บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 197

หยู่เหวินเห้าและกู้ซือรีบยืนขึ้น

มู่หรูกงกงชำเลืองไปมองกู้ซือครู่หนึ่ง “ใต้เท้ากู้นั่งสำนึกผิดต่อไปก่อนเถิด ยังไม่มีคำสั่งให้ท่านเข้าไป”

กู้ซือตะลึงงัน สุดท้ายแล้วฝ่าบาทก็ยังลำเอียงเรื่องลูกชาย ลูกชายของเขาไม่ทุกข์ใจหรอก

เขาทำได้เพียงคุกเข่าต่อไปเพื่อสำนึกไตร่ตรองการกระทำบุ่มบ่ามเมื่อคืนนี้

หยู่เหวินเห้าเดินเข้าไป อ๋องจี้และขุนนางเน่ย์เก๋อซุนถิงฟางอยู่ด้านใน

ซุนถิงฟางเป็นขุนนางตรวจตราห้องทรงพระอักษร ดังนั้นเขามักจะเข้าออกห้องทรงพระอักษรอยู่เป็นประจำ ฮ่องเต้หมิงหยวนให้ความสำคัญเป็นอย่างมาก

หยู่เหวินเห้าเข้าไปคารวะ “ลูกมาเข้าพบพ่ะย่ะค่ะเสด็จพ่อ!”

ฮ่องเต้หมิงหยวนมองเขาอย่างเย็นชารอยย่นที่ตายกขึ้น ไม่ยินดีอย่างยิ่ง “ฉาวโฉ่นักอ๋องผู้สง่างาม ดูสิว่าเจ้าก่อเรื่องวุ่นวายอะไรไป?”

หยู่เหวินเห้ายกมุมปากปรากฏรอยยิ้มที่ดูเหมือนคนโง่ “เสด็จพ่อ ท่านอย่าเพิ่งถามถึงความผิดเลย ลูกมีเรื่องจะมาบอกพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนกล่าวอย่างเย็นชา: “อย่าเพิ่งพูดเรื่องเน่าเฟะของเจ้า ที่เรียกเจ้าเข้ามาเพราะมีภารกิจให้เจ้าทำ”

“ภารกิจ?” หยู่เหวินเห้าถาม “ภารกิจอะไรหรือ?”

ฮ่องเต้หมิงหยวนส่งสาสน์ให้เขา “ดูเองเถิด”

หยู่เหวินเห้ารับสาสน์มา สาสน์นี้เป็นของเจ้าเมืองเมืองถิงเจียง เขียนไว้ว่าที่เมืองถิงเจียงช่วงนี้มีโจรเคลื่อนไหว มีการเผา ฆ่า และปล้นสะดมในหมู่บ้านใกล้เคียงเมืองถิงเจียง มีผู้คนตายเพราะน้ำมือของโจรแล้วยี่สิบคน เมืองถิงเจียงจึงส่งสาสน์มาเพื่อขอกำลังทหารมาปราบโจร

หยู่เหวินเห้าชะงักก่อนกล่าว: “เสด็จพ่อถ้าจะขอทหารไปปราบโจร ก็มอบหมายให้ทหารม้าของกองทัพต้าอันที่อยู่ใกล้กับเมืองถิงเจียงไปก็พอแล้วไม่ใช่หรือ? ภารกิจราชการนี้ไม่มีความจำเป็นให้เขาต้องไปเลย

อ๋องจี้กล่าว: “น้องห้าเจ้าไม่รู้อะไรเสียแล้ว ทหารม้าของกองทัพต้าอันถูกรวมกับกองทัพส่วยซือหมดแล้ว กองทัพใหญ่ในตอนนี้ได้เกิดขึ้นแล้ว”

“เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” หยู่เหวินเห้ามึนงง ทำไมเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย?

ทหารม้ากองทัพต้าอันอยู่ในความปกครองของเขา ล้วนคัดมาจากการทำสงคราม ส่งพวกเขาไปกองทัพส่วยซือจะไม่พูดว่าเหมาะหรือไม่เหมาะสม กองทัพต้าอันคือศูนย์กลาง สามารถเข้ามาช่วยเมืองหลวงได้ และสามารถเรียกไปช่วยค่ายเฟิงถายได้

“น้องห้าจำไม่ได้หรือ?” อ๋องจี้หัวเราะ “เรื่องนี้ข้าเคยคุยกับเจ้าแล้ว แต่เจ้ากำลังยุ่งกับเรื่องกรมการพระนคร ไม่แปลกที่เจ้าจะไม่ใส่ใจ”

หยู่เหวินเห้าส่ายหัวแล้วกล่าวสีหน้าจริงจัง: “ข้าจำได้พี่ใหญ่ท่านไม่เคยพูดเรื่องนี้กับข้า”

ฮ่องเต้หมิงหยวนกล่าวขึ้น: “พูดหรือไม่พูดอย่างไรมันก็จบไปแล้ว ตอนนี้เกิดการโจรกรรมรุนแรงและรอบๆ เมืองถิงเจียงไม่มีทหารรักษาการณ์ หากจะพึ่งที่ทำการปกครองเพื่อปราบปรามโจรนั้นเป็นไปไม่ได้ กองทัพทหารที่อยู่ใกล้เมืองถิงเจียงมากที่สุดคือค่ายใหญ่นอกเมืองหลวงพวกเจ้าสองคนจงไปรวบรวมทหารและดูว่าใครไปบ้างเถิด”

อ๋องจี้หน้าถอดสี

หยู่เหวินเห้าเพียงครู่เดียวก็ทำความเข้าใจได้

ภัยจากโจรผู้ร้ายเกรงแค่อ๋องจี้จะรู้

เมื่อครู่เป็นเพราะพยายามจะแนะนำเขาสุดความสามารถ เสด็จพ่อจึงให้เขาเข้ามาและให้เขานำทัพไปปราบปรามโจรกรรม

ใช้สถานการณ์คับขันนี้มาแยกเขาออกไป เกรงว่าเมื่อคืนหลังจากออกมาจากจวนอ๋องฉู่ก็ถูกคนของจวนอ๋องจี้พาตัวไปสอบสวน

แต่เสด็จพ่อไม่ได้เจาะจงว่าเขาต้องไป ทำให้เขาผิดแผนไป

เป็นดังที่คาดไว้ เขาถอนหายใจออกมา: “เสด็จพ่อ ข้าอยากแบ่งเบาให้ราชสำนักแก้ปัญหาให้กับประชาชน แต่เพราะชายารองหลิวเสียชีวิต ทำให้ไม่ค่อยมีสมาธิ ไม่กล้ารับภารกิจใหญ่เช่นนี้ เสด็จพ่อให้น้องห้าไปเถิด

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บัลลังก์หมอยาเซียน