บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 20 รับสั่งเรียกอ๋องฉู่เข้าเฝ้า

หมอหลวงทุกคนต่างพากันตกตะลึงไปแล้ว

นี่มันเป็นไปได้อย่างไรกัน ? ไท่ซ่างหวงยังทรงเสวยพระกระยาหารลงได้อีกอย่างนั้นหรือ ? สภาวะหัวใจล้มเหลวที่เกิดนั้นร้ายแรงมาก จนถึงขั้นที่เข้าสู่ช่วงเวลาสุดท้ายของพระองค์แล้วแท้ๆ พระอาการน่ากลัวจนถึงที่ว่า เพียงจะดื่มน้ำลงไปสักคำ ก็ยังไม่อาจทำได้แล้วด้วยซ้ำ

หมอหลวงผู้วินิจฉัยรีบเข้ามาทันที หลังตรวจจับชีพจรของไท่ซ่างหวงแล้ว เขาก็ร้องไห้ไปพลางพูดไปพลางว่า "สวรรค์เมตตาเป่ยถังแล้ว สวรรค์เมตตาไท่ซ่างหวงแล้วพ่ะย่ะค่ะ!

การเต้นของชีพจรเริ่มดีขึ้นจนพ้นขีดอันตรายแล้ว

ผ้าม่านพลับพลาสีทองถูกม้วนขึ้น รวมถึงผ้าม่านสีฟ้าก็ค่อย ๆ ถูกเปิดออก ไท่ซ่างหวงทรงมีพระอาการอิดโรยอ่อนล้า พระองค์ทอดพระเนตรมองไปยังโถงตำหนักครู่หนึ่ง ตรัสด้วยสุรเสียงอันแหบพร่าว่า "จะคุกเข่าทำไมกัน ลุกขึ้นมาเถอะ!"

สุรเสียงที่รับสั่งออกมานั้น แม้จะฟังแทบไม่ต่างจากเสียงใบไม้แห้งที่ปลิดขั้วร่วงหล่น ทั้งแผ่วเบาและอ่อนระโหย แต่กลับเหมือนว่า มันดังกึกก้องอยู่ในหูของทุกคนอย่างไรอย่างนั้น

ทุกคนต่างแสดงสีหน้ายินดีอย่างยิ่ง หลังจากโขกหัวคำนับเสร็จก็รีบลุกขึ้น

มีข้ารับใช้ในวังวิ่งเข้ามา "เรียนอ๋องฉู่ พระชายาฉู่

มือของหยู่เหวินเห้าถูกยกขึ้นมาเรียบร้อยแล้ว เมื่อได้ยินคนจากในวังเข้ามาเชิญ เขาก็ถึงกับตะลึงค้างไปชั่วขณะ "ไท่ซ่างหวง?"

ข้ารับใช้ที่มาเอ่ยอย่างยินดีว่า "เป็นไท่ซ่างหวงพ่ะย่ะค่ะ พระองค์ทรงมีพระอาการดีขึ้นแล้ว จึงทรงมีรับสั่งให้ท่านอ๋องและพระชายาเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”

ค่อยๆผ่อนคลายลงได้ในที่สุด นางไม่ได้ให้คำอธิบายใด ๆ ต่อสายตาที่แสดงความรู้สึกสงสัยอย่างเต็มเปี่ยมของเขา เพียงตะเกียกตะกายลุกขึ้นช้าๆ ยกมือขึ้นจัดๆสางๆผมให้เรียบร้อย แอบหวังไว้ในใจว่า

ผ่านห้องโถงด้านนอกตำหนักซึ่งมีบรรดาเชื้อพระวงศ์ เจ้าขุนมูลนายทั้งหลายยืนออกันอยู่ หยวนชิงหลิงหันไปมองฉู่หมิงชุ่ยนิ่งๆแวบหนึ่ง ฉู่หมิงชุ่ยก็หันมามองหยวนชิงหลิงแวบหนึ่งเช่นกัน จากนั้นจึงส่งยิ้มพลางพยักหน้ามาให้

หยวนชิงหลิงไม่สนใจนางแม้แต่น้อย เดินตรงเข้าไปอย่างไม่รอช้า

ชั่วขณะนั้น ใบหน้าของฉู่หมิงชุ่ยก็พลันแข็งค้างขึ้นมาทันที