บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 18 เผชิญหน้า

ยาชามีปริมาณไม่มากนัก หยู่เหวินเห้านอนแกร่วอยู่ที่ห้องโถงตำหนักข้างเพียงไม่นาน ประสาทสัมผัสก็ฟื้นกลับมาเหมือนเดิมแล้ว

หยวนชิงหลิงนั่งอยู่ข้างๆเขา คนรับใช้ที่เดิมทีต้องอยู่คอยปรนนิบัติรับใช้ภายในตำหนัก ต่างก็ถูกหยวนชิงหลิงสั่งให้ออกไปจนหมด ในห้องโถงตอนนี้จึงเงียบเหงาอย่างยิ่ง

นิ้วมือที่แข็งดั่งคีมเหล็ก บีบเข้าที่คอของนางจนแน่น บีบจนนางแทบจะหายใจไม่ออก หยู่เหวินเห้าดูเหมือนสัตว์ป่าที่กำลังโกรธเกรี้ยวตัวหนึ่ง โทสะนั้นพวยพุ่งออกมาจากดวงตาของเขา เค้นเสียงเหี้ยมๆแล้วเอ่ยลอดไรฟันออกมาว่า “นี่เจ้าถึงขั้นบังอาจวางยาพิษเสด็จปู่เลยอย่างนั้นหรือ?”

หัวของหยวนชิงหลิงถูกบังคับให้เงยขึ้น ใบหน้าของนางแดงก่ำ เส้นเลือดฝอยในดวงตาแตกจนแดงเถือก นางฝืนพูดด้วยความยากลำบากว่า "ท่านอ๋อง จะไม่ลองก้มหน้าดูหน่อยหรอกหรือ?"

เข็มเล่มหนึ่งแทงทะลุเนื้อต้นขาของเขาเข้าไปแล้ว เข็มนั้นมีลักษณะที่พิเศษมาก มันมีท่อเล็ก ๆ ซึ่งมีของเหลวบรรจุอยู่ข้างใน

“ เจ้าจะบีบคอข้าให้ตายก็ได้ แต่ก่อนที่ข้าจะตาย เจ้าเองก็ต้องเหลือแค่หนทางตายด้วยเช่นกัน เพราะฉะนั้น ทำไมไม่ลองฟังสิ่งที่ข้าจะพูดดูสักหน่อยล่ะ?” หยวนชิงหลิงพูดอย่างยากลำบาก แววตาแข็งกร้าวไม่ยอมแพ้

มือของเขาค่อยๆคลายออกช้าๆ แต่ทว่า ความโกรธในดวงตาของเขา กลับทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น ใบหน้าที่หล่อเหลาบิดเบี้ยวไปเพราะความโกรธ เขาฝืนพยายามอย่างเต็มที่ ที่จะระงับความโกรธของตัวเองให้ได้

ตบเข้าที่ใบหน้าเขาฉาดใหญ่ๆไปฉาดหนึ่ง กัดฟันกรอดพลางพูดเหมือนที่เขาทำเมื่อครู่นี้ว่า "ข้าก็เกิดมาเป็นมนุษย์คนหนึ่ง! เดิมทีมันก็ควรจะต้องเป็นเจ้าให้เกียรติข้าหนึ่งคืบ ข้าก็จะให้เกียรติเจ้าหนึ่งศอก แต่นี่เจ้ากลับเอาแต่ทำให้ข้าต้องอับอายขายหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า ทุบตีทำร้ายข้าไม่มีลดราวาศอก นี่มันเกินขีดความอดทนขั้นต่ำสุดของข้าไปแล้วนะ ข้าเคารพที่เจ้าเป็นพวกคนในรั้วในวังคนหนึ่ง แต่ไม่ได้หมายความว่า ข้าจะปล่อยให้เจ้ามาทำร้ายรังแกข้าอย่างไรก็ได้นะ ถ้าเจ้ามีปัญญาก็ไปทูลขอฝ่าบาทนู้นสิ ไปขออนุญาตให้เจ้ากับข้าหย่าขาดกันไปเลย แทนที่จะมาทำอะไรเฮงซวยที่มันทำลายถึงชื่อเสียงของตัวเอง อย่างการทำตัวหน้าตัวเมีย รังแกผู้หญิงอยู่อย่างนี้

ดวงตาเริ่มหม่นแสงแต่ยังคงจ้องมองนางเขม็งไม่ลดละ คล้ายอยากฉีกเนื้อนางแล้วกลืนเข้าไปทั้งเป็นอย่างไรอย่างนั้น แต่ทว่า สายตาที่แสดงเจตนาร้ายนี้ก็อยู่ได้ไม่นานนัก

ยังไม่สามารถวางยาเขาให้สลบไปได้อย่างสมบูรณ์แบบ พอมาครั้งนี้

สูดลมหายใจเข้าออกหนักๆ น้ำตาเริ่มเอ่อท้นออกมาอีกครั้ง นางรีบเงยหน้าขึ้น

ตอนนี้ ยังไม่ใช่เวลาที่จะมาร้องไห้ นางยังหาหนทางรอดให้ตัวเองไม่ได้เลย

กล่องยาใบนี้หลังจากที่มันลงสู่พื้นแล้ว มันจะเปลี่ยนขนาดตัวเองให้ใหญ่ขึ้นโดยอัตโนมัติ และจะหดเล็กลงจนมีขนาดเท่ากับกล่องไม้ขีดไฟเมื่อมันอยู่เหนือพื้น