บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 204 ช่างเถอะจัดการไปแล้ว

ฉางกงกงพูดยิ้มๆว่า “ท่านอย่าสนใจเลยว่าคืออะไร รู้แต่ว่าเป็นสูตรดีแน่ๆ กินแล้วนอกจากจะแก้อาการคลื่นไส้แล้ว ยังบำรุงครรภ์อีกด้วย”

หยู่เหวินเห้าได้ยิน ก็รีบขอสูตรทันที “เสด็จปู่ สูตรนี้ให้ข้าได้หรือไม่ ข้าจะให้คนทำให้นางกิน ช่วงนี้นางยังไม่ได้กินของดีของอะไรเลยแม้แต่คำเดียว”

“ไม่จำเป็น ของนี้กินมากไม่ได้ เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ข้าจะให้คนส่งมาให้”ไท่ซ่างหวงพูดพลางยกมือขึ้น

เขาค่อยๆลุกขึ้น “นี่ก็สายแล้ว ข้ายังต้องไปที่จวนพี่สามของเจ้าอีก”

หยวนชิงหลิงรู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง “นี่จะเสด็จแล้วหรือเพคะ ไม่พูดคุยกันอีกหน่อยหรือเพคะ”

พอเขาไป นางคงต้องถูกหามกลับไปนอนที่ห้องอีกตามเคย

ไท่ซ่างหวงมองนาง “เจ้าดูแลครรภ์ให้ดี สำหรับเจ้าแล้ว นี่เป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด จำได้หรือไม่”

หยวนชิงหลิงมองสีหน้าจริงจังของเขา จึงเอ่ยขึ้นโดยปริยายว่า “จำได้เพคะ”

หยู่เหวินเห้าส่งไท่ซ่างหวงออกไป ไท่ซ่างหวงกำชับเขาอีกหลายอย่าง หยวนชิงหลิงมองออกไป สามารถมองเห็นเขาที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขากำลังกังวล

หยวนชิงหลิงรู้สึกเศร้า จากนั้นก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา

นางเช็ดที่ดวงตา ช่วงนี้อ่อนแอมากเป็นพิเศษ เรื่องเล็กน้อยก็ทำให้น้ำตาไหลได้

หยู่เหวินเห้ากลับมาเห็นนางกำลังเช็ดน้ำตา คิดว่าเพราะคำตำหนิของไท่ซ่างหวงเมื่อครู่ ทำให้นางรู้สึกน้อยใจ

พูดเสียงอ่อนโยนว่า “เสด็จปู่ก็พูดไปอย่างนั้นเอง เขาเอ็นดูเจ้ามาก ออกจากวังครั้งนี้ ไปจวนทั้งหลายจนทั่ว

หยวนชิงหลิงมองเขาด้วยน้ำตานองหน้า “ข้ารู้ เพราะอย่างนี้ข้าจึงร้องไห้”

หยู่เหวินเห้าหัวเราะ กุมมือนางยืนขึ้น “อยากเดินใช่หรือไม่ ข้าจะเดินเป็นเพื่อน แต่อนุญาตแค่ครั้งเดียว กลับไปยังคงต้องนอนพักผ่อน นอกจากหมอหลวงจะบอกว่าลงจากเตียงมาเดินได้แล้ว ”

หยวนชิงหลิงเปลี่ยนเป็นหน้ายิ้มทันที เอ่ยอย่างซุกซนว่า “รับบัญชา”

เดินจากโถงใหญ่กลับไป ที่จริงก็ไม่ใกล้

ทั้งสองเดินช้าๆ เชื่องช้ามาก ด้านหลังมีคนกลุ่มใหญ่ตามมาด้วย หมอหลวงเฉาได้ยินว่าพระชายาเดินด้วยตัวเอง ก็รีบตามมา เกรงว่าจะเกิดอะไรขึ้น

“ได้กินน้ำแกงที่ไท่ซ่างหวงส่งมาให้ รู้สึกดีขึ้นจริงๆหรือ ”หยู่เหวินเห้าถาม

“อืม ไม่ค่อยเวียนหัวแล้ว อีกทั้งกินแล้วยังไม่อาเจียนออกมา ไม่รู้ว่าเป็นอะไร อีกอย่างตอนนี้ก็เข้าฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ไม่รู้ว่าไปเอามะพร้าวมาจากที่ไหน”

เมืองหลวงมีที่ตั้งอยู่ทางเหนือ เข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงแล้วอากาศค่อนข้างเย็น มะพร้าวนั้นมาจากภาคใต้ แม้จะบอกว่าสามารถเก็บไว้ได้ระยะหนึ่ง แต่ว่า จนป่านนี้แล้ว ใครยังจะเก็บมะพร้าวไว้อีก

หยู่เหวินเห้าพูดว่า “ในวังอยากได้อะไรแล้วไม่มี เป็นไปไม่ได้ ให้คนส่งมาจากทางใต้ก็เป็นได้ องครักษ์ลับผีของไท่ซ่างหวงร้ายกาจมาก”

“องครักษ์ลับผี”

“อืม องครักษ์ลับก่อตั้งขึ้นตอนที่ไท่ซ่างหวงยังครองบัลลังก์อยู่ เคยมีอำนาจน่าเกรงขามอยู่ช่วงหนึ่ง ใช้สอดแนมชาวบ้านกับเหล่าขุนนาง หลังจากที่เสด็จพ่อขึ้นครองราช องครักษ์ลับผีก็ถูกไล่ให้ไปช่วยทำงานจิปาถะของไท่ซ่างหวงแทน”

หยวนชิงหลิงได้ยินเป็นครั้งแรก นางจำได้ว่าเคยพบกับองครักษ์ที่สวมชุดสีดำทั้งตัวที่ตำหนักฉินคุน ไม่รู้ว่าใช่องครักษ์ลับผีหรือไม่