บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่195 ท่านดีใจไหม

หมอหลวงไม่เข้าใจว่าทำไมท่านอ๋องต้องโมโหขนาดนั้น? ไม่เข้าใจการนับหรือ?

ตั้งครรภ์เดือนสิบ นับเดือนที่แล้วก็สิบเอ็ดเดือนไม่ใช่หรือ? ตามจริงต้องสิบสองเดือน แต่เมื่อเห็นหน้าเขาก็ลดลงมาให้ตั้งหนึ่งเดือนแล้ว

ทังหยางเข้าใจ จึงรีบเร่งหมอหลวง “ท่านพูดต่อเลย”

หมอหลวงเหลือบมองทังหยางแล้วพูดต่อ:”ข้อสองก็เป็นสิ่งสำคัญ พระชายาไม่สามารถทำกิจกรรมได้ ต้องนอนพักนิ่งๆ เท่านั้น และต้องทานยาป้องกันการแท้งบุตรที่ข้าน้อยจัดให้ด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

“ได้ ข้าจำไว้แล้ว” ทังหยางตอบรับ

“ข้อสาม......” หมอหลวงเฉาเริ่มเคร่งขรึมขึ้นมา เหลือบมองทุกคนในห้อง กล่าวเบาๆ :”ข้อนี้ก็สำคัญ จำให้แม่น อาหารของพระชายาทั้งหมดต้องได้รับการดูแลจากคนที่ไว้ใจได้ กำจัดเครื่องหอมทั้งหมดภายในห้อง ของที่ใครให้มาก็ต้องตรวจซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้กระทั่งของกำนัลจากในวัง เพราะทางจากวังหลวงมาอาจไม่ทันระวัง ก็ต้องทำการตรวจสอบ นอกจากอาหารในจวนแล้วพระชายาต้องหลีกเลี่ยงอาหารที่มาจากผู้อื่น จำไว้ให้ดี”

ท่าทีของหยู่เหวินเห้าเริ่มเคร่งเครียดขึ้นมา

คำพูดสุดท้ายของหมอหลวง เขาเข้าใจว่าจะสื่อถึงอะไร

หากมีมิตรภาพธรรมดา หมอหลวงคงไม่พูดเช่นนี้

เขาปรับอารมณ์แล้วยกมือคำนับ:”หมอหลวงเฉา เรื่องยาซุปทั้งหมดในนี้ให้ท่านเป็นผู้รับผิดชอบ ข้าต้องเข้าวังไปพบเสด็จพ่อ ท่านได้โปรดอยู่จวนชั่วคราว

“พ่ะย่ะค่ะ!” หมอหลวงตอบรับมองหยวนชิงหลิง พลางถอนหายใจ:”ฝ่าบาทต้องทรงดีใจมากแน่ ๆ ข้าน้อยจะพยายามสุดความสามารถเพื่อปกป้องรัฐทายาท”

หยวนชิงหลิงมองทุกคนในห้อง ทุกคนล้วนดูเคร่งเครียด นึกถึงแผนการที่วางเอาไว้ก็รู้สึกละอายและรู้สึกผิดมาก

“ขอบใจ!” หยวนชิงหลิงกล่าวอย่างแผ่วเบา

ในที่สุดคนที่เต็มห้องก็ทยอยกลับไป หยู่เหวินเห้าเอนลงนอนข้างหยวนชิงหลิงแล้วกอดนางอย่างระมัดระวัง

มือค่อยๆ เลื่อนจากข้างกายนางไปวางไว้บนท้อง กล่าวอย่างแผ่วเบา:”เจ้าเหนื่อยหน่อยนะ”

หยวนชิงหลิงหันหน้ามามองเขาผู้นี้ที่เป็นคนระแวดระวังตัวจนน่าวิตก ไม่เคยเห็นเขาในตอนน่าเคารพศรัทธา

นางเอื้อมมือไปสัมผัสตาที่บวมช้ำขึ้นสีของเขา ถามอย่างไร้เสียง:”ท่านดีใจไหม”

“ไม่เพียงแค่ดีใจ ยิ่งกว่านั้นคือสงบใจ” หยู่เหวินเห้าจับมือนางไว้มั่นแปะลงบนริมฝีปากของตนเอง

“สงบใจ?” นางไม่เข้าใจ

หยู่เหวินเห้าหัวเราะ ยกคิ้วขึ้น “ใช่ สงบใจ รู้สึกว่าเจ้าจะหนีไปไหนไม่ได้แล้ว”

“ทำไมข้าต้องหนี?” หยวนชิงหลิงไม่เข้าใจกว่าเดิม

หยู่เหวินเห้ามองนาง แววตาค่อยๆ ปรากฏความสับสน “ไม่รู้สิ ในใจข้ารู้สึกเช่นนั้น รู้สึกว่าสักวันหนึ่งเจ้าจะไปจากข้า”

หยวนชิงหลิงประหลาดใจ “ทำไมท่านถึงรู้สึกเช่นนั้น?”

จู่ๆ ก็มีกล่องยา แล้วจู่ๆ ก็เปลี่ยนเป็นคนละคน ที่จริงข้าก็ไม่ค่อยกล้าสืบเสาะเท่าไหร่

“สองวันมานี้ก็มีถามบ้าง ท่านบอกว่าข้ามีเรื่องปิดบังท่าน เรายังโต้เถียงกันเรื่องยาเม็ดจื่อจินและกล่องยาด้วย” หยวนชิงหลิงตอบ

แค่ลองขุดลึกดู เพราะข้าอยากจะรู้ แต่ก็ไม่อยากรู้” หยู่เหวินเห้าถอนหายใจออกมา “แต่ตอนนี้ข้าวางใจแล้ว เจ้ากำลังมีบุตร มีพันธะเจ้าก็ไปไหนไม่ได้แล้ว ในหนังสือมีเขียนไว้ว่า หลังจากที่นางฟ้าลงมายังพื้นดิน ถ้าหากนางมีลูก นางก็ทนไม่ได้ที่จะจากไป