บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 2104 แค่ดูก็รู้แล้วว่าไม่เคยต้องหิว

เขาใช้ชีวิตล้มลุกคลุกคลานในสังคมนี้มานานหลายปี ต้องมองทะลุจิตใจคน มีคนชั่วร้ายมากมายเหลือเกินแล้ว

หยู่เหวินเห้าส่งนมลังหนึ่งไปให้ "ฉันเป็นตำรวจอาสาที่สอบสวนคดีพ่อของเธอ พอดีเลิกงานแล้วเลยแวะมาเยี่ยมดูพวกเธอสักหน่อย"

ทันทีที่ได้ยินว่าเป็นตำรวจอาสา ซืออวี่ก็รีบเชิญเขาเข้าบ้านทันที

แต่หยู่เหวินเห้ากลับพูดว่า: "ฉันไม่เข้าไปแล้วดีกว่า ฉันแค่แวะมาเยี่ยมพวกเธอ พอดีว่าจากนี้ยังมีธุระที่ต้องไปทำน่ะ"

เขาวางนมลง ตบ ๆ ที่ไหล่ของซืออวี่ "หนุ่มน้อย ขยันเข้าไว้ ชีวิตของคนเราจะถูกเปลี่ยนแปลงไปแค่ไหนก็ไม่สำคัญ เธอสามารถทำให้ทุกอย่างมันกลับมาสู่เส้นทางเดิมได้ ด้วยความพยายามของตัวเองนะ"

หยู่เหวินเห้าพูดจบก็จากไป

ซืออวี่จ้องมองแผ่นหลังของเขาที่ค่อย ๆ เลือนหายไปทางบันได หวนนึกถึงคำพูดของเขา แต่ก็อดยกยิ้มอย่างขมขื่นไม่ได้ กลับสู่เส้นทางเดิมเหรอ? มันจะเป็นไปได้ยังไงล่ะ?

ตอนนี้เขาไม่มีเงินเก็บเลย เงินที่เขาได้รับทุกเดือน ก็ยังไม่ครอบคลุมค่าใช้จ่ายทั้งหมดของเขาด้วยซ้ำ

น้องสาวกำลังเรียนอยู่ แม่ต้องกินยา ไหนจะค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าแก็ซ ค่าอาหารทุกเดือน มีอันไหนบ้างที่ไม่ต้องเสียเงิน?

เขาถึงขั้นไม่กล้ามีแฟนด้วยซ้ำ เพราะเขารับภาระค่าใช้จ่ายในการพาแฟนไปเดทไม่ได้

กระทั่งจะชวนผู้หญิงไปดูหนังสักเรื่อง หรือกินข้าวสักมื้อ เขาก็ยังต้องปวดใจไปเกือบครึ่งวัน

อย่างน้อย ๆ ก็ต้องรอให้น้องสาวออกมาทำงานได้ก่อน ให้พอช่วยแบ่งเบาภาระในครอบครัวได้แล้ว ถึงจะสามารถคิดเรื่องของตัวเองได้

เขาตะโกนขอบคุณตามหลังหยู่เหวินเห้าไป ก่อนจะยกลังนมกลับไป

ถึงนมจะไม่ใช่ของหายากอะไร แต่ก็เพิ่มคุณค่าทางโภชนาการให้แม่ได้ อาศัยที่วันนี้ยังไม่ได้กินข้าว แถมแม่ก็บอกว่าหิวตั้งนานแล้ว เขาเลยเปิดลังนม คิดจะหยิบให้แม่กินก่อนสักขวด

แต่กลับพบว่าลังนมใบนี้มีรอยถูกแกะออกก่อนหน้านี้แล้ว ภายในมีนมเพียงชั้นเดียว ส่วนข้างบนมีเงินสดหลายปึกวางเรียงซ้อนกันอยู่

ยังมีจดหมายอีกฉบับหนึ่งด้วย

เขารีบหยิบจดหมายขึ้นมาอ่าน ในจดหมายเขียนว่า : ฉันคือนักล่าค่าหัว ได้เงินรางวัลมาจากการชี้เบาะแสของฆาตกร ตัวฉันแค่ยื่นมือเข้าช่วยนิด ๆ หน่อย ๆ เงินค่าหัวพวกนี้จะรับไว้ก็ละอาย จึงตั้งใจมอบให้เธอ หวังว่าเงินก้อนนี้จะสามารถนำพาความหวังเล็ก ๆ น้อย ๆ มาสู่ชีวิตที่ต้องเผชิญกับปัญหามากมายของเธอได้

ในจดหมายยังมีใบปลิวอีกฉบับด้วย เป็นใบปลิวของมหาวิทยาลัยสำหรับผู้ใหญ่ บนใบปลิวยังมีข้อความบนนั้นเขียนไว้อีกบรรทัดหนึ่งว่า ไปหาข้าวกินดี ๆ ก่อนสักมื้อ ซื้อเสื้อผ้าสวย ๆ ให้ตัวเอง รักตัวเองให้มาก ๆ แล้วออกไปสู้ต่อนะ

ซืออวี่ยกมือขึ้นปิดหน้า ร้องไห้แบบไม่มีเสียง

แปดปีที่ผ่านมา เขาเป็นเสาหลักของครอบครัว เขาทำได้แค่รักใคร่ห่วงใยแม่กับน้องสาว แต่ไม่มีใครรักใคร่ห่วงใยเขาได้

เขาลืมไปแล้วว่า แท้ที่จริงเขาสามารถรักใคร่ห่วงใยตัวเองได้

เขาเช็ดน้ำตาให้แห้ง หันกลับมาเห็นแม่กับน้องสาวที่ก็กำลังร้องไห้อยู่เหมือนกัน สุดท้ายก็อดใจไม่ไหว เข้าไปกอดพวกเธอทั้งสอง

ฆาตกรถูกจับ แถมพวกเขายังได้พบกับคนใจดีอีกด้วย

แม้ว่าเงินรางวัลก้อนนี้ พวกเขารับไว้ก็ออกจะน่าละอายไปหน่อย แต่เขาต้องการเงินก้อนนี้จริง ๆ เขาสาบานว่าจะตามหาคนใจดีคนนี้ให้เจอ รอให้สะสมเงินได้มากพอแล้ว เขาจะคืนเงินก้อนนี้กลับไปให้แบบทั้งต้นทั้งดอกแน่นอน

เมื่อเจ้าห้าเดินออกไปไกลแล้ว ก็ยังได้ยินเสียงร้องไห้ของพวกเขา ทำยังไงได้ล่ะ ความสามารถของเขามันยิ่งใหญ่ระดับนี้แหล่ะ

เขาไปที่บ้านของเหยื่ออีกรายหนึ่ง ใช้วิธีลักษณะเดียวกันส่งเงินรางวัลล่าค่าหัวคนร้ายไปให้

คู่สามีภรรยาสูงอายุที่สูญเสียลูกสาวไปทั้งบ้าน เข้าสู่วัยใกล้ฝั่งแล้ว พวกเขาอ้างว้างโดดเดี่ยว ป่วยตามวัยที่มากขึ้น ใช้ชีวิตแต่ละวันอย่างยากลำบาก

และแล้วในกลางดึกของวันเดียวกันนั้นเอง เงาใหญ่ยักษ์นั้นก็มาปรากฏขึ้นอีกครั้ง

หลงต้าต้านกลับไปที่เผ่ามังกรแดงเพื่อจัดงานเลี้ยง ยังบอกด้วยว่าอาคมของนางก้าวหน้าไปอีกขั้นแล้ว จำเป็นต้องจัดงานเลี้ยงเฉลิมฉลองใหญ่ในเผ่ามังกรแดง

เขารู้สึกขายหน้าเลยไม่ไป จึงตอบรับคำเชิญของฮองเฮาให้มาที่นี่ เพื่อทำบางเรื่องที่มีความหมาย