บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 188 ประจำเดือนไม่มา

ไม่เชื่อ?ถ้าหากว่าคลอดเป็นเด็กชาย แล้วตายเร็ว แบบนั้นถึงเป็นการทำร้ายจิตใจ และยังส่งผลต่อราชวงศ์ด้วย คนด้านนอกคงมีจำนวนไม่น้อยที่ซุบซิบกันว่าราชวงศ์ไม่มีใครคลอดลูกชาย แต่พอคลอดออกมากลับถูกฟ้าเอาคืน แบบนี้เรียกว่าสวรรค์ลงโทษตระกูลหยู่เหวิน

พระชายาจี้ป่วยเป็นวัณโรค ก็เพราะไปดูแลอ๋องหวย

พระชายารองป่วยเป็นโรคติดต่อ กลับต้องมาดูแลพระชายาจี้ นี่ก็ถือว่านางเป็นผู้มีจิตใจเมตตาแล้ว ยังเกินครึ่งของความผิดนาง ควรจะมอบรางวัลให้

นางจะโทษใครได้?

ไทเฮาพูดขึ้นด้วยเสียงเจ็บปวด: “สวรรค์ไม่สงสารตระกูลหยู่เหวินเรา!”

หยู่เหวินเห้ารู้ดีว่าแค่เวลาอันน้อยนิดไม่สามารถทำให้นางหายโกรธได้ แต่ว่าแต่ละวันทำความดี ผ่านไปสักพัก เรื่องนี้ก็คงเงียบหายไปเอง

เขาพยายามพูดให้นางสบายใจ และให้นางกินโจ๊กให้เยอะๆ

ใครจะรู้ พอหลังจากเฮาดื่มโจ๊กหมดแล้ว กลับหันไปพูดว่า: “เจ้ากับชายาเจ้าอยู่ด้วยกันนานเท่าไหร่แล้ว ทำไมยังไม่มีข่าวดีเลย?ถ้าหากว่าท้องนางไม่ได้เรื่อง เจ้าก็ควรจะแต่งชายารองมาอีกคน ตอนนี้ชายารองของอ๋องฉีเองก็ได้เลือกเรียบร้อยแล้ว เจ้าเองก็ควรจะรีบหน่อย”

ดูแล้วไม่ว่าตอนไหนนางก็ยังคงรักหยู่เหวินเห้า ในใจของนางนั้นก็เอาแต่คิด ในบรรดาอ๋องทั้งหลาย คนที่นางโปรดมากที่สุดก็คืออ๋องฉู่

และแน่นอนว่าเพราะเสียนเฟยเป็นหลานสาวนาง ช่วงไม่กี่ปีนี้ตระกูลนางก็ไม่ได้เรื่องเลย และได้แต่เฝ้ารอคอยอ๋องฉู่ผู้เดียวที่จะพอช่วยดึงนางขึ้นได้

เพียงแต่ว่า หลานก็เป็นหลานแท้ๆ แม้จะไม่สามารถมองเหมือนกัน แต่ก็ยังหวังดี ดังนั้นเรื่องพระชายารองนางถึงได้ใส่ใจขนาดนี้

เขากำลังจะขอทูลลา นางก็พูดขึ้น: “เออใช่ ชายาเจ้ารักษาหลานหกให้หาย เจ้าก็ช่วยบอกนางไปดูอาการให้พระชายาจี้ด้วย ถ้าหากนางรักษาหาย

หยู่เหวินเห้ากลัวว่านางจะพูดเรื่องนี้

“ทำไม? ไม่เห็นด้วย?” ไทเฮาพูดเสียงแข็ง

“จะไม่เห็นด้วยได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ? แต่พี่สะใภ้เองก็ไม่ได้เรียกไปพบ จะให้นางวิ่งไปหาเองอย่างนั้นหรือ?อีกอย่าง เดือนนี้รอบเดือนของนางก็ยังไม่มา แม้ว่าจะไม่รู้ว่าตั้งครรภ์หรือไม่ แต่ก็อาจจะมีความเป็นไปได้อยู่ ถ้าหากว่าเกิดเรื่องขึ้นเหมือนพระชายารองหลิวอีก

“จริงหรือ?” ไทเฮาได้ยินว่ารอบเดือนหยวนชิงหลิงยังไม่มา ก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา “อย่างนั้นเจ้าต้องดูแลนางดีๆ ต้องเรียกหมอหลวงไปตรวจชีพจรทุกวัน อย่างได้ละเลยเป็นอันขาด”

“พะย่ะค่ะ!” หยู่เหวินเห้าพูดเสียงแข็ง

ไทเฮาดีใจมาก แล้วพูดกับเขาสองสามความ พลันไล่เขากลับทันที

ตอนเย็น หยู่เหวินเห้ากลับมาถึงจวน ก็พูดขึ้นแบบไม่ตั้งใจ: “เออจริงสิ วันนี้ข้าพลั้งปากพูดเรื่องตั้งครรภ์ออกไปแล้ว”

หยวนชิงหลิงที่นั่งซดซุปอยู่ ได้ยินประโยคนี้ ก็แทบจะพ่นซุปออกมา พลันรีบลูบคอตัวเองลง พร้อมกับจ้องไปที่เขา: “ท่านพูดอะไรออกไป?ข้าจะตั้งครรภ์ได้อย่างไร?”

“เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องขอกันไม่ได้ไม่ใช่หรือ?ก็เสด็จย่าเอาแต่ถามเรื่องของพระชายาจี้ และยังจะให้เจ้าไปช่วยรักษานางด้วย” หยู่เหวินเห้าดื่มน้ำลงไป วันนี้ช่างเป็นวันที่เร่งรีบจริงๆ

หยวนชิงหลิงขมวดคิ้วแน่น “รักษาโรคให้พระชายาจี้หรือ?รักษายังไง?มียาหรือไม่?”