บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 185 ชายารองเสียชีวิตไปหนึ่งคน

“ชมจนดอกไม่ร่วงโรย” หยวนชิงหลิงมองเขา และในใจก็รู้สึกรำคาญ “อ๋องทุกคนต้องได้ชายารองใช่หรือไม่?”

“ไม่แน่นอน” หยู่เหวินเห้าหันไปจ้องท้องนาง “ถ้าหากว่าท้องเจ้าเริ่มออกแรง ข้าก็จะมีข้อแก้ตัวกับเสด็จพ่อได้”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสีย: “แบบไหนถึงเรียกออกแรง?”

“สักสินอัน สักแปดอันละกัน”

หยวนชิงหลิงหยุดโมโห “ข้าไม่ใช่แม่หมูตัวเอง”

ที่จริงในใจของหยู่เหวินเห้านั้นก็กระวนกระวายมาก

เขาไม่ได้ต้องการชายารอง ช่วงนี้เขาก็อยู่สุขสบาย ถ้าหากว่ามีพระชายารองกลับมาด้วย เจ้าหยวนคงจะทะเลาะกับเขาทุกวัน

พอนึกถึงวันพวกนั้น ก็แทบคลั่งเลย

แต่ว่า เรื่องแบบนี้ เขาเองก็ไม่สามารถตัดสินใจเองได้ ถึงเขาจะปฏิเสธกี่ครั้ง มีท่าทีคัดค้าน เสด็จพ่อรับพระราชทานให้หนึ่งคนก็ไม่มีทางเลือกอยู่ดี

ดังนั้นคืนนี้เขาถึงได้กำชับหยวนชิงหลิง ว่าต้องบอกว่าไม่ชอบใครทั้งนั้น และไม่ต้องสนใจว่านางจะถูกนินทาว่าเป็นคนขี้อิจฉาริษยาแล้วจะทำไม?ที่อิจฉาก็เพราะว่าเป็นห่วงเขา

หยวนชิงหลิงเห็นคิ้วเขาขมวดเข้าหากัน จึงพูดขึ้น: “ฮองเฮาถามข้า แต่ข้าบอกว่าไม่ชอบใครเลย แต่ว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งบอกอยากแต่งกับท่าน”

“ใคร?” หยู่เหวินเห้าตาตั้ง กำเริบนัก！

พรุ่งนี้ข้าจะฆ่านาง

“ชื่อหยวนหย่งอี้ เห็นบอกว่าเป็นหลานสาวแม่ทัพหยวน ข้าจำไม่ได้แล้ว เป็นเพื่อนสนิทของน้องสาวท่าน”

หยู่เหวินเห้าชะงักไป “ยัยอี้หรือ?นางอย่างแต่งกับข้าหรือ?เป็นไปไม่ได้”

“ทำไมถึงเป็นไปไม่ได้?” หยวนชิงหลิงจ้องเขา

หยู่เหวินเห้าหัวเราะ “ทุกครั้งที่ยัยอี้เห็นข้า นางก็จะตกใจจนถอยหนี นางกลัวข้าขนาดนั้น จะอยากแต่งงานมาเป็นพระชายารองขอข้าได้อย่างไร?”

“แต่ว่านางพูดแบบนี้ออกมา” หยวนชิงหลิงกล่าว

นางรู้สึกว่าที่ผู้หญิงหลบหน้าเขา ไม่ใช่เพราะกลัว อาจจะเป็นเพราะชอบ เขินอาย ไม่รู้ว่าจะเข้าไปตีสนิทยังไง

นางจึงพูดขึ้น: “หรือนางอาจจะอาย ก็เลยวิ่งหลบท่านหรือเปล่า?นางคงเขิน”

“เขินหรือ?” หยู่เหวินเห้าหัวเราะออกมา: “ถ้าบอกว่าเจ้าเขินข้าเชื่อ นางเขินข้าไม่มีทางเชื่อหรอก ผู้หญิงคนนี้ไม่กลัวฟ้ากลัวดิน ตระกูลก็มีเป็นเศรษฐี”

หยวนชิงหลิงมองเขา “ที่เราคุยกันไม่น่าจะใช่คนเดียวกัน คนที่ข้าเจอวันนี้ นางดูเป็นคนขี้อาย แม้ว่าจะพยายามมองยั่วข้า แต่ตอนที่ข้ามองนาง นางก็จะหลบสายตาทันที”

หยู่เหวินเห้าเองก็แปลกใจ จึงพูดขึ้น: “งั้นก็คงไม่ใช่คนเดียวกัน ยัยอี้ไม่มีทางเขินอายแน่นอน นางใจกล้ามากกว่าผู้ชายอีก”

“แล้วทำไมท่านถึงบอกว่านางกลัวท่าน?”

หยู่เหวินเห้าจึงเล่าเรื่องราวเมื่อก่อน “ตอนนั้นเป็นครั้งแรกที่นางเข้ามาในวัง นางน่าจะอายุห้าขวบได้ เป็นคนของฮูหยินหยวนพานางเข้ามา เพื่อคารวะเสด็จย่า ตอนนั้นข้าเองก็ยี่สิบสองปี ชอบเที่ยว ในอุทยานอวี้ฮวามีงูน้อยตัวหนึ่ง ข้าจับมันได้ จึงรู้สึกสนุก เลยส่งไปให้เสด็จย่า จากนั้นไม่รู้จึงหลุดมือ งูตัวนั้นดันเลื้อยไปหายัยอี้ จนนางตกใจร้องไห้เสียงดัง และหลังจากนั้น สิ่งที่นางกลัวที่สุดในชีวิต ก็น่าจะเป็นข้ากับงู”

เล่าถึงเรื่องวีรกรรม เขาก็มีท่าทีโอ้อวด