บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 187 ช่วยนางอธิบายหน่อย

หลังจากที่หยู่เหวินเห้ากลับมาก็เล่าให้หยวนชิงหลิงฟัง

หยวนชิงหลิงฟังจบก็พูดขึ้น: “พระชายารองหลิวข้าไม่เคยเห็น ไม่รู้ว่าเป็นคนแบบไหน แต่ว่าหญิงสาวที่กำลังท้องอยู่ตัดสินใจจบชีวิตลงนั้น ก็แสดงให้เห็นว่า ช่วงเวลาที่นางอยู่กับพระชายาอ๋องจี้นั้นให้นางตายดีกว่า”

“ตอนที่อยู่ในกรมพระนครข้าไม่ได้พูดละเอียด ที่จริงน่าจะเป็นเพราะพระชายาจี้ข่มขู่นาง โดยใช้ชีวิตพ่อนางและคนในตระกูลนางมาข่มขู่” หยู่เหวินเห้าพูด

หยวนชิงหลิงหันไปมองเขา “งั้นคดีก็สรุปแบบนี้หรือ?”

หยู่เหวินเห้าจึงพูดขึ้นอย่างทนไม่ได้: “แล้วจะทำอย่างไรได้? พอเกิดเรื่องขึ้นในจวน และยังเป็นการปลิดชีวิตตัวเอง พระชายาจี้นั้นทำอะไรนิ่งมาก ต้องมีแผนการที่สามารถหาข้ออ้างไปที่นั่น พรุ่งนี้กรมพระนครต้องไปที่นั่นอีกครั้ง พอถึงตอนนั้น ต้องมีอะไรบางอย่างเล็ดลอดออกมา เพียงแต่ช่วยไว้ไม่ทัน เรื่องนี้แม้ว่าจะผ่านไปแล้ว นอกเสียจากว่าอ๋องจี้จะออกหน้าให้นาง ไม่อย่างนั้นก็คงไม่สามารถทำอะไรได้เหมือนก้อนหินที่จมลงในน้ำ”

หยวนชิงหลิงเองก็คิดอย่างนั้น

เพียงแค่พระชายารองหลิวคิดฆ่าตัวเองจริง แบบนั้นก็คงไม่สามารถตามอะไรได้

นางอดที่จะรู้สึกทรมานใจกับหญิงสาวผู้นี้ไม่ไหว

ชีวิตนั้นทุกคนต่างก็มีแค่ชีวิตเดียว ถ้าหากว่ามีเรื่องความรักเข้ามาเกี่ยว ใครจะยอมละทิ้งชีวิตตัวเอง?

“จริงสิ” หยู่เหวินเห้าอยู่ดีๆ ก็คิดถึงการป่วยของพระชายาจี้ “วันนี้ข้าเห็นหน้าของพระชายาจี้เหลืองมาก และก็ไอไม่หยุด โรคของนางคงเหลือเวลาไม่มากแล้ว ทำไมถึงได้อาการหนักขนาดนั้น?ก่อนหน้านี้อาการของน้องหกก็ไม่ได้ร้ายแรงขนาดนี้”

“เรื่องนี้พูดยาก การต่อต้านของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ขึ้นกับหลายปัจจัย” หยวนชิงหลิงกล่าว

พระชายาของอ๋องเว่ยปีก่อนก็ตั้งครรภ์แล้ว แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พอท้องโตได้หกเดือน ครรภ์เกิดเป็นพิษ จนเกือบเอาชีวิตไม่รอด

ยากมากกว่าพระชายารองหลิวจะมีข่าวดี แต่กลับมาปลิดชีวิตตัวเอง ไทเฮาโมโหจนนอนไม่หลับ วันนี้ก็กินอะไรไม่ลง

ตอนที่หยู่เหวินเห้ามา ไทเฮาก็ยังโมโหอยู่ ทุบถ้วยชาม และยังไล่คนออกไป

พอแม่นมที่อยู่ในตำหนักเห็นหยู่เหวินเห้ามาแล้วก็โล่งอกขึ้นมา “ท่านอ๋องท่านรีบเข้าไปพูดหน่อยเพคะ ไทเฮาไม่กินอะไรมาสองมื้อแล้ว เมื่อคืนก็นอนไม่หลับ เพราะเอาแต่เศร้าโศกเสียใจ”

หยู่เหวินเห้าจึงพูดขึ้น: “ได้ มามาไปเตรียมโจ๊กมา ข้าจะดูแลเอง”

“เพคะ!” มามารีบไปสั่งคนออกไปทันที

พอไทเฮาเห็นหลานรักตัวเองมาแล้ว แล้วก็นึกถึงภาพที่ตัวเองอยากอุ้มหลานชาย ก็อดที่จะถามขึ้นอย่างปวดใจไม่ได้: “เรื่องพระชายารองหลิว ตรวจสอบละเอียดแล้วหรือยัง? ใครเป็นคนทำร้ายนาง?”

หยู่เหวินเห้ามองดูร่องรอยของความโมโห เสด็จย่าโมโหก็เอาเรื่องเหมือนกัน

“มามาบอกว่าท่านยังไม่กินอะไรมาสองมื้อแล้ว ท่านกินข้าวก่อน แล้วหม่อมฉันจะเล่าให้ฟัง” หยู่เหวินเห้านั่งลงข้างๆ นาง พร้อมกับพูดปลอบ

“กินไม่ลง เจ้ารีบบอกมา อย่าทำให้ข้ากังวลใจ” ไทเฮาเห็นเขา ความโมโหก้เบาลงแล้ว ที่เหลือนั้นก็แค่ความเสียใจ