บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่194 เรื่องที่ควรระวัง

เมื่อหมอหลวงตั้งท่ายื่นมือเข้าไปหาข้อมือขาวดุจสำลีอีกครั้ง หยวนชิงหลิงก็เริ่มโกรธแล้ว “ไม่ตรวจแล้ว พวกเจ้าออกไปให้หมดก่อน ข้าอยากสงบสติอารมณ์คนเดียว”

“เจ้าหยวน......”

“หุบปากซะ ข้าไม่อนุญาตให้เรียกข้าว่าเจ้าหยวน ท่านเองก็ออกไปด้วย เพราะท่านออกไปเล่นการพนันทะเลาะวิวาทจึงทำให้ข้าโมโห” หยวนชิงหลิงกล่าวอย่างมีน้ำโห

ดวงตาหมอหลวงเบิกกว้างแว่วเสียง”ติ๊ง” ยกมืออันสั่นเทาขึ้นทูล:”ใช่แน่นอนพ่ะย่ะค่ะ อาการแรกเริ่มของคนมีครรภ์ อารมณ์จะแปรปรวนกะทันหันและใจร้อน นี่เป็นอาการแรกเริ่มของคนตั้งครรภ์ ท่านอ๋องต้องไม่ยั่วยุให้พระชายาโกรธ "

หยู่เหวินเห้ามองหยวนชิงหลิงด้วยความประหลาดใจ อยากจะเข้าไปหา แต่ใบหน้าของหยวนชิงหลิงเต็มไปด้วยความโกรธเหมือนปิศาจร้าย เขาไม่กล้าเข้าไปกลัวว่าจะทำให้นางโกรธกว่าเดิม

“งั้น......งั้นข้าอยู่ด้านนอกนะ หากเจ้ามีเรื่องอะไรก็เรียกข้า” เขากล่าวอย่างอ่อนโยน “ระวังอย่าโกรธ อย่าโมโห อย่าทำลายลูกของเราเสียล่ะ”

หยวนชิงหลิงกุมศีรษะด้วยมือทั้งสองข้าง โกรธจนตัวสั่น “ออกไป!”

หยู่เหวินเห้าคว้าหมอหลวงรีบวิ่งออกไปด้วยเกรงว่านางจะหงุดหงิดขึ้นมาอีก

“พระชายาท่านไม่สามารถโมโหได้นะเพคะ” แม่นมสี่กล่าวอย่างปรามๆ หยวนชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมา “มามาท่านก็ออกไปเช่นกัน ข้าอยากอยู่เงียบๆคนเดียว ปิดประตูให้ข้าด้วย”

แม่นมสี่ตอบได้เพียง:”เพคะ ถ้าเช่นนั้นพวกข้าน้อยจะอยู่ด้านนอก มีอะไรก็เรียกนะเจ้าคะ”

แม่นมสี่ แม่นมเฉียนและลู่หยาออกไปแล้ว ประตูก็ปิดเรียบร้อยแล้ว

ด้านนอกกับคนกลุ่มหนึ่งที่มองหน้ากันไปมา

สวีอีมองไปที่ทังหยาง แล้วมองไปที่ท่านอ๋อง เฮ้อ “ท่านอ๋อง ท่านอย่าเดินไปเดินมาได้ไหมมันทำให้ผู้อื่นหงุดหงิดใจ”

ทังหยางตอบอย่างโกรธๆ :”ไปลากสวีอีมาให้ข้า ไม่อนุญาตให้เข้าใกล้ตำหนักเซี่ยวเยว่แม้แต่ก้าวเดียว”

สมองใช้ความคิดอย่างหนัก ใช่แล้ว เพราะน้ำจื่อจิน ผู้ที่เคยใช้น้ำจื่อจินไม่สามารถมีครรภ์ได้ เพราะเด็กอาจจะพิการ สมองกลวงได้

อีกทั้งก่อนหน้านี้ก็เจ็บป่วยกินยามาไม่น้อย ยาพวกนี้จะส่งผลกระทบต่อครรภ์เป็นอย่างมาก เด็กคนนี้คลอดออกมาไม่ได้หรอก

คิดได้ดังนั้น นางตบตัวเองอย่างแรงหนึ่งที พลางคิดหยวนชิงหลิงเจ้าช่างหลักแหลม

งั้นก็ตามนี้แหละ!

นางส่งเสียงเรียก “มีใครอยู่หรือไม่?”

ประตูถูกกระแทกเปิดออก คนจำนวนมากรีบถลาเข้ามา ดวงตาเกือบสิบคู่มองมาที่นางเป็นตาเดียว

แม้แต่สวีอีที่ถูกทิ้งให้อยู่ด้านนอก ก็รีบโผล่มาที่ประตู

“อยู่ ข้ายังอยู่” หยู่เหวินเห้ารีบก้าวเข้าไปหา นั่งลงขอบเตียงแล้วจับมือนางไว้

หยวนชิงหลิงนึกถึงแผนการที่นางวางไว้ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดต่อเขาในใจ กล่าวขึ้นเบาๆ :”ขออภัย เมื่อครู่ข้าไม่ควรทำวาจารุนแรงต่อท่านขนาดนั้น”

หยู่เหวินเห้าลูบใบหน้านาง ตอบอย่างอ่อนโยน:”ไม่ เจ้ามีสิทธิ์ที่จะเสียอารมณ์กับใครก็ได้ในตอนนี้”

“ข้าว่าข้าคงจะมีครรภ์จริงๆ” หยวนชิงหลิงกล่าว

หมอหลวงตอบ:”ใช่จริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ตรวจไม่ผิดแน่นอน”

หยู่เหวินเห้าแสบจมูก จ้องมองไปที่ใบหน้าของหยวนชิงหลิงอยากจูบนางแรงๆ สักที นางท้องลูกของเขา พระเจ้า นี่เป็นเรื่องเหลือเชื่อจริงๆ

มือของเขาค่อยๆ สัมผัสหน้าท้องของนาง รู้สึกถึงการขยับภายในอย่างช้าๆ