บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 2103 นักล่าค่าหัว

ฤดูร้อนของเมืองก่วง เขาพร้อมเข้าสู่โหมดพร้อมล่าอย่างเป็นทางการ

ฤดูกาลที่อากาศเป็นแบบนี้ สำหรับหยู่เหวินเห้าแล้วเป็นอะไรที่สะดวกสบายดีทีเดียว

เม็ดฝนทั้งหมด เหมือนจะสามารถกลายเป็นดวงตาให้เขาได้

ฆาตกรที่เอาแต่ซ่อนตัวมาตลอดนั่น รอดพ้นจากดวงตาของสวรรค์ แต่ไม่อาจรอดพ้นจากน้ำฝนได้

เขาซ่อนตัวอยู่ที่แถบเทือกเขาทางตะวันตกของกวางตุ้ง ที่นั่นมีญาติของเขาอาศัยอยู่

เขารับจ้างถางป่าแห่งหนึ่งผ่านญาติของเขา เพื่อทำการปลูกเสาวรส

แปดปีมานี้ ฟาร์มผลไม้ของเขาขยายขึ้นจนมีขนาดค่อนข้างใหญ่ สะสมทรัพย์สินไว้ได้ไม่น้อย

ตอนที่ฆ่าคนเขาอายุสามสิบห้า ตอนนี้ผ่านไปแล้วแปดปี เขามีอายุได้สี่สิบสามแล้ว

เขาไม่ได้แต่งงาน แต่มีแฟนสาวเป็นตัวเป็นตน

บางทีอาจเป็นเพราะเขาใช้ชีวิตแบบไม่มีตัวตนมานานจนเกินพอแล้ว เขาจึงมีความคิดจะลักลอบหลบหนีออกไปอยู่ต่างประเทศ

ไปอยู่ประเทศที่ไม่นับว่ามีความพัฒนามากมายนัก ซื้อตัวตนซักสถานะ ทำธุรกิจ แล้วใช้ชีวิตแบบนั้นไปเรื่อย ๆ ก็ไม่เลว

เขาวางแผนว่าจะไปเวียดนาม เพราะเขาอยู่ในธุรกิจเสาวรสมานานหลายปี รู้ว่าที่เวียดนามมีพ่อค้าเร่จำนวนมากลักลอบขายเสาวรสไปที่อำเภอตงซิ่ง เขาคิดจะใช้วิธีนี้นานแล้ว ทั้งยังซื้อเส้นสายความสัมพันธ์พวกนี้เอาไว้ด้วย

วันนี้ที่ออกเดินทาง ฝนตกหนักมาก

แม้ว่าจะไม่เอื้อต่อการเดินทาง แต่เขากลับรู้สึกปลอดภัยอย่างอธิบายไม่ถูก

เขานั่งยอง ๆ รออยู่ที่จุดนัดหมายใกล้ชายแดนตั้งแต่เช้าตรู่ รอให้รถบรรทุกใหญ่มาถึง เขาก็แค่ขึ้นรถบรรทุกใหญ่นั่นไป รอจนขึ้นรถบรรทุกนั่นไปแล้ว เขาก็จะมีตัวตนใหม่

เพียงเท่านี้ทุกอย่างก็จะผ่านพ้นไป

ขอแค่ข้ามแม่น้ำสายนั้นไปได้ เขาก็เท่ากับได้เกิดใหม่แล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องใช้ชีวิตแบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ อีกต่อไป

เขาจะสามารถแต่งงานอย่างเปิดเผย มีลูก หรือแม้แต่ไปอยู่ประเทศอื่นที่ดีกว่าได้

ไม่สามารถระงับความตื่นเต้นยินดีในใจได้ นั่งยอง ๆ อยู่ใต้กันสาดพลางจุดบุหรี่มวนหนึ่งขึ้นสูบ ในช่วงที่ฝนตกหนัก มีรถยนต์ขับผ่านไป ล้อเหยียบน้ำฝนที่ขังบนถนนกระเด็นใส่เขาจนเปียกทั้งตัว แต่เขากลับไม่โกรธเลยแม้แต่น้อย

ในที่สุด ก็ได้ยินเสียงบีบแตรยาวสามครั้งสั้นหนึ่งครั้ง ไกลจากตรงจุดนั้น มีรถบรรทุกคันหนึ่งแล่นเข้ามาอย่างช้า ๆ

เขาดูดบุหรี่แรง ๆ เฮือกหนึ่ง ภายใต้แสงสีขาวของไฟหน้ารถ เขายกยิ้มกว้าง เผยให้เห็นฟันสีเหลือง

แต่ในชั่วขณะนี้เอง มีมือข้างหนึ่งยื่นออกมาคว้าข้อมือของเขาไว้ ได้ยินเสียงทุ้มต่ำที่ดังจนกลบเสียงฝนแว่วมา ชัดเจนเต็มสองหูว่า "พี่ชาย มีไฟไหม?"

เขาสะบัดมือทันที “ไปให้พ้น!”

เมื่อรถบรรทุกคันนั้นมาถึง เขาก็ชูแถบผ้าสีแดงในมือ รถบรรทุกหยุดลงข้างๆ เขา

เขาโยนก้นบุหรี่ทิ้งอย่างตื่นเต้น กำลังจะวิ่งออกไปขึ้นรถ แต่มือข้างนั้นกลับยื่นออกมาอีกครั้ง คว้าหมับเข้าที่หัวไหล่ของเขาแล้วลากไปข้างหลัง

เขาไม่ทันตั้งตัว ถูกเหวี่ยงจนล้มลงไปกับพื้น เมื่อเงยหน้ามองด้วยความตกตะลึง ก็เห็นเพียงชายที่ในมือกำลังถือร่มคนหนึ่งยืนส่งยิ้มมาให้เขา

ในคืนที่ฝนตกแบบนี้ ได้มาเจอรอยยิ้มแบบนี้ มักทำให้พวกที่หลบหนีความผิดต้องหวาดกลัวจนตัวสั่นงันงกอยู่เสมอ

เขารู้สึกว่ามีบางอย่างพันรอบมือของเขา ยังไม่ทันเห็นชัดว่ามันคืออะไร ก็ถูกยกขึ้นมา รถบรรทุกคันนั้นเห็นท่าไม่ดี คนขับก็รีบขับรถหนีไปอย่างรวดเร็ว

“อย่าเพิ่งไปสิ อย่าเพิ่งไป.....” เขาตะโกนเสียงดังลั่น คิดจะลุกขึ้นวิ่งไล่ตามรถบรรทุกคันนั้นไป แต่กลับมีคนเหยียบเข้าที่หน้าอก เขาเจ็บซะจนเกือบหายใจไม่ออก