บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 189 กลับบ้านอีกครั้ง

หยู่เหวินเห้าไม่เข้าใจ กล่าวอย่างอารมณ์เสีย:”ไม่เคยมาเลยงั้นหรือ งั้นข้าจะบอกกับเสด็จย่าว่าเจ้าน่าจะท้องแล้ว เรื่องนี้ไม่มีทางเผยออกมาได้”

ลู่หยาแทรกขึ้น:”ไม่ใช่นะเพคะ ทำไมจะไม่เคยมาล่ะเพคะพระชายา? เคยมา แต่ประจำเดือนของท่านผิดปกติ มีบางครั้งสองสามเดือนจึงจะมาทีหนึ่ง”

“เคยหรือ?” หยวนชิงหลิงผงะ

หยู่เหวินเห้ามองนางถามอย่างประหลาดใจ:”เคยหรือไม่เคย ตัวเจ้าเองก็ไม่รู้หรือ?”

หยวนชิงหลิงเงียบไปครู่หนึ่ง “มาน้อย ใครจะไปรู้ว่าใช่หรือไม่ใช่?”

“ยังจะพูดเช่นนี้อีก?” หยู่เหวินเห้ามองนาง “เจ้าหยวน เจ้ามีเรื่องปิดบังข้าใช่หรือไม่?”

“มีอะไรน่าปิดหรือ?” หยวนชิงหลิงเปลี่ยนเรื่อง “แล้วเรื่องชายารองก็เป็นไปตามนี้หรือ? เสด็จพ่อไม่พูดอะไรเลยหรือ?”

“เสด็จพ่อรู้อยู่แก่ใจแล้ว ไม่ได้พูดอะไร” หยู่เหวินเห้าตอบ

หยวนชิงหลิงยืดตัวขึ้น “ถ้าเสด็จพ่อไม่พูดอะไร พวกเราก็ไม่ต้องสนใจแล้ว”

นางตะโกนขึ้น:”ตอเป่า เราไปกันเถอะ”

ตอเป่าวิ่งออกมา หยวนชิงหลิงสั่งลู่หยา “เจ้าไปกับข้า”

ลู่หยาตอบรับแล้วออกไปพร้อมกับหยวนชิงหลิง

เมื่อเห็นว่าหยู่เหวินเห้าไม่ได้ตามมา หยวนชิงหลิงถามเสียงเบา:”จริงสิลู่หยา ประจำเดือนข้า......สองสามเดือนจะมาหนหนึ่งใช่ไหม?”

“พระชายา ท่านไม่รู้ตัวเองหรือ?” ลู่หยาถามอย่างประหลาดใจ

นางยังคงกลับไปขณะที่เจ้าพระยาจิ้งไม่อยู่เช่นเคย แต่กลับไปคราวนี้นางหลวนและฮูหยินรองไม่ได้พูดหยามหรือปฏิบัติต่อนางอย่างเย็นชา อีกทั้งยังเรียกคนมาจัดหาอาหารกลางวันให้

อาการของฮูหยินใหญ่ยังคงอยู่ตัว หยวนชิงหลิงรู้ว่าเป็นเพราะนางไม่ให้ความสำคัญกับร่างกายตนเอง กินยาก็ไม่ใส่ใจแน่นอน

เมื่อถามซุนมามาแล้ว ซุนมามาบอกว่านางหลวนไม่ได้มาถามเรื่องยาอีกต่อไปแล้ว แต่หยวนชิงหลิงก็พบว่ายาที่นางให้มายังเหลืออีกเยอะ เห็นได้ว่าเสด็จย่าทานไปไม่เท่าไหร่

“ท่านย่า ควรบอกท่านอย่างไรดี? ร่างกายนี้เป็นของท่าน ท่านไม่ดูแลใครจะช่วยท่านได้?” หยวนชิงหลิงกล่าวแผ่วเบา

ฮูหยินใหญ่ตอบเรียบๆ :”จะเกิดหรือตายเมื่อข้าต้องไป กินยาไปก็ไม่มีประโยชน์ ข้าต้องการมีชีวิตอยู่จริงๆ ไม่ใช่เพราะยาจึงจะมีชีวิตอยู่ได้”

“นี่คือตรรกะอะไรหรือ?” หยวนชิงหลิงขมวดคิ้ว เสด็จย่าผู้นี้ดื้อดึงนัก

“ไม่ต้องพูดเรื่องข้าหรอก พูดเรื่องเจ้าดีกว่า ภายนอกท้องฟ้าเป็นอย่างไรข้าก็รู้ เจ้ากับท่านอ๋องเป็นอย่างไรบ้าง” เสด็จย่าถาม

“ภายนอกอะไรท้องฟ้าอะไรเล่า? มันเกี่ยวกับเรื่องข้ากับท่านอ๋องอย่างไร?” หยวนชิงหลิงสับสนมึนงง

ซุนมามาหัวเราะก่อนกล่าว:”ฮูหยินใหญ่หมายถึงคนภายนอกมาส่งข่าวอยู่เรื่อยๆ ฝ่าบาทประสงค์จะแต่งตั้งบุตรชายที่ได้กำเนิดเป็นคนแรกขึ้นเป็นรัชทายาท จึงต้องการถามท่านกับท่านอ๋องเมื่อใดจะมีสักคนเพคะ

หยวนชิงหลิงลมแทบจับ

ทำไมตอนนี้ไปที่ใดก็มีแต่เรื่องนี้เล่า?

นางถอนหายใจยาว “ขึ้นกับโชคชะตากำหนดไม่ได้เพคะ ท่านย่าไม่ต้องพูดเรื่องนี้แล้ว ช่วงนี้หลานได้ยินจนหูจะเป็นรังไหมแล้ว”

“ข้าไม่ถาม พ่อเจ้าก็ถามอยู่ดี ช่วงนี้เขายิ่งมีความคิดจะไปหาเจ้าที่จวนอ๋องอยู่” ฮูหยินใหญ่กล่าวเรียบๆ

หยวนชิงหลิงตกใจพรวดพราดขึ้น “ข้าต้องไปแล้วจะให้เขาจับข้าไม่ได้”