินเห้ามองดูนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่ไหม?”

ฉู่หมิงชุ่ยพูดขึ้นอย่างเยือกเย็นว่า “หรือเจ้าคิดว่าความผิดอยู่ที่ข้า?”

“ไม่ เจ้าไม่มีทางผิด” หยู่เหวินเห้ายิ้มพร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ว่าเจ้าจะทำเรื่องอะไร ล้วนมีเหตุผลและความจำเป็นของเจ้า อย่างเช่นเจ้าอยากที่จะอภิเษกกับเจ้าเจ็ด”

สายตาฉู่หมิงชุ่ยฉายแววโกรธเคือง พร้อมพูดขึ้นว่า “นี่เจ้าหมายความว่าอย่างไร เจ้าอภิเษกกับหยวนชิงหลิงแล้ว ยังจะให้ข้ารอเจ้าหรือ?”

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นว่า “ต่อให้ข้าไม่ได้อภิเษกกับหยวนชิงหลิง เจ้าก็จะอภิเษกกับเจ้าเจ็ด”

หยู่เหวินเห้ารู้สึกขึ้นมาในทันใดว่า ที่จริงต่อให้แตกหักกันก็ดี ลมพัดเปลือกไข่ ไร้สิ้นความรักคนก็จะมีความสงบสุข

ริมฝีปากฉู่หมิงชุ่ยสั่นเทา มองดูเขาอย่างไม่อยากเชื่อพร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้า....เจ้าคิดกับข้าเช่นนี้หรือ? ในใจของเจ้า เห็นข้าเป็นคนยังไงกันแน่?”

หยู่เหวินเห้าคิดว่าเรื่องนี้พูดถึงตรงนี้ก็ควรที่จะจบได้แล้ว เขาปรับเปลี่ยนท่าทีพร้อมพูดขึ้นอย่างเฉยเมยว่า “เจ้าตามข้ามาเพื่อพูดเรื่องอะไร”

ฉู่หมิงชุ่ยจ้องมองดูเขา น้ำตาไหลพรากลงมา พูดขึ้นอย่างสะอึกสะอื้นว่า “ไม่มีอะไรต้องพูดแล้ว เดิมเขาถูกลอบทำร้ายตรงหน้าประตูจวนเจ้า ข้าเป็นห่วงเจ้า กลัวว่าเจ้าจะเดือดร้อน กลับคิดไม่ถึงว่าเจ้าจะเห็นข้าเป็นแบบนี้ เจ้าทำให้ข้าต้องเสียใจมาก เจ้าไปเถอะ ไม่มีอะไรแล้ว ขอให้เจ้าที่ไม่ต้องมาจวนอ๋องฉีอีก”

หยู่เหวินเห้าลุกขึ้นยืน พร้อมพูดว่า “ไม่ จวนอ๋องฉีข้ายังต้องมา เจ้าเจ็ดอยู่ที่นี่”

พูดเสร็จ เขาเอามือไขว้หลังแล้วก็เดินออกไป ดูสบายอกสบายใจอย่างที่สุด

ฉู่หมิงชุ่ยโกรธจนสั่นไปทั้งตัว ยื่นมือเช็ดน้ำตา แต่น้ำตากลับยิ่งเช็ดก็ยิ่งเยอะ ยังไงก็ไม่ยอมหยุด ในใจเจ็บปวดเหมือนโดนเข็มแทงนางไม่เคยคิดไม่เคยฝัน ว่าเขาจะพูดแบบนี้กับนาง

นางคิดมาตลอดว่า ความรักครั้งนี้ เพียงพอที่จะทำให้เขาจดจำไปตลอดชีวิต มีงานอยู่ในใจของเขา ใครก็ไม่สามารถเดินเข้าไปแทนที่ได้

ทำไมถึงเป็นหยวนชิงหลิง? ทำไมถึงเป็นผู้หญิงโลภมากไม่รู้จักพอ น่าเกลียดน่าขยะแขยงคนนี้?