บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 176 เจ้าไม่กลัวโดนเอาคืนหรือ

แล้วถามขึ้นเพื่อหยั่งเชิง “ถ้าหากว่าอ๋องฉีสามารถครองตำแหน่งรัชทายาทไว้ก็คงดี แต่ถ้าหากว่าทำไม่ได้ คนที่ขึ้นมาครองตำแหน่งนี้ ไม่มีทางปล่อยเจ้ากับข้าอย่างแน่นอน ดังนั้น

หยวนชิงหลิงกลอกตาไปมา “ท่านคิดอย่างนั้นหรือ?”

หยู่เหวินเห้าส่ายหน้าช้าๆ “ก็ไม่ถึงขนาดนั้น เพียงแต่คิดเรื่องไม่ดีไว้ก่อน”

ถ้าหากว่าจะเป็นแบบนั้นจริง เขาก็ไม่มีทางเลี่ยง

หยวนชิงหลิงหยักไหล่ “ที่จริงตอนนี้ไม่จำเป็นต้องกังวล เสด็จพ่อยังหนุ่มอยู่ ตอนนี้คิดหาวิธีช่วยหยวนเจ๋ก่อน เรื่องนี้ถึงเป็นเรื่องเร่งด่วน”

หยู่เหวินเห้าหยุดคิด แล้วหันมามองนาง : “เจ้าพูดถูก ในเมื่อเจ้าเองก็เห็นด้วยกับแผนนี้ งั้นตอนนี้ไปเข้าเฝ้าเถอะ”

สายตาของเขามีท่าทีแปลกๆ “ในเวลานี้ เสด็จพ่อน่าจะหารือกับเหล่าขุนนางอยู่ที่ห้องทรงพระอักษร”

“ข้าไปเอง ท่านก็ทำเป็นว่าไม่รู้เรื่องอะไร” หยวนชิงหลิงพูด

“เข้าใจแล้ว!” ที่จริงเรื่องนี้เขาไม่ควรจะรับรู้ ไม่อย่างนั้น เสด็จพ่อจะยิ่งทรงกริ้ว

ฮ่องเต้หมิงหยวนกำลังปรึกษาหารือกับเหล่าขุนนางอยู่ พอหยวนชิงหลิงมาถึงด้านนอกห้องทรงพระอักษร ก็พลันคุกเข่าลงทันที จนทำให้มู่หรูกงกงใจหายใจคว่ำ

“โธ่ พระชายา ท่านทำอะไรของท่าน? รีบลุกขึ้นเถอะ!” มู่หรูกงกงเดินเข้ามาเพื่อพยุงนาง

หยวนชิงหลิงมีท่าทีทุกข์ใจอย่างมาก “ไม่ กงกง ท่านให้ข้าคุกเข่าเถอะ ข้ามีความผิดที่ไม่อาจจะให้อภัยได้ และมาเพื่อให้เสด็จพ่อลงโทษ”

มู่หรูกงกงไม่กล้าให้นางคุกเข่าตรงนี้ จึงรีบเข้าไปกราบทูลฮ่องเต้หมิงหยวน

พอฮ่องเต้หมิงหยวนได้ยินเรื่องนี้ ก็ขมวดคิ้วเข้าหากันทันที “ไล่นางกลับไปไม่เห็นหรือว่าข้ายุ่งอยู่?”

“ฝ่าบาท เกรงว่าจะไม่ง่ายนักพ่ะย่ะค่ะ!” มู่หรูกงกงพูดขึ้น

ฮ่องเต้หมิงหยวนรู้สึกฉุนเล็กน้อย พลางลุกขึ้น “ให้นางไปพบข้าที่ตำหนักข้าง”

เหล่าขุนนางต่างมองหน้ากัน พระชายาอ๋องฉู่คุกเข่าขอรับโทษหรือ?

ตำหนักข้างกับห้องทรงพระอักษรไม่ไกลกันมาก ฮ่องเต้หมิงหยวนพึ่งเดินเข้ามาถึง หยวนชิงหลิงก็ถูกนำตัวเข้ามาอีกประตูของตำหนักข้าง

หยวนชิงหลิงคุกเข่าลง ยังไม่ทันจะพูดอะไร ฮ่องเต้หมิงหยวนก็พูดขึ้นเสียงแข็ง: “ลุกขึ้น ข้ารู้ว่าเจ้ามาเพื่อจุดประสงค์อะไร รีบออกไปจากวังเดี๋ยวนี้”

หยวนชิงหลิงรู้อยู่แล้วว่าเขาจะรู้ทัน แต่ว่านางจำเป็นต้องเล่นต่อ นางจึงพูดขึ้นด้วยท่าทางเศร้าโศก : “เสด็จพ่อ เรื่องเฝ้าประตูเมือง ลูกขอรับผิดทุกอย่างเพคะ”

“มันเกี่ยวอะไรกับเจ้า? เจ้ากำลังจะเล่นตลกอะไร?” ฮ่องเต้หมิงหยวนรู้สึกทนไม่ไหวที่อ๋องฉู่กับชายากำเริบมากขึ้นทุกวัน

หยวนชิงหลิงจึงพูดขึ้นเสียงดังฉะฉาน: “เกี่ยวเพคะ ลูกเป็นถึงพระชายา ซึ่งได้รับพระกรุณาจากราชวงศ์ และได้รับการเลี้ยงดูจากประชาชน ตอนก่อนจะเกิดเรื่องนั้น แม้ว่าลูกจะไม่สามารถยับยั้งและรักษาได้ทันท่วงที จนทำให้มีผู้บาดเจ็บมากมาย ในสถานการณ์ตอนนั้นชุลมุนมาก เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นต้องโทษหม่อมฉัน ที่ไม่เข้าไปยับยั้งเหตุการณ์ตั้งแต่เนิ่นๆ ตอนนั้นหม่อมฉันก็อยู่ที่ประตูเมือง มองเห็นประชาชนต่อแถวกันอย่างไม่สงบ ก็รู้แล้วว่าต้องเกิดเรื่อง แต่กลับไม่ยอมตัดสินใจสั่งคนมารายงานที่เมืองจิงเป่ย ตอนนี้ประชาชนต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์ ว่าพระชายาอ๋องฉีนั้นจอมปลอม อยากได้ชื่อเสียงจากพวกเขา หม่อมฉันที่เป็นพระชายาเหมือนกันก็รู้สึกไม่สบายใจ ประชาชนต่อว่าพระชายาอ๋องฉี มีหรือจะไม่ต่อว่าหม่อมฉันด้วย? หม่อมฉันคิดแล้วคิดอีก ก็ยิ่งไม่สบายใจ จึงจำเป็นต้องเข้ามารับโทษกับเสด็จพ่อเพคะ โดยให้เสด็จพ่อลงโทษเพื่อความสบายใจของประชาชนเพคะ”