บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 191 มองผู้คนที่โต๊ะพนัน

หยวนชิงหลิงรอจนค่ำมืดดึกดื่นก็ยังไม่เห็นหยู่เหวินเห้ากลับมา

นางนอนรออยู่บนเตียงนานโข พลิกไปพลิกมาก็ยังนอนไม่หลับ เรียกให้ลู่หยาออกไปดูสองหนแล้วก็ยังไม่เห็นคนมา

หรือว่าเกิดคดีใหญ่แล้วหรือ?

ปกติมีเพียงเกิดคดีใหญ่เท่านั้นถึงจะทำงานล่วงเวลาจนถึงดึกดื่นขนาดนี้ เมื่อก่อนก็ให้สวีอีมารายงานตลอด แต่เหตุใดวันนี้จึงไม่มี?

ทันใดด้านนอกก็มีเสียงฝีเท้าวิ่งอย่างเร่งรีบดัง “ตึก ตึก ตึก” หัวใจของหยวนชิงหลิงพลันเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ

นางรีบลุกขึ้นจากเตียงทันที เกิดเรื่องแล้ว ต้องเกิดเรื่องแล้วแน่ ๆ

ลู่หยารีบเข้ามากล่าวอย่างตื่นตระหนก “พระชายา สวีอีมารายงานแล้วเพคะ”

หยวนชิงหลิงมองสวีอีที่รีบรุดเข้ามา ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด นางรู้สึกหน้ามืดเกือบจะเป็นลม

ลู่หยารีบพยุงนางไว้พลางถาม “พระชายา เป็นอย่างไรบ้างเพคะ?”

“ท่านอ๋องล่ะ?” หยวนชิงหลิงตั้งสติถามออกไปอย่างยากลำบาก

สวีอีปาดเหงื่อบนใบหน้ารีบตอบ “เกิดเรื่องแล้ว เกิดเรื่องใหญ่แล้วพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องเสียเงินเป็นจำนวนมาก บันดาลโทสะทะเลาะกับผู้อื่น ภายหลังกู้ซือมาถึง ไม่รู้อย่างไรกู้ซือก็มาต่อสู้กับท่านอ๋องอีก ตอนนี้ทั้งสองคนกำลังต่อสู้กันที่ร้านจู้เสียน กระหม่อมไม่สามารถเกลี้ยกล่อมพวกเขาได้ ทำได้เพียงกลับมาหาพระชายา ถ้าหากเรื่องนี้ถึงหูฝ่าบาท ฝ่าบาทจะต้องพิโรธเป็นแน่พ่ะย่ะค่ะ”

“เตรียมรถม้า!” หยวนชิงหลิงเมื่อได้ยินว่าไม่ได้ถูกลอบสังหารก็คลายความกังวลใจ แต่เมื่อได้ยินว่าเขาเล่นพนันและต่อสู้ ความโกรธก็เริ่มปะทุขึ้นอีกครั้ง คราวที่แล้วเขาก็ต่อสู้กับกู้ซือ ทั้งสองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ยามดีก็ดี ยามร้ายก็จะตีกันให้ตายไปข้าง

“แล้วเลือดบนตัวเจ้าหมายความว่าอย่างไร?” หยวนชิงหลิงถามสวีอี เมื่อเห็นว่าเขามีกำลังปกติดีไม่เหมือนได้รับบาดเจ็บ

จดบันทึกไว้ พรุ่งนี้ให้พวกเขาไปรับเงินที่ตำหนัก ที่จวนท่านอ๋องของพวกเราบัดนี้ขาดแคลนเงินตรา

“เข้าตำหนักเพื่อหารือ?" ทุกคนมองหน้ากัน

“ใช่ อย่าลืมเสียล่ะ พรุ่งนี้เช้าต้องไปนะ” หยวนชิงหลิงกล่าว

หนึ่งในชายแต่งตัวดีพูดขึ้น: “พระชายา นี่ท่านต้องการหนีหนี้หรือ”

“หนีหนี้? นี่ไม่ถือว่าหนีหนี้หรอก แต่ถ้าหากท่านรู้สึกว่าวิธีการชำระนี้มีปัญหา งั้นก็เปลี่ยนเป็นวิธีอื่น สวีอี ไปที่ทำการกรมการพระนครเรียกคนมา พาทุกคนที่ร่วมเล่นการพนันทั้งหมดไปสอบสวนโดยละเอียด

สวีอีตอบรับ: “พ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อสวีอีหันกลับมา คนเหล่านั้นก็คอตกเดินออกไป

หยู่เหวินเห้าโมโหมาก “ดูเจ้าพวกคนขี้ขลาดพวกนี้? เป็นเช่นนี้ยังคิดจะขอน้องสะใภ้ข้าแต่งงาน?

หยวนชิงหลิงได้ยินคำนี้ก็กัดฟันโกรธจนฟันแทบแตก

พลันกล่าวอย่างดุๆ : “ข้าไม่มีเพื่อนแบบเจ้า ผู้มีคุณสมบัติที่ดีควรช่วยเหลือเติมเต็มสิ่งดีๆ ให้ผู้อื่น เจ้าเป็นกระเทียมเน่าแบบไหนกันนะ? รู้ทั้งรู้ว่าข้าจะขอหยวนชิงผิงแต่งงาน ยังกล้ามาหาสามีให้นาง

หยวนชิงหลิงหยุดกู้ซือ กล่าวเย็นๆ : “กู้ซือ ไปที่จวนท่านอ๋อง”

หยวนชิงหลิงโกรธแต่น่าเกรงขาม กู้ซือวางมือก้มศีรษะลงอย่างเชื่อฟัง: “พ่ะย่ะค่ะ พระชายา”

หยวนชิงหลิงหันหลังเดินออกไป เดิมทีกะจะไว้หน้าคนเหล่านั้นสักหน่อย แต่พยายามแล้ว ไม่สามารถอดทนไว้ได้จริง ๆ