บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 186 พยายามสุดความสามารถ

อ๋องจี้มีหน้าตาเศร้าใจ และก็ดูรำคาญ “บางทีข้าอาจจะพูดเกินไป ถึงได้ทำให้นางคิดสั้น”

“ท่านพี่คิดว่านางคิดสั้นหรือ?” หยู่เหวินเห้าถามขึ้น

อ๋องจี้มองหน้าเขา “ถ้าไม่คิดสั้น หรือนางถูกคนวางแผนฆ่างั้นหรือ?”

หยู่เหวินเห้าจึงพูดขึ้น: “กำลังสอบสวนอยู่”

อ๋องจี้ยกมือขึ้นมา “ลองตรวจดู”

“นอกจากเรื่องนี้ ไม่รู้ว่าพระชายารองยังมีเรื่องอื่นที่ทำให้ไม่สบายใจหรือไม่?” หยู่เหวินเห้าถาม

อ๋องจี้ยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น “เรื่องที่ไม่สบายใจหรือ?จะมีเรื่องอะไรได้อีก?นางตั้งท้องลูกข้า ถ้าหากว่านางคลอดออกมาเป็นลูกชาย นางก็จะได้ตำแหน่งสูงขึ้น นางยังจะมีเรื่องอะไรที่ไม่มีความสุขอีก?”

“ใช่ นางตั้งครรภ์อยู่ ดูแล้วน่าจะสามารถได้ตำแหน่ง แต่ทำไมต้องคิดสั้น?” หยู่เหวินเห้าถามกลับ

อ๋องจี้จ้องมองเขา “หรือข้ารู้ว่านางตั้งครรภ์ ดังนั้นจึงฆ่านาง?อ๋องฉี เจ้าคิดแบบนี้ใช่หรือไม่?”

“ท่านพี่ไม่มีทางทำแบบนั้น” หยู่เหวินเห้าพูดเสียงเบา “ท่านพี่มีเหลือเพียงลูกสาวสองคน รอคอยลูกชายมานาน ถ้าพระชายาตั้งครรภ์ คนที่ดีใจที่สุดก็ต้องเป็นท่าน”

อ๋องจี้พูดเสียงโมโหเล็กน้อย: “ในเมื่อเจ้ารู้ จะถามมากความไปเพื่ออะไร?”

“ท่านพี่ไม่ทำ แต่คนอื่นก็ยากที่จะบอกว่าไม่ทำ” หยู่เหวินเห้าพูดออกมาตรงๆ

“งั้นเจ้าก็ไปตรวจสอบดู ตรวจสอบจนกว่าจะรู้ว่าใครเป็นคนทำ รีบไปตอนนี้!” อ๋องจี้เอามือทุบโต๊ะอย่างแรง พร้อมกับสะบัดแขนเสื้อเดินออกไปทันที

หยู่เหวินเห้ามองตามหลังเขา เขาโมโหจริงๆ ดูโกรธมาก ความโกรธนี้ไม่มีทางเป็นเพราะว่าเขาถามมากความ

เขาโกรธเรื่องทั้งหมด

เขาโกรธที่เขาสูญเสียลูกไปหนึ่งคน และอาจจะเป็นลูกชายด้วย

พอถามอ๋องจี้เสร็จ หยู่เหวินเห้าก็ไปถามพระชายาจี้

เขารู้ว่าพระชายานั้นป่วยเป็นวัณโรค ดังนั้นก่อนที่หยู่เหวินเห้าจะมาจึงได้ขอผ้าปิดปากจากหยวนชิงหลิงสองสามอัน แล้วจึงเข้าไปถามพร้อมกันกับคนในกรมพระนคร

พระชายาจี้ไม่ได้ป่วยหนักมา เพียงแต่ไอแรงมาก

จนตัวเหลืองทั้งตัว บางทีอาจจะเป็นเพราะกินยาที่ไม่ดีต่อกระเพาะ นางจึงผอมมาก

นางร้องไห้ เพราะมีรอยบวมแดงที่ตา

นางไม่รอให้หยู่เหวินเห้าถาม ก็พลันพูดออกมา: “ตกลงว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้?นางถูกคนทำร้ายหรือนางปลิดชีวิตตัวเอง?นางไม่มีเหตุผลที่ต้องทำแบบนี้ นางตั้งครรภ์อยู่ด้วย นางแทบจะมองข้าไม่ได้แล้ว คงอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว นางไม่มีทางปลิดชีวิตตัวเอง ตกลงว่าใครเป็นคนทำร้ายนาง?”

หยู่เหวินเห้ามองดูน้ำตานางไหลออกมา ดูโศกเศร้ามาก และไม่ได้ใช้อารมณ์ เพียงแค่ถามเพื่อจะให้ความยุติธรรม: “พี่สะใภ้เห็นพระชายารองครั้งสุดท้ายตอนไหน?”

พระชายาจี้ยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตา “หลายวันก่อน นางเอาซุปมาให้ ตอนนั้นข้ายังไม่รู้ว่านางตั้งครรภ์ ดังนั้นคงไม่มีทางปล่อยให้นางเข้ามา นางเองก็เป็นคนซุ่มซ่ามมาก การตั้งครรภ์นั้นเป็นเรื่องใหญ่มาก นางกลับไม่รู้จักสำรวจ”