บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่196 เข้าวังรายงานตัว

หยวนชิงหลิงหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ พลันนึกขึ้นได้ “จริงสิ พรุ่งนี้ท่านต้องเข้าวังไปรายงานตัวไหม?”

“ใช่ ต้องไปรายงานตัว” หยู่เหวินเห้าตอบ

“ไม่ใช่ว่ายังไม่ถึงสามเดือนก็ไม่ต้องรายงานหรือ?”

หยู่เหวินเห้าตอบ： “เรื่องในคืนนี้ค่อนข้างเอิกเกริก ถึงจะมีแต่คนของเรา แต่ก็มีการเรียกหมอมาในยามวิกาลทำให้มีคนจับตาดู เชื่อหรือไม่อย่างไรในวันรุ่งขึ้นหมอก็ต้องถูกเรียกไปซัก? ในเมื่อปิดไม่อยู่ สู้เราไปประกาศเองไม่ดีกว่าหรือ?

“พวกเราถูกจับตามองหรือ? หยวนชิงหลิงรู้สึกอึดอัดไปทั้งตัว

หยู่เหวินเห้ากอดนางไว้โดยระวังไม่ให้มือไปกดหน้าท้องของนางเข้า “ข้ายังคงเป็นอ๋องผู้ตกอับเหมือนเมื่อก่อน ยังมีคนรู้สึกว่าข้าขัดหูขวางตาต้องการที่จะลอบสังหารข้า ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตอนนี้ข้ามีตำแหน่งเป็นเจ้ากรมการพระนคร อีกทั้งเจ้ายังทำการรักษาให้น้องหกจนไท่ซ่างหวงให้ความสำคัญ เราสองคนผัวเมียเรียกได้ว่ามีแต่คนเกลียดชัง”

หยวนชิงหลิงได้ฟังก็มองเขานิ่งๆ “เยี่ยงนั้นถ้าลูกของเราคลอดออกมาก็จะเป็นอันตรายมาก”

สู้อย่าให้เขาเกิดมารับความยากลำบาก......เยี่ยงนี้เลย หยวนชิงหลิงพิจารณาไตร่ตรองแต่ยังไม่กล้าพูดออกมา

หยู่เหวินเห้ากอดนางแน่นอย่างให้ความมั่นใจ： “ปกป้องลูกเมียเป็นหน้าที่ของลูกผู้ชาย เจ้าวางใจเถิด ข้าสัญญาจะไม่ให้เกิดอะไรกับเจ้าทั้งสอง” แผงอกแข็งแกร่งของบุรุษ คำพูดที่อ่อนโยนรับประกันอย่างหนักแน่น ทำให้สตรีซาบซึ้งใจอย่างบอกไม่ถูก

หยวนชิงหลิงก็ซึ้งใจ อันที่จริงหลังจากที่ทั้งสองอยู่ร่วมกันแล้วนางสามารถรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของเขา

เขาไม่ได้เย่อหยิ่งเย็นชาเหมือนดังแต่ก่อน ตอนนี้เดี๋ยวซื่อบื้อ เดี๋ยวอ่อนโยน แถมยังรู้จักเอาใจใส่คนด้วย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนนี้ยิ่งรู้ว่าเขามีความรับผิดชอบ เมื่อก่อนก็มีแต่ตอนนี้รู้สึกว่ามีมากขึ้น

นอนในอ้อมแขนฟังเสียงหัวใจของเขา หยวนชิงหลิงค่อยๆ หลับตาลง

เรื่องที่หยู่เหวินเห้ารวมกลุ่มดื่มเหล้าเล่นการพนันและทะเลาะวิวาท ก็ถูกอวี้สื่อส่งขึ้นเบื้องบนในตอนเช้าตรู่ และผู้ที่เกี่ยวข้องยังมีกู้ซือ

เมื่อทั้งสองคนถูกส่งไปถึงและคุกเข่าลงที่หน้าห้องทรงพระอักษร ฮ่องเต้หมิงหยวนจะสั่งให้พวกเขาพิจารณาตัวเอง

เหล่าขุนนางที่เข้าออกห้องทรงพระอักษร เมื่อเห็นสองคนนี้ต่างก็อดส่ายหัวไม่ได้ เคยคิดว่าอ๋องฉู่ดูสุขุมไม่คิดว่าจะก่อเรื่องวุ่นวายแบบนี้

เมื่อมองเห็นหยู่เหวินเห้าคุกเข่าอยู่ด้านนหน้าอกเขาก็พูดเหน็บ： “น้องห้า เจ้าลองบอกมาสิว่าเจ้าทำอะไรไม่ดีไว้? คาดไม่ถึงเจ้ากรมดูแลที่ทำการปกครองเมืองหลวงผู้สง่างามจะดื่มเหล้าเล่นการพนัน ยกพวกตีกันเช่นอะไร?

หยู่เหวินเห้าก้มหน้ารู้สึกละอายใจ ไม่พูดอะไร

คนของชายารองที่เพิ่งตายไปเป็นลางร้าย

เมื่ออ๋องจี้เดินเข้าไปแล้ว กู้ซือกล่าว： “ต้องเป็นอวี้สื่อเป็นแน่ที่บอกเขา เพราะอวี้สื่อผู้อาวุโสเป็นคนของเขา”

หยู่เหวินเห้าที่กำลังสำนึกความผิดของตนเองคิดได้ว่าที่จริงแล้วเรื่องเมื่อคืนนั้นมันไม่จำเป็นเลย

เขาก็มีเงินจ่ายอยู่แล้ว ในตอนนั้นคงโมโหเกินไป เดิมที่ว่าจะหาสามีให้น้องสาวของชายาเสียหน่อย

และการดื่มเหล้าก็เหนื่อยด้วย

“ต่อไปนี่ข้าจะไม่แตะเหล้าสักหยด!” หยู่เหวินเห้าให้สัตย์ปฏิญาณ